Μείζων όλων των τιτάνων της "θεολογίας"....

Όποιος έχει αγόγγυστα υπηρετήσει άρρωστο είναι μείζων όλων των τιτάνων της θεολογίας. Γνώρισα στη ζωή μου σπουδαίους ανθρώπους, συγγραφείς, φιλοσόφους, επιστήμονες, ορισμένοι – οι λιγότεροι – μου έγιναν συμπαθείς, περνάω καλά στη συντροφιά τους. Ξέρω να αξιολογώ τα έργα τους και να τα τιμώ όταν αξίζουν, η ηθική όμως εκτίμησή μου πηγαίνει μόνο, αποκλειστικά και μόνο, σε όσους στάθηκαν δίπλα σε βαριά και ανίατα άρρωστους και τους φρόντισαν δίχως κανένα γογγυσμό, με αγάπη και αφοσίωση. (Σταύρος Ζουμπουλάκης, Η Αδελφή μου, σελ. 61)

Τοξικές αγάπες...

Με ρωτάς εάν σε αγαπάει. Το θέμα δεν είναι εάν σε αγαπάει έλα εάν εσύ αντέχεις τον τρόπο που σε αγαπάει.              Γιατί αυτός ή εκείνη μπορεί να λέει οτι σε αγαπάει και να σε πνίγει σαν τρεμάμενο χέρι γύρω από τον λαιμό της ελευθερίας σου, κόβοντας σου ολες τις ανάσες ζωής. Μπορεί να λεει οτι σε αγαπάει άλλα εσυ να χάνεσαι, να αλλοιώνεσαι, να καταστρέφεσαι και να παραμορφώνεσαι, άγνωστη και άγνωστος να καταντάς ακόμη και στο ίδιο σου τον εαυτό. Ξέρεις πόσες ψυχές χάθηκαν σε αγάπες φτηνές και τοξικές, σε αγάπες χειριστικές; Χιλιάδες στις ερημιές της ζωής. Κι ολο αυτό γι ένα βαθύ λόγο. Όταν δεν αγαπάς και εκτιμάς τον εαυτό σου. Οταν εχεις την χειρότερη εικόνα και άποψη γι αυτό που είσαι, κάνεις τα πάντα για να το επιβεβαιώσεις. Οπότε με ενα ασυνείδητο τρόπο, επιλέγεις πάντα τον φονιά και δήμιο της καρδιάς σου, ώστε να τρέξει το σενάριο οτι είσαι μια αποτυχημένη ή ενας άχρηστος της ζωής.
Ο φαύλος κύκλος θα σπάσει και οι κατά εξακολούθηση ασελγοί θα φύγουν από κοντά σου, όταν εσυ πάψεις να μισείς τον εαυτό σου. Γιατί δίχως να το ξέρεις, όλους αυτούς ή εκείνες που έπαιξαν μαζί σου εσύ τους προσκάλεσες και τους επέτρεψες ψυχικά να σε τεμαχίσουν. Και ενώ αυτοί φώναζαν "σ' εξαπατώ" εσύ ήθελες να ακούς "σ αγαπώ", έτσι, για να θρηνείς κάθε φορά κι ένα κομμάτι απο έναν εαυτό που ποτέ δεν αποδέχθηκες....

Αναρτήθηκε από π. ΛίΒυος στις 6:57 μ.μ.

Η πιο μεγάλη ώρα, είναι αυτή της σιωπής....

Λόγια δεν υπάρχουν πια, «τα λόγια εμαρμαρώσαν στις άκρες των ματιών». Άλλωστε ο πιο όμορφος λόγος είναι η σιωπή. Πόσες φορές είπαμε ή θελήσαμε να πούμε στο άλλο, «πάψε μην μιλάς, δώσε μου μια αγκαλιά. Πάψε μην εξηγείς άλλο, δώσε μου αγάπη. Πάψε μην ζητάς το δίκιο σου, στο χαρίζω μονάχα κάνε με να νιώσω πόσο σημαντική είμαι για σένα. Πάψε και γύρνα πίσω, η απουσία σου πονάει πιο πολύ από το λάθος σου…..».

Μα και στην προσευχή. Οι πιο μεγάλες στιγμές της ψυχής μας, εκείνες που βιώσαμε την Παρουσία Του, δεν ήταν όταν επιτύχαμε πνευματικά γυμνάσματα ή κατακτήσαμε αρετές, μήτε όταν τελειώνοντας την προσευχή μας, αυτάρεσκα αισθανθήκαμε ότι είπαμε σωστά και κατανυκτικά λόγια. Οι πιο ιερές στιγμές, εκείνες οι πλέον αποκαλυπτικές, ήταν όταν μέσα στην απόλυτη σιωπή των δακρύων, εκει που ο πόνος του σταυρού, μικραίνει τις δυνατότητες των λέξεων και ρητών εκφράσεων, έρχεται ο απόλυτος εραστής της ανθρώπινης ύπαρξης, ο Χριστός, να απαντήσει στο "γιατί" της ανείπωτης οδύνης σου, δίχως λέξεις, αλλα μια Παρουσία. Αίσθηση απόλυτης Παρουσίας, μπροστά στην θέα του προσώπου Του.

Τι λόγια τότε να χρησιμοποιήσεις; Ποιος ερωτευμένος μίλησε ποτέ, την ωρα που απέναντι του, υπήρχε η θέα των ματιών της αγαπημένης του; Ποιος μπορεί να ανταλάξει μια ζεστή αγκαλιά με λογικές εξηγήσεις και αναλύσεις; Εκεί, στην σιωπή της αγαπητικής σχέσης, δεν υπάρχουν λέξεις, υπάρχει κάτι πολύ ανώτερο, η Παρουσία.

Στην χώρα λοιπόν της σιωπής, ανθίζει η καρδιά του ερωτευμένου, ο νους του σοφού, η ψυχή του αγίου, στην απουσία των λέξεων και στην φανέρωση της σχέσης. Πάντα η καρδιά νιώθει πολλά περισσότερα απο εκείνα που τα χείλη μπορούν να προφέρουν. Άλλωστε κανείς δεν θυμάται τα λόγια, η Παρουσία είναι που σμιλεύει τις καρδιές. Κανείς δεν θυμάται τους ψίθυρους στο αυτί, δεν ξεχνά όμως την ανάσα, το φιλί, το χέρι που κράτησε κάποτε μέσα σε ορφανές παλάμες. Γιατί πολλές φορές ξεχάσαμε εκείνα που μας είπαν, ποτέ όμως αυτά που ζήσαμε.

Αναρτήθηκε από π. ΛίΒυος στις 9:01 μ.μ

Ένα χαμόγελο η προσευχή μας...

Η καλύτερη προσευχή είναι το χαμόγελο μας. Θα μου πείτε δύσκολο. Δεν είναι πάντα κατορθωτό. Όμως ας το δούμε πιο ρεαλιστικά. Υπάρχει ζωή που να είναι όλα «τέλεια», «ιδανικά» ή όπως ακριβώς θα θέλαμε; Δεν νομίζω. Κανείς μας δεν έχει ένα τέλειο βίο, δίχως προβλήματα και δοκιμασίες. Εάν περιμένουμε πότε θα έρθουν τα πράγματα έτσι όπως τα θέλουμε για να γελάσουμε, να χαρούμε και να ευχαριστηθούμε, το μόνο σίγουρο είναι, ότι θα πεθάνουμε στην θλίψη, βυθισμένοι με τα μικρά και μεγάλα όνειρα μας στην κόλαση της απόγνωσης.

Είναι γεύση παραδείσου και εμπειρία Θεού, να χαμογελάς ενώ όλα δεν είναι τέλεια στην ζωή σου. Μπορεί να είναι και χάλια. Κι όμως εσυ να επιμένεις, να λες «έχει ο Θεός, θα τα καταφέρουμε, θα το παλέψουμε, γέλα ρε τι σου ζητάνε….». 

Προσωπικά εδώ και χρόνια δέχομαι να μου μιλήσουν για τον Θεό μονάχα εκείνοι οι άνθρωποι, που ενώ κοιμήθηκαν στην κόλαση ξύπνησαν στον παράδεισο. Δηλαδή απόλυτα πονεμένους, τσαλακωμένους και σταυρωμένους, και όμως αναστημένους. Κανέναν άλλον, ότι ένδυμα ή προσωπείο κι αν φορά. 

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε και μια άλλη μεγάλη αλήθεια, ότι η χαρά δεν έρχεται μέσα από μεγάλα και συνταρακτικά γεγονότα, αλλά από καθημερινές απλές πράξεις ζωής. Οπότε ας δώσουμε στο πρόσωπο και στην ψυχή μας αυτό που της αξίζει, μικρές χαρές, μέχρι να έρθει η αιώνια μεγάλη. Γιατί γι’ αυτό πλαστήκαμε, για την χαρά, για το χαμόγελο που ατελεύτητα θα απλωθεί στην ύπαρξη μας.

Ανάσταση και Αναστημένοι...

Ανάσταση σημαίνει να μπορώ να σ’ αγκαλιάζω δίχως ο θάνατος να τρυπώνει από τις χαραμάδες των χεριών μου. 
Ανάσταση σημαίνει το φιλί να πάρει και πάλι την γεύση που είχε πριν την προδοσία. 
Ανάσταση σημαίνει να μην έχουν ρυτίδες οι αντοχές και οι ελπίδες μου, τα βράδια να μπορώ να πω καληνύχτα δίχως να φοβάμαι τις απώλειες που θα φέρει το ξημέρωμα. 
Ανάσταση σημαίνει το παιδί από το Αφρίν να δει ξανά δίχως αίμα το βαθύ γαλάζιο του ουρανού. Κι το κορίτσι της γειτονιά μας, που η αρρώστια καθήλωσε στο αναπηρικό καρότσι και στο κρεβάτι του πόνου, να ζήσει την μέρα της ολικής αποκαθήλωσης και την μετοχή στην γιορτή της ζωής.
Ανάσταση σημαίνει να πάρουμε πίσω ότι ύπουλα ο θάνατος έκλεψε από το βλέμμα μας. Όλους εκείνους και εκείνα που βίαια μας στέρησε, πρόσωπα και πράγματα, στιγμές και σιωπές, δειλινά και χαραυγές.
Ανάσταση σημαίνει δικαιοσύνη για όλους τους σταυρωμένους της γης.
Απόψε το βράδυ, εκεί στις εκκλησιές, στα κεριά και τις αγκαλιές ο θάνατος θα υποκύψει. Ο Χριστός σκορπά το φως και την ελπίδα σε στήθη βαριά ως μνήματα. Κατεβαίνει στο άδη της καρδιάς, στην πιο σκοτεινή ώρα της ψυχής μας, λιγο πριν την ολική απόγνωση, και κηρύτει οτι η ζωή κέρδισε τον θάνατο.
Ο Χριστός θα γίνει η απαρχή της βασιλείας Του Θεού. «Χριστός Ανέστη» θα ακουστεί ως ιαχή αιώνιας νίκης απέναντι στο θάνατο, που πλέον δεν θα μπορεί να χαλάσει τα πιο όμορφα ταξίδια της ψυχής μας...

Αναρτήθηκε από π. ΛίΒυος στις 8:48 μ.

"Η αγάπη είναι πληγή..."

Η αλήθεια είναι, ότι η αγάπη μετριέται με τις πληγές που άφησε στην ψυχή και το κορμί μας. Αυτοί που αγαπήσαμε μας παίδεψαν πολύ. Αυτούς που αγαπήσαμε τους παιδέψαμε. Το σημείο αναγνώρισης μιας αγάπης, δεν είναι τα λόγια που ειπώθηκαν αλλά ο πόνος που νιώσαμε, οι θυσίες που κάναμε, το φώς που μεταλάβαμε. Είπε ο Μητροπολίτης Γορτύνης Μακάριος σε εσπερινό κήρυγμα του, «Όταν ο Χριστός χρειάστηκε να πείσει τους μαθητές του, ότι είναι ο Κύριος τους, δεν τους έδειξε τον θρίαμβο της ανάστασης του, αλλά τις πληγές του». Ελάτε να δείτε τις πληγές μου, βάλτε το δάκτυλο σας στα τραύματα της αγάπης μου. Ουσιαστικά ήταν σαν να τους έλεγε ««δεν με θυμάστε; δεν με αναγνωρίζετε; εγώ είμαι που σας αγάπησα έως θανάτου. Δείτε τις πληγές μου».

Στην Βασιλεία του Θεού, δεν θα αναγνωριστούμε από τις επιτυχίες και τα κατορθώματα μας, αλλά από τους καημούς και τα βάσανα μας. Όπως εκείνη η πονεμένη γυναίκα στην αιμοκάθαρση που κάποτε έδειξε τις πληγές της στον Άγιο Παίσιο, λέγοντας του «δες γέροντα την πληγή μου, φαίνεται το κόκκαλό μου», για να λάβει την απάντηση, «εγώ δεν βλέπω μέσα στην πληγή σου το κόκκαλο αλλά τον παράδεισο….».

Αναρτήθηκε από π. ΛίΒυος στις 11:23 π.μ. 

Οι φωνές που μας συγκλόνισαν ηταν βραχιασμένες...

Οι φωνές που μας συγκλόνισαν στην ζωή μας ήταν βραχνιασμένες. Τα κορμιά που τυλίχτηκαν πάνω μας με αγάπη ήταν λαβωμένα, και εκείνοι που μας είπαν τα πιο μεγάλα «σ΄αγαπώ» μιλούσαν με τρεμάμενες φωνές, από ταπείνωση και δέος στο μεγαλείο της αγάπης. Στην ζωή διαλέγουμε να είναι κοντά μας, όχι εκείνοι που γνωρίζουν αλλά αυτοί που νιώθουν, όχι αυτοί που ξέρουν μα εκείνοι που έπαθαν, κυρίως δε, αυτοί που σαν τους λες κρυώνω σε σκεπάζουν με σιωπή…

Στην κραυγή του Χριστού αναγνωρίζουμε τον ευατό μας...

Στην κραυγή του Χριστού επάνω στο σταυρό, αναγνωρίζουμε όλοι τον εαυτό μας. Ο Ρεκαλκάτι, θα πει, «Η ανθρώπινη ζωή έρχεται εν μέσω κραυγής. Όλοι υπήρξαμε μια χαμένη κραυγή στη νύχτα». Μια κραυγή άλλοτε αιτήματος για αγάπη και ενδιαφέρον, άλλοτε επιθυμίας, πολλές φορές εκείνη του απόλυτου πόνου και μοναχικότητας επάνω στον σταυρό της δοκιμασίας. 

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, με συγκλονίζει, αυτή η κραυγή του Χριστού επάνω στο Σταυρό, «διψώ…». Ολη η δίψα του ανθρώπου για νόημα και λύτρωση επάνω στα χείλη Του. Δεν είναι καθόλου βέβαια τυχαία η απάντηση που έδωσαν οι στρατιώτες στο αίτημα του Χριστού, «όξος και χολή», αυτό τον πότισαν. Και είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι αυτό προσφέρει ο κόσμος σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που ζητάει και διψάει την δικαιοσύνη, την αθωότητα, παιδικότητα και τρυφερότητα, αυτή την ποίηση στο βλέμμα και στο άγγιγμα των πραγμάτων και νοημάτων; 

Ας είμαστε υπαρξιακά ειλικρινείς, αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να χορτάσει την πείνα και την δίψα μας, υπάρχει κάτι βαθύτερο μέσα μας, πέρα από την ορθολογική ερμηνεία και τον έλεγχο του Εγώ, που ζητά το απόλυτο και ακέραιο, μια επιθυμία παραδείσου και αυτό μόνο τυχαίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Αναρτήθηκε από π. ΛίΒυος 

Η πληγή σου, η πιο μεγάλη προίκα της ζωής σου....

Το κερί που θα φωτίσει αυτή την νύχτα, το ανάβω για σένα, που είσαι μόνος, που είσαι μόνη και κινείσαι μονότονα στο μισοσκόταδο του απεναντινού διαμερίσματος. Για σένα, που σκυμμένη στο κινητό ψάχνεις μια επαφή να σου απαντήσει ή μια αγκαλιά να σε κρατήσει. Κυρίως όμως για σένα, που σε μπέρδεψε από μικρή η ζωή με σκιές και φαντάσματα, κι όλο προσπαθείς να βγεις στο ξέφωτο μα χάνεσαι. Ξέρω όταν είσαι στο σκοτάδι σε εκνευρίζει να σου μιλάνε για φως, μέσα σου λες, «άσε μας ρε φίλε με τις θεωρίες σου». Ξέρω επίσης ότι θα προτιμούσες να είμαι και εγω χάλια όπως εσένα, μερικές φορές σε παρηγορεί πιο πολύ αυτό, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη στο μαρτύριο αυτό, όμως, ένα θα σου πω και να το θυμάσαι: Μην Απελπίζεσαι!!! Όσο κι αν πονάς, όσο κι αν αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις καλά, θα έρθουν και οι καλύτερες μέρες. Απλά τώρα περνάς μια φάση, μα δεν θα είναι πάντα έτσι. Μπορείς και αξίζεις το καλύτερο. Αν και δυσκολεύεσαι προσπάθησε να δεις με τα μάτια του Θεού, που δεν σε βλέπει μονάχα στο τώρα που είσαι χάλια αλλά και στο αύριο που γελάς, χαίρεσαι την ζωή, δημιουργείς και ανασαίνεις ελπίδα. 

Κράτα βαθιά μέσα σου εκείνη την εικόνα του Γολγοθά. Όταν ο Χριστός έγερνε κουρασμένος το κεφάλι φωνάζοντας, «Θεέ μου γιατί με εγκατάλειψες…;» Είμαι σίγουρος ότι κάτι σου θυμίζει αυτή η κραυγή έτσι δεν είναι; Ναι εκείνες τις πολύ δικές σου στιγμές που ράγιζαν οι αντοχές σου. Όμως μην μείνεις εκεί, γιατί δεν τελείωσε έτσι η ιστορία του Γολγοθά. Προχώρα και θα δεις ότι ο Χριστός κραυγάζει ξανά στο Πατέρα Του, λέγοντας του Θεέ μου σε εμπιστεύομαι, εσύ ξέρεις ας γίνει το θέλημα σου… Και ποιο ήταν αυτό; Η ανάσταση. Ποιος αλήθεια περίμενε ότι πίσω από την σταύρωση ξημέρωνε η ανάσταση; Γι αυτό σου λέω οι πληγές σου μια μέρα θα γίνουν η πιο μεγάλη προίκα της ζωής.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 3

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 2

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 1

Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού

       Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού, το θεμέλιο του Χριστιανισμού, είναι ένα γεγονός με απολύτως συνεπές ιστορικό υπόβαθρο, πράγμα που φανερώνει ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα γεγονός που αδιαμφισβήτητα έλαβε χώρα μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.

Θα ήταν εύλογη η απορία ενός απολύτως ορθολογιστικά σκεπτόμενου ανθρώπου, αν είναι θεμιτό να εξετάζεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αφού ένα γεγονός όπως η Ανάσταση είναι πέρα από τα όρια της λογικής. Όμως, μία τέτοια στάση θα ήταν αντιεπιστημονική, διότι αν η επιστήμη ακολουθούσε τον κανόνα «ό,τι δεν κατανοούμε δεν το εξετάζουμε κιόλας», δεν θα είχε γίνει ποτέ καμία πρόοδος στην ανθρώπινη γνώση. Η διερεύνηση αν ένα τέτοιο ζήτημα πίστεως μπορεί να έχει ιστορικό υπόβαθρο, είναι λοιπόν απολύτως θεμιτή διότι ένα συνεπές ιστορικό υπόβαθρο θεμελιώνει περισσότερο την πίστη στο γεγονός της Ανάστασης. Αντιθέτως, μια προκατειλημμένη πίστη όπως αυτή της απόρριψης της Ανάστασης του Χριστού, η οποία στερείται ιστορικού υποβάθρου, δεν μπορεί να σταθεί και θα πρέπει να κατεδαφίζεται.

Η λογική λοιπόν προσέγγιση του θέματος της Ανάστασης, υπαγορεύει μόνον δύο πιθανά ενδεχόμενα:

• Έγινε Ανάσταση
• Δεν έγινε Ανάσταση

Πάνω σε αυτή την απλή τοποθέτηση στηρίζεται το ζήτημα της ψυχής του ανθρώπου. Διότι μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα ξεκαθαρίζει αν υπάρχει συνέχιση της ζωής ή όχι. Ανάγεται δηλαδή στο ερώτημα αν η ψυχή του ανθρώπου έχει αξία ή όχι. Εδώ λοιπόν έγκειται η σημασία του να εξετάσει κανείς το ζήτημα της Ανάστασης.

Αν η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι ένα αληθινό γεγονός, όλο το οικοδόμημα της χριστιανικής πίστης καταρρέει, όπως αναφέρει ο απόστολος Παύλος στο 15ο κεφάλαιο της Α' προς Κορινθίους επιστολής.

Οι πρώτοι Χριστιανοί βάσισαν τη χριστιανική πίστη στην Ανάσταση του Χριστού θεωρώντας τη ως δεδομένο γεγονός και ως θεμέλιο της σωτηρίας: «εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή» (Ρωμαίους 10:9)

Η πραγμάτωση του έργου του Χριστού βασίστηκε εσκεμμένα πάνω στην Ανάστασή Του καθώς και ο Ίδιος το διεκήρυττε. Όταν μάλιστα ζητήθηκε από τον Κύριο να πραγματοποιήσει κάποιο σημάδι, Αυτός παρέπεμψε στην Ανάστασή Του ως το πιο αξιόπιστο από όλα τα σημεία και τα θαύματα που είχε κάνει! (βλ. Ματθαίον 12:38-40 & Ιωάννην 2:18-22)

Από τα τέσσερα Ευαγγέλια που αποδεδειγμένα είναι αξιόπιστες ιστορικές πηγές (βλ. παλαιότερα άρθρα) γνωρίζουμε τα περισσότερα στοιχεία για τα γεγονότα που αφορούν το θάνατο και ταφή του Χριστού από όσα γνωρίζουμε για το θάνατο και την ταφή οποιουδήποτε άλλου προσώπου στην αρχαία Ιστορία. Ο τάφος δεν αμφισβητήθηκε ποτέ ότι είναι άδειος. Το αν αυτό που συνέβη είναι Ανάσταση ή όχι θα το εξετάσουμε. Το γεγονός όμως ότι ο τάφος είναι άδειος ουδέποτε αμφισβητήθηκε από κανέναν. Η σημασία της Ανάστασης μπορεί να είναι ένα θεολογικό ζήτημα, αλλά το γεγονός της Ανάστασης είναι ένα ιστορικό ζήτημα.

Ας δούμε τα ιστορικά γεγονότα:

1. Ο Ιησούς ήταν πράγματι νεκρός

• Μαστιγώθηκε άγρια, δάρθηκε και φόρεσε αγκάθινο στεφάνι.
• «Τον έφεραν» στο Γολγοθά διότι ήταν πολύ εξαντλημένος και δεν μπορούσε ο ίδιος να κουβαλήσει το σταυρό.
• Η σταύρωση ήταν ένα μεγάλο μαρτύριο. Με όλες του τις πληγές και τις φλεγμονές κρεμόταν ημίγυμνος από τα καρφιά και παρά την εξάντλησή του ήταν υποχρεωμένος να κινεί τα πόδια του για να αναπνέει.

Ο θάνατος δεν αργεί να έρθει σε τέτοιες καταστάσεις και μάλιστα ήταν απολύτρωση.

• Το αίμα και το νερό που βγήκαν από το τρύπημα της λόγχης, πιστοποιούν ιατρικώς ότι έχει προηγηθεί θάνατος (ο θάνατος δεν προκλήθηκε από το τρύπημα της λόγχης).
• Ακόμα κι αν δεν ήταν νεκρός, η λόγχη διαπερνώντας τους πνεύμονες και πιθανότατα και το περικάρδιο, θα τον θανάτωνε αμέσως.

2. Ο τάφος

• Γνωρίζουμε επακριβώς ποιός ανέλαβε την ταφή του σώματος του Ιησού.
• Γνωρίζουμε τον ιδιοκτήτη του τάφου.
• Γνωρίζουμε την τοποθεσία του τάφου.
• Περιγράφονται λεπτομερώς οι προετοιμασίες της ταφής.

3. Η ταφή: το σώμα του Χριστού τοποθετείται στον τάφο και ασφαλίζεται

• Τα σάβανα τυλίγαν το σώμα πολύ σφιχτά (χρησιμοποιείται η λέξη «έδεσαν») και ήταν κολλημένα πάνω στο σώμα λόγω των αρωματικών ουσιών, σχηματίζοντας ένα συμπαγές σώμα. Ήταν αδύνατον όχι μόνο να βγει ο ίδιος από τα σάβανα αλλά και κάποιος άλλος να ξετυλίξει το σώμα. Επίσης, ακόμα κι αν δεν ήταν νεκρός, η οξεία οσμή του μύρου θα τον έπνιγε.
• Η είσοδος του τάφου καλυπτόταν από μία μεγάλη πέτρα που χρειάζονταν αρκετοί άνδρες να την κυλήσουν.
• Η είσοδος του τάφου σφραγίστηκε με τη ρωμαϊκή σφραγίδα. Η ρωμαϊκή φρουρά σφραγίζοντας τον τάφο πιστοποίησε ότι έλαβαν ένα συγκεκριμένο νεκρό σώμα. Η δε σφραγίδα προστατευόταν πάση θυσία από τους άψογα εκπαιδευμένους και σκληρά πειθαρχημένους ρωμαίους στρατιώτες καθώς αφενός αντιπροσώπευε την εξουσία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αφετέρου δε η παραβίασή της από τρίτους, επέσυρε τιμωρία θανάτου στους φρουρούς. Με λίγα λόγια, ο τάφος ήταν αδύνατον να παραβιαστεί.

4. Ο τάφος αδειάζει!

• Το γεγονός αυτό δεν αμφισβητήθηκε ποτέ, ούτε ακόμη κι από τους εχθρούς του Χριστού. Ήταν δεδομένο και εύκολα επαληθεύσιμο για τους σύγχρονους ανθρώπους της εποχής εκείνης. Έγιναν κάποιες προσπάθειες να δοθεί μια διαφορετική εξήγηση για το τι συνέβη. Και όλες αυτές οι προσπάθειες δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να επιβεβαιώνουν αφενός ότι ο τάφος ήταν όντως άδειος και αφετέρου ότι οι ενδείξεις ότι ο τάφος ήταν άδειος ήταν πολύ τρανταχτές για να τολμήσει κανείς να ισχυριστεί το αντίθετο.
• Το γεγονός ότι τα σφιχτοτυλιγμένα και κολλημένα, με αρωματικές κολλώδεις ουσίες, σάβανα ήταν κενά αλλά και ότι το σουδάριο που κάλυπτε το κεφάλι του Χριστού ήταν τυλιγμένο ξεχωριστά λίγο πιο πέρα, δείχνουν ότι το σώμα είχε βγει από τα σάβανα μόνο του και με ηρεμία.

5. Προσπάθειες εξήγησης του άδειου τάφου

α. Απώλεια των αισθήσεων: Ο Χριστός δεν πέθανε πάνω στο σταυρό αλλά έχασε τις αισθήσεις του. Ενταφιάστηκε ζωντανός και μετά από πολλές ώρες συνήρθε.

Απάντηση: Είδαμε παραπάνω ότι ο Ιησούς ήταν αναμφισβήτητα νεκρός. Αλλά και να μην ήταν, μετά από την ταλαιπωρία που πέρασε και τις πληγές που είχε, χωρίς ιατρική βοήθεια και δεμένος με τα σάβανα και τα έντονα τοξικά μυρωδικά, μάλλον θα κατέληγε παρά θα συνερχόταν. Αλλά και να συνερχόταν, θα ήταν αδύνατον ένας εξασθενημένος και γεμάτος πληγές άνθρωπος, μόνος του να λυθεί από τα σάβανα, να κυλήσει την τεράστια πέτρα, να κατανικήσει τη ρωμαϊκή φρουρά, να περπατήσει αρκετά χιλιόμετρα και να παρουσιαστεί στους μαθητές.

β. Το σώμα του Ιησού εκλάπη: Κάποιοι κατά τη διάρκεια της νύχτας έκλεψαν το σώμα από τον τάφο.

Απάντηση: Οι εχθροί του Ιησού δεν είχαν κανένα κίνητρο και οι φοβισμένοι μαθητές του δεν είχαν καμία δύναμη να κάνουν κάτι τέτοιο. Όποιος επιχειρούσε να κλέψει το σώμα θα έπρεπε είτε να νικήσει πρώτα τη ρωμαϊκή φρουρά είτε να ελπίζει ότι όλοι οι φρουροί θα αποκοιμηθούν (πράγμα αδύνατον) και στη συνέχεια απολύτως αθόρυβα να αποκυλήσει την πέτρα και με βιασύνη να κλέψει το σώμα και όχι να φροντίσει να βγάλει και μάλιστα να τυλίξει τα κολλημένα σάβανα. Το σενάριο της κλοπής τους σώματος οδήγησε μάλιστα τους ρωμαίους στρατιώτες στην αντίφαση να διαδόσουν ότι οι ίδιοι αποκοιμήθηκαν (ενώ ήξεραν ότι αυτό τιμωρείται με θάνατο) αλλά παρόλα αυτά, να γνωρίζουν ότι αυτοί που έκλεψαν το σώμα ήταν, υποτίθεται, οι μαθητές.

γ. Παραισθήσεις: Το γεγονός ότι οι μαθητές είδαν τον Χριστό αναστημένο ήταν μια ομαδική παραίσθηση.

Απάντηση: Παραισθήσεις έχουν συγκεκριμένα είδη ανθρώπων και όταν βρίσκονται σε ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση. Επίσης οι παραισθήσεις είναι πολύ ατομικές και εξαιρετικά υποκειμενικές. Η Καινή Διαθήκη αναφέρει ότι ήρθαν σε επαφή με τον Αναστημένο Χριστό πεντακόσιοι και πλέον άνθρωποι διαφορετικής ψυχοσύνθεσης και σε διαφορετικές ψυχολογικές καταστάσεις, συνθήκες που δεν ευνοούν τη δημιουργία παραισθήσεων, και όλων οι μαρτυρίες συμφωνούν μεταξύ τους. Επίσης πρόσφορο έδαφος για παραισθήσεις δεν υπήρχε διότι κανείς δεν προσδοκούσε να δει τον Κύριο αναστημένο. O Ίδιος άλλωστε δυσκολεύτηκε να τους πείσει για την Ανάστασή Του.

Εφόσον λοιπόν, ενώ ο τάφος αδειάζει, κανένα από τα παραπάνω σενάρια δεν ισχύει, οδηγούμαστε λογικά στο συμπέρασμα ότι έγινε Ανάσταση. Ο μεν τρόπος που έγινε είναι θαυματουργικός αλλά το γεγονός είναι ιστορικό!

Άλλωστε η αφήγηση της Ανάστασης δεν περιέχει κανένα από τα χαρακτηριστικά που διέπουν μια μυθολογία:

• 'Ενας μύθος χρειάζεται αρκετό χρόνο για να διαδοθεί, ώστε η γενιά της εποχής στην οποία αναφέρεται να έχει παρέλθει για να μην υπάρχει ο κίνδυνος κάποιος να είναι σε θέση να τον διαψεύσει. Η Ανάσταση του Χριστού όμως εθεωρείτο ως αδιάψευστο γεγονός ήδη από την 3η ημέρα μετά το θάνατό Του, ενώ κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και στα χρόνια που επακολούθησαν, κανένας από τη γενιά εκείνη αλλά και από την γεωγραφική περιοχή (Ιερουσαλήμ) δεν βγήκε να διαψεύσει το γεγονός της Ανάστασης.
• Οι ενάντιοι αρχιερείς και Φαρισαίοι, είχαν πολλά κίνητρα, εξουσία και μέσα για να καταπολεμήσουν και να καταπνίξουν τη διάδοση του γεγονότος της Ανάστασης. Δεν μπόρεσαν όμως να το επιτύχουν παρά τις απειλές και τους διωγμούς, διότι όλοι ήσαν πεπεισμένοι για την αλήθεια του γεγονότος.
• Η αφήγηση Ανάστασης δεν είναι εξωραϊσμένη και διανθισμένη με διάφορα στοιχεία που θα είχαν σκοπό να εντυπωσιάσουν τον αναγνώστη, όπως είθισται στις μυθολογίες.
• Τα Ευαγγέλια τοποθετούν ως πρώτους μάρτυρες του γεγονότος της Ανάστασης κάποιες γυναίκες, πράγμα παράλογο για να χρησιμοποιηθεί από το συγραφέα μιας μυθολογίας που θέλει να πείσει για τα γεγονότα που περιγράφει, καθώς την εποχή εκείνη η μαρτυρία μιας γυναίκας δεν είχε καμία αξία και ο λόγος της δεν λαμβανόταν υπόψη σε δικαστήριο.
• Θα ήταν αδύνατον οι Χριστιανοί και ιδιαίτερα οι απόστολοι να δέχονταν να θυσιάσουν τη ζωή τους για κάτι το οποίο γνώριζαν πολύ καλά ότι ήταν ένα ψέμα. Μάλλον η αγάπη προς το Διδάσκαλό τους θα είχε μετατραπεί σε μίσος όταν θα συνειδητοποιούσαν ότι ενώ είχαν αφήσει τις οικογένειες και τις περιουσίες τους για να Τον ακολουθήσουν, τελικά οι υποσχέσεις Του αναδεικνύονταν ψευδείς.

Όμως ο Αναστημένος Χριστός φανέρωνε τον Εαυτό Του «διά πολλών τεκμηρίων» για σαράντα ημέρες και σε πεντακοσίους και πλέον ανθρώπους. Φανερώθηκε σε συγκεκριμένα άτομα, σε συγκεκριμένες τοποθεσίες και σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές που αναφέρονται λεπτομερώς μέσα στα κείμενα της Καινής Διαθήκης (Μαρκον 16:9-14 & Α’ Κορινθίους 15:6-8). Επίσης, η Ανάσταση ήταν σωματική. Οι μαθητές, ομολογούν ειλικρινέστατα και αντικειμενικά ότι και οι ίδιοι δυσκολεύτηκαν να πειστούν ότι έβλεπαν μπροστά τους τον αναστημένο Χριστό όχι σαν πνεύμα αλλά με σώμα. Και εφόσον βεβαιώθηκαν για αυτό, δεν χωρούσε καμία αμφισβήτηση μέσα τους ότι ο διδάσκαλός τους πράγματι αναστήθηκε.

Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού, ως πραγματικό γεγονός, είχε και έχει αποτελέσματα:

• Οδηγεί στη μεταμόρφωση της ζωής του ανθρώπου διά της αναγέννησης και της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο. Αναιρείται ο θάνατος ως συνέπεια της αμαρτίας και ο άνθρωπος ελευθερώνεται, αποκτά αιώνια ζωή και γίνεται παιδί του Θεού. Τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να πραγματοποιείται μέχρι και σήμερα αν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί.
• Επιβεβαιώνει την αλήθεια όλων των λόγων του Χριστού, καθώς ο Ίδιος συνέδεσε την αξιοπιστία Του με τη δυνατότητά Του να αναστηθεί εκ νεκρών. Εφόσον λοιπόν αυτό ήταν αληθές και πραγματοποιήθηκε, είναι αληθινά και πραγματοποιούνται κι όλα τα υπόλοιπα τα οποία έχει πει.

Αν ο Χριστός δεν ανασταινόταν, οι μαθητές θα ένιωθαν απογοητευμένοι και προδομένοι από έναν άνθρωπο που τους έπεισε να εγκαταλείψουν τα πάντα και να τον ακολουθήσουν στηριζόμενοι σε μία ψεύτικη ελπίδα. Όμως βλέπουμε τους μαθητές να μεταμορφώνονται σε άφοβους κήρυκες της Ανάστασης και είναι τόσο βεβαιωμένοι για αυτό ώστε δέχονται ακόμα και να πεθάνουν για αυτή την πίστη τους. Aλλά και όλοι οι ανά τους αιώνες κατ’ επίγνωση Χριστιανοί που ομολογούν την προσωπική τους εμπειρία με τον Ιησού Χριστό, γίνονται αληθινοί μάρτυρες της Αναστάσεώς Του.

πηγή http://www.christianity-science.gr/material/2008_04_24.htm

ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟΨΗ: ΙΙΙ. Ο ξένος σε διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις

ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟΨΗ: ΙΙΙ. Ο ξένος σε διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις: 3. O ξένος σε διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις from dimpapanik

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ Τουρκοκρατία

Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟ - ppt κατέβασμα

Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟ - ppt κατέβασμα: Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝ/ΠΟΛΗΣ

30. Το Ισλάμ (Α’) Σελίδες ppt κατέβασμα

30. Το Ισλάμ (Α’) Σελίδες ppt κατέβασμα: Ισλάμ σημαίνει υποταγή στο Θεό. Μουσουλμάνος = αφοσιωμένος στο Θεό. Το Ισλάμ δεν είναι απλός ένα θρησκευτικό, αλλά ένα πολιτικό, οικονομικό και νομικό σύστημα. Στη θρησκεία αυτή δεν υπάρχουν ιερείς, μυστήρια, εικόνες, αλλά η παρουσία του Θεού γίνεται αισθητή μέσω του Κορανίου. Γι’ αυτό οι πιστοί οφείλουν να επιδεικνύουν υπερβολικό σεβασμό στο ιερό βιβλίο.

Το Ισλάμ. - ppt κατέβασμα

Το Ισλάμ. - ppt κατέβασμα: Ισλάμ σημαίνει υποταγή στο Θεό Ισλάμ είναι η θρησκεία της υποταγής στο θέλημα του Θεού, όπως αυτό αποκαλύφθηκε στον προφήτη Μωάμεθ. Αριθμεί πάνω από πιστούς ανά τον κόσμο.

Σαρακοστή: νηστευτές στον δρόμο.

Ολόκληρη τη Σαρακοστή νηστεύω. Νηστεύω, δηλαδή, από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα. Νηστεύω γιατί έχω μπροστά δρόμο, κι όταν έχεις δρόμο δεν θέλεις να βαρύνεις. Καθαυτή η λέξη "σαρακοστή" δεν σημαίνει τίποτα άλλο, παρά μέτρημα του δρόμου που απομένει. Σα να λέει: "σαράντα μέρες υπολείπονται...".
Η σαρακοστή δεν υπάρχει επειδή τάχα οι μέρες της είναι ιερότερες ή μαγικότερες! Υπάρχει χάριν του τερματισμού της! Υπάρχει για να μυεί στην έννοια του οράματος, του καινούργιου που βρίσκεται στο τέρμα των σαράντα ημερών: στη Μεγαλοβδομάδα και εν τέλει στην Ανάσταση! Κι έτσι, νηστευτής σημαίνει ύπαρξη προσανατολισμένη στο μέλλον.

Το να νηστεύω σημαίνει όχι απλώς να δηλώνω, αλλά και να ζω με όλες τις διαστάσεις της ύπαρξής μου (πνευματικές και βιολογικές αξεχώριστα) το ότι ο κόσμος τούτος, ο βυθισμένος στη φθορά και στο άδικο, οφείλει να αλλάξει. Οφείλει να βιωθεί ως ένας κόσμος ο οποίος δεν μπορεί να χορτάσει τον άνθρωπο που διψά για ζωή. Κι όταν μιλάμε για αλλαγή του κόσμου, δε μιλάμε για κατάργηση ή εξάτμισή του ή αντικατάστασή του από κάποιο υπερπέραν. Αλλαγή του κόσμου, στη χριστιανική οπτική, σημαίνει απελευθέρωσή του από κάθε θάνατο, κυριολεκτικό και μεταφορικό: από κάθε τι που νεκρώνει την ανθρωπιά, που βάζει ημερομηνία λήξης στην αγάπη, που διακόπτει τον έρωτα, που κολοβώνει το δίκιο.
Μέχρι τη θανάτωση του θανάτου, δηλαδή μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα, μέχρι να ακουστεί η ιαχή "Χριστός Ανέστη!", έχουμε πόλεμο - όχι άραγμα, όχι ανεμελιά. Έχουμε μπροστά μας δρόμο που περνά από Γολγοθά, από το κόστος δηλαδή, του να αντιπολιτεύεσαι τον κόσμο τούτο. Κι ο δρόμος δεν προκύπτει αυτόματα! Τον φτιάχνει η πράξη.
Σαρακοστή, λοιπόν, σημαίνει άσκηση στη διάκριση. Άσκηση στο να μην είμαι αδιάκριτος παμφάγος καταναλωτής ιδεών και καταστάσεων, αλλά πηδαλιούχος του εαυτού μου. Ικανός στο να διακρίνω τι δέχομαι και τι αρνούμαι. Η σαρακοστή, κοντολογίς, είναι πράξη βαθειά πολιτική και βαθειά θρησκευτική ταυτόχρονα. Και η πίστη στην Ανάσταση είναι πράξη για την Ανάσταση, στάση βαθειά πολιτική και βαθειά θρησκευτική ταυτόχρονα, η στάση όσων αρνούνται να αναγνωρίσουν το φασισταριό του θανάτου ως μοιραίο και αναπόφευκτο. Μεγάλη κουβέντα, και μακάρι να την αντέξουμε! Και γι' αυτό οι ευχές την περίοδο αυτή είναι ευχές για κουράγια. "Καλή Σαρακοστή" σημαίνει καλό δρόμο. Μα, "καλή Ανάσταση" σημαίνει πως ο δρόμος αυτός έχει ένα φτάσιμο: το καινούργιο που σπάζει τη μιζέρια και την υποτέλεια.
Θανάση Ν. Παπαθανασίου,
από το βιβλίο  "Η ρήξη με το μηδέν. Σφηνάκια πολιτικής θεολογίας", εκδ. Αρμός, Αθήνα 2018, σσ. 15-16.

Τσάρλι Τσάπλιν-The Great Dictator

Διακονία των κρατουμένων!

Εσύ απλά να αγαπάς !

Μην παιδεύεσαι για το πως πρέπει να φερθείς στον άλλον…

Για το αν πρέπει να τα δώσεις όλα, για το πόσο θα ανοιχτείς, η για τα πόσα θα προσφέρεις.

Εσύ απλά να αγαπάς…

Μην φοβάσαι.

Έτσι, ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι.

Όταν δίνεις αγάπη στον συνάνθρωπο, να είσαι σίγουρος πως δύο μόνο πράγματα μπορούνε να συμβούν. Ή θα τον αλλοιώσεις, θα τον μαλακώσεις, και έτσι θα τον κερδίσεις, και τότε μόνο αγάπη θα σου προσφέρει και αυτός. Ή αν δεν μπορέσει να αλλάξει, δεν θα αντέξει δίπλα σου να μείνει, και έτσι, και να το θέλει να σε βλάψει, απλά δε θα μπορεί.

Τι είναι όμως αγάπη;

Εδώ θέλει προσοχή…

Δεν είναι μια έννοια αόριστη, ή ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα με καρδούλες και φιλάκια. Είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό και μεγαλειώδες.

Η αγάπη είναι θυσία, είναι σταύρωση. Η αγάπη είναι ο εκμηδενισμός των θέλω μου, των παθών μου, χάριν της ένωσης, χάριν της κοινωνίας με το άλλο πρόσωπο. Η αγάπη δεν χωρά εγωισμούς. Η αγάπη είναι ανοχή, υπομονή, ενσυναίσθηση. Η αγάπη είναι συγχώρεση ξανά και ξανά.

‘’Μα έτσι πιάνομαι κορόιδο…’’

Όποιος το πιστεύει, δεν έχει μάθει να αγαπά… Γιατί άνθρωπος που αγαπά, αγαπά ελεύθερα. Δεν χωράει η αγάπη εξαρτήσεις, αγκιστρώσεις ή άλλες θυματοποιήσεις.

‘’Μα αυτό τρελό…’’

Ίσως και να ‘ναι. Για αυτό αν θέλει κανείς να αγαπά, μπορεί μόνο εν Χριστώ να το καταφέρει.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.

πηγή http://e-psyxologos.gr/esi-apla-na-agapas/

Θεέ μου, είσαι άδικος….

 

Ήρθε με υφάκι ο μικρός, πήρε τα λεφτά που «του ανήκουν» (άκου θράσος το παλιόπαιδο) και την έκανε από το σπίτι του γέρου. Μόλις τα έφαγε όλα και έμεινε ταπί, μπροστά στο αδιέξοδο, πήρε την απόφαση να γυρίσει. Κι Εσύ εκεί, να τον περιμένεις. Γιατί; Τη ζωή του ήθελε να κάνει. Ας τα λουστεί τώρα.  Άσε που αυτό που έκανες ήταν αντιπαιδαγωγικό. Τον κακομαθαίνεις. Κι αν κάνει σε λίγο τα ίδια; Δίκιο είχε ο μεγάλος σου γιος και θύμωσε. Δεν είναι σωστό. Να έρχεται πίσω ο μικρός και να τα συγχωρείς όλα και να τον κάνεις πάλι γιο σου!! Ε, αυτό πάει πολύ…..

Αλλά, πιο πολύ ήθελα, Θεέ μου, να σε ρωτήσω το εξής: Εκεί όπως τον έβλεπες να έρχεται δεν σου βγήκε μια δικαίωση, ένας θυμός; Δεν σου πέρασε από το μυαλό το «έρχεσαι, ε…. τώρα θα δεις, αχάριστε»; Δεν σου ήρθε να του τα πεις ένα χεράκι; Την ώρα που τον αγκάλιαζες, δεν σου βγήκε να τον στήσεις απέναντι και να του πεις με οργή, ως πατέρας θιγμένος και ζημιωμένος, «εμείς οι δυο πρέπει να πούμε δυο κουβεντούλες»;

Εμένα δεν με βλέπεις κάτω από το σταυρό Σου; Μαζί με άλλους Χριστιανούς να περιμένουμε δικαίωση από το θάνατο αυτού του καθάρματος; Καλά τώρα…. Σοβαρά μιλάς; Επειδή σου είπε ένα «μνήσθητι», του λες με σιγουριά «από σήμερα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο»; Έτσι τον φαντάζεσαι, Θεέ μου, τον Παράδεισο; Ξέρεις τι έχει κανείς αυτός ο ελεεινός σε εμάς; Ξέρεις για τις κλοπές, τους φόνους, τις αδικίες του; Δεν βλέπεις τα χριστιανικά μας μάτια που βράζουν για εκδίκηση;

Άλλωστε, αυτός πεθαίνει πλέον. Πες του «θα ήθελα να κάνω κάτι για σένα, αλλά δεν έχουμε χρόνο να μου αποδείξεις ότι σωφρονίστηκες». Πες του μια παρηγοριά, μια ευχή. Μίλα του λογικά. Ε, όχι και «από σήμερα είσαι μαζί μου….». Τι σημαίνει ότι είδες τη μετάνοια στην καρδιά του; Δεν καταλαβαίνεις ότι σε εκμεταλλεύεται κι αυτός, όπως και ο μικρότερος γιος;

Συγχωρείς, συγχωρείς, συγχωρείς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς…. Πού θα πάει αυτή η ιστορία; Δεν βλέπεις εμάς που συνεχίζουμε το έργο σου; Δεν καταλαβαίνεις, Θεέ μου, ότι και η αγάπη πρέπει να έχει όρια;

Υ.Γ.: Ευχαριστώ τους μαθητές μου που καθημερινά μου δίνουν αφορμές γι’ αυτό το κείμενο. Τους εύχομαι να εγκαταλείψουν τα λογικά επιχειρήματα για έναν θεό της θρησκείας και να αγαπήσουν τρελά το Χριστό, που είναι ο Θεός της αγάπης. Ένα Θεό που υπερβαίνει τα δικά μας μέτρα και σταθμά, ένα Θεό που αρνείται να υπακούσει σε μια συμφεροντολογική και γι' αυτό κουτσή αγάπη, ένα Θεό που δεν εγκλωβίζεται σε θρησκευτικά κλισέ, ένα Θεό που μας "αδικεί" για να μας ΑΓΑΠΑΕI..

ΠΗΓΗ: https://theologosnaf.blogspot.com/2014/02/blog-post.html

ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟΨΗ: ΙΙΙ. ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΚΟ; ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ...

ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟΨΗ: ΙΙΙ. ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΚΟ; ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ...: 3. Ποιος ευθύνεται για το κακό;Ποιος μπορεί να μας σώσει από το κακό; from dimpapanik

Ο ξένος

  Ο ξένος

Ως να μην είχε θέση στον κόσμο
τούτο, κοιτούσε γύρω παράξενα.
Βάδιζε μέρα – νύχτα σχεδόν.
Στην αγορά ή στο θέατρο, στο πάρκο ή στο σπίτι,
ήταν στο δρόμο. Ένας ξένος που κοίταζε οδούς και αριθμούς. Έλειπαν  όμως
η οδός του κ’ η πόρτα του. Μόνος του, δίχως
κλήρο στο χώμα ν’ ακουμπήσει τα γόνατα
για μια προσευχή, π ο ύ ν α π ά ε ι
 κ α ν ε ί ς
ό τ α ν ε ί ν α ι έ ν α ς ξ έ ν ο ς;
Νικηφόρος Βρεττάκος





Ο Ξ έ ν ο ς
Γιατί ο ξένος δεν γνωρίζει την πολιτεία την ημέρα.
Ο ξένος το βράδυ γνωρίζει την πολιτεία, όταν κοιμάται.
Το πρωί φεύγει πάλι με το στυφό ύφος
αυτού που έψαχνε κάτι και δεν το βρήκε.
Εσύ που κάποτε τον αγάπησες
όταν τον δεις να περνάει από την πόρτα σου,
δώσ’ του κάτι από εκείνη την παλιά τρυφερότητα,
και σκέψου μετά από χρόνια
ότι πέρασε κάποτε από τη ζωή σου ο Οδυσσέας.
Γιώργος Μαρκόπουλος, Από τη συλλογή «Οι πυροτεχνουργοί»


Ξενιτειά
Ξένος ὁ τόπος κι ὁ καιρὸς κι οἱ ἄνθρωποι ὅλοι ξένοι
μὲς στὴ μεγάλη μοναξιά. Μάταια ζητῶ ἕνα φίλο,
μὰ ἐκεῖ ποὺ παραδέρνομαι στὴ νύχτα τὴ θλιμένη,
ἀκούω σὲ κάποιο ἀλύχτημα τὸ σπιτικό μου σκύλο.
(ἀπὸ Τὰ Ἅπαντα, Δ´, Ἐκδοτικὸς Οἶκος Χρήστου Γιοβάνη 1968)
NIΡBANAΣ ΠΑΥΛΟΣ


«Εμείς δεν μεταναστέψαμε σαν τα πουλιά
σε σχηματισμό «V»…
 Στα σύνορα
 η τελευταία γουλιά δακρύων
 δάγκωσε τις λέξεις
και με το όνομα της μάνας
 βρέξαμε τα στεγνά μας χείλη»
(Λουάν Τζούλι, Αλβανίδα ποιήτρια, Μετανάστευση).

ΜΗΤΕΡΑ ΤΕΡΕΖΑ

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μιλά για το ρατσισμό (2/2)

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μιλά για το ρατσισμό (1/2)

Βιβλίο, Το δώρο του θυμού

"Δος μοι τούτον τον ξένον" - Έλλη Λαμπέτη

Περισσότερο «Ξένος» από όλους μας, από όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών και όλων των αιώνων υπήρξε ο Χριστός μας. Το κακό είναι ότι ακόμη και σήμερα για πολλούς παραμένει ξένος και άγνωστος!
 Δος μου τούτο τον ξένο
που από βρέφος ακόμα                                             
ήταν απ τον κόσμο αποξενωμένος
γιατί ήταν ξένος..

Δος μου τούτο τον ξένο
που και οι δικοί του
με μίσος τον θανάτωσαν
σα να ταν ξένος..

Δος μου τούτο τον ξένο
που παραξενεύομαι να  βλέπω
τον άξενο θάνατό του..

Δος μου τούτο τον ξένο
που ήξερε να φιλοξενεί
τους φτωχούς και τους ξένους..

Δος μου τούτο τον ξένο
που τα κράτη από φθόνο
τον αποξένωσαν απ΄ τον κόσμο..

Δος  μου τούτο τον ξένο
για να τον κρύψω μέσα στον τάφο
γιατί σαν ξένος που είναι
δεν έχει που ν΄απαγγειάσει..

(ελεύθερη απόδοση των συγκλονιστικών στίχων - λόγων του Ιωσήφ προς τον Πόντιο Πιλάτο, όταν πήγε να τον παρακαλέσει να του δώσει το σώμα του νεκρού Ιησού. 2018 χρόνια πέρασαν.. και η μοίρα του Ξένου δεν άλλαξε ποτέ..)

ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ «ΞΕΝΟ»!

 Επειδή άλλη μάνα με γέννησε

και σ' άλλη γλώσσα άκουσες εσύ
τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια...
μη με φωνάζεις «ξένο»
το ψωμί σου δε διαφέρει απ'  το δικό μου
το χέρι σου είναι όμοιο με το δικό μου,
σαν τη φωτιά καίει
και η δική μου φωτιά.
Γιατί λοιπόν με φωνάζεις «ξένο»;
Επειδή σ' άλλους δρόμους βρέθηκα
και σ’ άλλο λαό γεννήθηκα
και άλλες θάλασσες γνώρισα
και απ'; αλλού σάλπαρα;
Αλλά το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο
η ίδια εξάντληση
στην πλάτη μας βαραίνει,
αυτή που συντρίβει το κάθε θνητό
μέσ' απ' του χρόνου τα σκοτάδια                            
από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί
κι ανάμεσά μας ακόμη δεν είχαν φθάσει                   

όσοι διχάζουν
και σκοτώνουν το φτωχό,
αυτοί που κλέβουν
και μοιράζουν ψέμματα,
αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς
και θάβουν αδίστακτα τα όνειρά μας
όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη
τη σκληρή: «ξένος».
λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη
που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.
Αν θέλεις το καλό μου να είσαι καλός
σταμάτα τώρα να με φωνάζεις «ξένο»
αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,
πιο πέρα απ' το μίσος
ας φθάσει η ματιά σου,
ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό.
Για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ
Όχι, δεν είμαι «ξένος»!
(Άγνωστος Μετανάστης )  

Δημήτρης Ζερβουδάκης - Του μετανάστη.

Άνθρωποι!!!!!

«Ξύπνα μαμά»

Γράφει η Σπυριδούλα Γεωργοκίτσου

«Ξύπνα μαμά» Ξύπνα μαμά. Φοβάμαι και κρυώνω μαμά. Και βάζει και βροχές και δυναμώνει κι ο αέρας.

Έχω αφήσει πίσω τα ρούχα μου, δεν πρόλαβα να τα φορτώσω μαμά.

Έτριζε το σπίτι μας κι από το μπαλκόνι έβλεπες κύμα καταστροφής να έρχεται. Λέγαμε για πολέμους στο σχολείο και τα διάβαζα στα βιβλία και δεν φαινόταν τόσο τρομακτικό. Παίζαμε πόλεμο με τα παιδιά κάθε απόγευμα, στήναμε τα παιχνίδια μας -εκείνα που ξέχασα- και ρίχναμε το ένα πάνω στο άλλο. Γελούσαμε. Τότε γελούσαμε. Δεν ήταν παιχνίδια για παιδιά αυτά μαμά. Γιατί δεν μου τράβηξες τα παιχνίδια; Δεν είναι παιχνίδι ο πόλεμος και τα παιδιά δεν μπορούν να τον ελέγξουν, τα τρώει.

Τα άφησα πίσω τα παιχνίδια αυτά μαμά. Πόλεμος στον πόλεμο κι άφησα πίσω τους δικούς μου μαχητές. Έμειναν εκεί μαζί με τον μπαμπά. Φεύγοντας του είπα «Μπαμπά, σου αφήνω δυνατούς βοηθούς να σε προσέχουν». Κι εμένα μου είπε να προσέχω εσένα και την Αλίζ. Ξύπνα μαμά, ο μπαμπάς θα γυρίσει και θέλω να δει πως σε πρόσεχα.

Ξύπνα μαμά. Εδώ που ήρθαμε ο κόσμος έχει ηρεμία. Δεν μοιάζει με τον δικό μας. Μπορεί να δυναμώνει το κρύο και να μην έχουμε τοίχους να βάλουμε τα σώματά μας, μπορεί να πεινάμε λίγο παραπάνω αλλά δεν απειλούμαστε τόσο μαμά.

Ξύπνα μαμά κι έχουμε να διασχίσουμε τον σιδηροδρομικό σταθμό και δεν μπορώ να σηκώσω την Αλίζ και τις τσάντες μας, κι ο κόσμος περνάει και δεν σε σηκώνει κανείς. Τους κοιτάω στα μάτια και δεν έρχονται. Βιάζονται. Έχουν δρόμο. Έχουμε δρόμο, ξύπνα μαμά.

Όταν έβαζα τις μπλούζες μου στην πορτοκαλί μου τσάντα μου έλεγες πως δεν χάθηκε κι ο κόσμος που φεύγουμε, πως είμαστε δυνατοί, μαχητές και υπερήρωες, όπως αυτοί στα παιδικά. Μου έλεγες να μην τα βάλω κάτω κι όποτε κουραστώ να πεισμώσω μαζί μου που κουράστηκα και να παλέψω ακόμη πιο δυνατά. Τα έλεγες και δάκρυζες μαμά κι εγώ σε αγκάλιαζα διαβεβαιώνοντάς σε να μην ανησυχείς.

Ξύπνα μαμά, έχω αφήσει την Αλίζ σε μία κυρία αγκαλιά και φοβάμαι μη μας την πάρει. Ξύπνα μαμά, γιατί δεν έχω τι να της πω. Είναι μωρό και στα μωρά δεν κάνει να μαυρίσουμε τις καρδούλες τους μαμά, έτσι δεν είναι;

Άνοιξε τα μάτια σου μαμά κι έχουμε να ζήσουμε πολλά ακόμη. Τώρα φτάνουμε. Περάσαμε τα δύσκολα. Περπατήσαμε, κολυμπήσαμε, τρέξαμε. Τώρα φτάνουμε μαμά.

Χθες σε ρώτησα πότε φτάνουμε. «Σε λίγο», μου ψιθύριζες και μου χάιδευες το κεφάλι. Το ίδιο κάνω κι εγώ τώρα.

«Ξύπνα μαμά, σε λίγο φτάνουμε, το υπόσχομαι, μ’ ακούς;»

Άνοιξε τα μάτια σου, έχεις να μας δεις να μεγαλώνουμε.

Άνοιξε τα μάτια σου, έχεις να περιμένεις τον μπαμπά.

Άνοιξε τα μάτια σου, έρχεται η γαλήνη.

Ξύπνα μαμά και πες μου πως έκλεισες τα μάτια για πλάκα.

Δεν είναι αστείο, μα θα σε συγχωρήσω και θα γελάσω.

Ξύπνα μαμά, δεν είναι όμορφοι οι άνθρωποι με τα μάτια κλειστά.

Δημιουργούνε φόβο στους γύρω μη δεν τα ξανανοίξουν.

Φοβάμαι μαμά, ξύπνα.

Πηγή: diaforetiko.gr