Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Μια προσευχή για τα παιδιά που διαγωνίζονται αυτές τις μέρες.!




Σε όποιον φοβάται Θεέ μου δώσε Ελπίδα
Σε όποιον λυγάει δώσε Δύναμη.
Σε όποιον πονάει δώσε Ειρήνη .
Σε όποιον απογοητεύεται άνοιξέ του  δρόμο να βαδίσει.
Σε όποιον κατακτά την επιτυχία χάρισέ του Σύνεση.


Παιδιά!  Καλό ταξίδι στα όνειρά σας! Πολλές ευχές για Καλή Επιτυχία!

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Άγιοι του τόπου μου.Άγιος Ανδρέας ο Ερημίτης.


Βίος τοῦ Ὁσίου Ἀνδρέου τοῦ Ἐρημίτου τοῦ ἐν Καλάναις Ἀκαρνανίας
Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 15 Μαΐου
Ἀρχιμ. Δοσιθέου Κανέλλου: Οἱ Ἅγιοί μας.
Ἱ. Μ. Τατάρνης Εὐρυτανίας, ἔκδοσις γ´, σελ.11-17.


Βουνά, λαγκάδια, χαλιάδες, νεροσυρμές, βράχια. Αὐτὴ εἶναι ἡ τραχειὰ μορφὴ τῆς Καλάνας. Ἕνας βράχος ἀτόφιος, ἀποῤῥώξ, θεόρατος καὶ ἀπότομος. Τὰ πόδια του πλένοντας στὶς ὄχθες τοῦ Ἀσπροποτάμου, καὶ τώρα τῆς λίμνης τῶν Κρεμαστῶν. Ἡ κορφή του περήφανη καὶ αἰχμηρή, χαμένη πολλὲς φορές, στὰ σύννεφα. Ντυμένος μὲ πανώρια δάση ὡς τὴν μέση, γυμνὸς ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πάνω, κακοτράχαλος. Στέκεται περήφανος ἀπέναντι ἀπὸ τὸ μοναστήρι τῆς Ταρτάνας, δείχνοντας ἀλάνθαστα τὶς καιρικὲς μεταβολές, ποὺ πρὶν ἡ Μετεωρολογικὴ Ὑπηρεσία τὶς ἀναγγείλει.

Ἐκεῖ σὰν σὲ παραμύθι, μέσα στὴν ἀχλὺ τοῦ θρύλου ἀλλὰ καὶ τῆς πραγματικότητας, ἔζησε ἕνας μεγάλος ἀσκητής. Ἐκεῖ ποὺ φωλιάζουν οἱ ἀετοὶ καὶ οὐρλιάζουν τὴν νύχτα οἱ λύκοι, ἔζησε κάποτε στὸν 13ο αἰῶνα, ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Ἀνδρέας ὁ Ἐρημίτης. Ἀκόμη καὶ σήμερα γιὰ νὰ πᾶς στὴν σπηλιά, ὅπου ἀσκήτεψε χρειάζεσαι κόπο πολύ, καὶ γερὴ σπλῆνα. Ἐκεῖ ποὺ καὶ σήμερα δύσκολα πλησιάζεις, ἔζησεν ὁ μακάριος ἐκεῖνος τὸ περισσότερο μέρος τῆς ζωῆς του καὶ μάλιστα τὸ τελευταῖο καὶ σπουδαιότερο.

Βρισκόμαστε στὰ χρόνια τοῦ Δεσποτάτου τῆς Ἠπείρου, στὰ χρόνια δηλαδὴ ποὺ οἱ ἀλῆτες τῆς Φραγκιᾶς, ποὺ κακῶς τοὺς λέμε Σταυροφόρους -δαιμονοφόροι ἦσαν- εἶχαν μπήξει τὰ μολυσμένα χέρια τους στὶς ἄχραντες σάρκες τῆς Ῥωμανίας, τῆς ἱερᾶς γῆς τῶν Πατέρων μας καὶ τὴν καταξέσχισαν.

Ἐδῶ καὶ κεῖ ἔμεινα κάποιες γωνιές, ἐλεύθερες. Μιὰ τέτοια ἦταν καὶ τὸ Δεσποτάτο τῆς Ἠπείρου μὲ πρωτεύουσα τὴν Ἄρτα. Στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου ἡγεμὼν Δεσπότης ἦταν ὁ Μιχαὴλ Β´ ὁ Κομνημός (1237-1271). Σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτειά του (Ἤπειρος-Ἀκαναρνία-Αἰτωλία κ..π.), ἐπικρατοῦσε εἰρήνη καὶ γαλήνη, ἐνῶ γύρω μαίνονταν ἡ φουρτουνιασμένη, ἡ μαύρη θάλασσα τῆς Φραγκοκρατίας. Τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου μας χάνονται στὸ ἡμίφως καὶ μόλις διακρίνονται. Λέγουν ὅτι γεννήθηκε σὲ ἕνα χωριό, ποὺ τὸ ὠνόμαζαν Μονοδένδρι, ἐκεῖ κάπου στὴν περιοχὴ τῆς Καλάνας. Ἀκόμη λέγουν ὅτι εἶχε νυμφευθῆ καὶ ὅτι εἶχε ἀποκτήσει καὶ τέκνα.

Πολὺ νωρὶς ὅμως ἐτρώθη ὑπὸ θείου ἔρωτος καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὴν πατρίδα. Ἴσως νὰ εἶχε χηρέψει στὸ μεταξύ. Ἴσως νά χώρισε ἀπὸ συμφώνου μὲ τὴν σύζυγο, γιὰ νὰ ζήσῃ τὴν ζωὴ τῆς ἀσκήσεως, πρᾶγμα καθόλου σπάνιο στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἔφυγε καὶ πῆγε σὲ τόπο ἔρημο καὶ ἄγνωστο σὲ μᾶς. Ἔζησε ἐκεῖ γιὰ ἀρκετὸ καιρό, ζωὴ σταυρωμένη γεμάτη στερήσεις καὶ πολλὴ ἄσκηση.

Μετὰ ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισε πάλι στὴν πατρίδα, ὄχι ὅμως γιὰ νὰ ζήσῃ στὸ χωριό του, ὅπως πρίν, ἀλλὰ γιὰ νὰ βρῇ τόπο τραχύ, καὶ δύσβατο, καὶ νὰ συνεχίσῃ μὲ μεγαλύτερο ζῆλο τὴν ἄσκησή του. Σὰν ντόπιος ποὺ ἦταν γνώριζε πολὺ καλὰ τὰ κατατόπια. Γνώριζε ὅτι αὐτὸς ὁ θεόρατος, ἀπόκρημνος καὶ ἀπέραντος βράχος, ποὺ καὶ ἀπὸ μακρυὰ σὲ φοβίζει, κρύβει στὰ σπλάγχνα του βαθειὲς σπηλιές. Κατάλληλες γιὰ ἀγρίμια ἀλλὰ καὶ γιὰ ἀσκητές. Τράβηξε πρὸς τὰ ἐκεῖ. Σκαρφαλώνοντας σὰν ἀγριοκάτσικο, ματώνοντας πόδια καὶ χέρια ἀπὸ τὰ κοφτερὰ στουρνάρια, ξεσχίζοντας τὶς σάρκες ἀπὸ τὰ θεριεμένα βράχια, ψάχνοντας, προσευχόμενος νὰ τοῦ ἀποκαλύψῃ ὁ Κύριος τόπο ἀσκήσεως, τραχύ, καὶ ἄγριο, βρῆκε ἐπὶ τέλους μιὰ σπηλιά, εὐρύχωρη, στεγνή, χωρὶς τὴν παρουσία ἄγριων ζώων ποὺ τότε ἀφθονοῦσαν. Ἐκεῖ θὰ ἦταν ἡ τελευταία ἐπὶ γῆς κατοικία του.

Κανεὶς δὲν γνωρίζει τὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του. Ζοῦσε μόνος, μονώτατος, τῷ μόνῳ Θεῷ εὐχόμενος. Συντηροῦνταν ἀπὸ τὰ ἀγριόχορτα τοῦ βουνοῦ, τὰ βατόμουρα καὶ τὸ ἄγριο μέλι. Γιὰ ποτό, εἶχε τὸ γάργαρο νερό, ποὺ ἄφθονο κυλοῦσε ἀπὸ τὶς βρυσομάνες καὶ τὶς ρεματιές. Ὅμως καὶ αὐτὸ μὲ μέτρο. Θυμόταν πάντα τὸ παλιὸ πρόσταγμα τῶν μεγάλων καθηγητῶν τῆς ἐρήμου: καὶ τὸ ὕδωρ σου μέτριον, ὦ μοναχέ, ἵνα σωθῆς.

Ἄκουσα ἀπὸ παλιούς, ὅτι γιὰ ἄσκηση κυλοῦσε ἀκόνια, βαρειὰ στουρναρόλιθα στὸν κατήφορο. Ὅταν αὐτὰ σταματοῦσαν κάτω στὰ βαθειὰ φαράγγια, κατέβαινε, τὰ σήκωνε στὸν ὦμο καὶ τὰ ἀνέβαζε πάλι ἐπάνω.

Ζώντας τέτοια ζωή, ἄσαρκη καὶ ἀγγελική, δὲν ἄργησε νὰ γίνῃ καὶ θαυματουργός. Ἀξιώθηκε δηλαδή, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Θεό, νὰ κάνῃ θαύματα. Ἀλλὰ θαύματα σὲ ποιούς; Στὶς ἀλεποῦδες ἢ στοὺς λύκους; Ὄχι βέβαια! Ἡ φήμη του διαδόθηκε ἀπὸ περαστικοὺς κυνηγούς, σὲ ὅλα τὰ γύρω χωριά. Ἄρχισαν νὰ σκάβουν μονοπάτια ἀνάμεσα στὰ ἀπάτητα βράχια. Δὲν ἄργησαν νὰ φθάνουν μπροστὰ στὴν σπηλιά, δαιμονισμένοι, σακάτηδες, ἀσθενεῖς ἀπὸ κάθε λογῆς ἀρρώστειες. Καὶ ὅλοι, μὲ τὶς θερμὲς προσευχές, τοῦ Ἁγίου, θεραπεύονταν.

Ἀπέκτησε ἔτσι, ζῶν ἔτι, δύο ἐπίζηλους τίτλους: Ἐρημίτης, καὶ θαυματουργός.

Ὅμως, μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ἁγίου, ἦρθαν χρόνια δίσεκτα. Πόλεμοι συνεχεῖς. Φράγκοι, Σλάβοι, Βενετσιάνοι, καὶ τέλος Τοῦρκοι. Ὅλοι μὲ ἕνα κοινὸ στόχο. Νὰ διαλύσουν ὅτι ἀπέμενε ἀπὸ τὴν Ῥωμανία. Αἵματα ποτάμια, φόνοι ἀδιάκοποι, βιασμοὶ καθημερινοί. Ταραχές, πυρκαϊές, καὶ ὅ,τι ἄλλο κακό, μπορεῖ νὰ βάλῃ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, ἔπεσαν σὰν χιονοστιβάδες καὶ κατεπλάκωσαν ἱστορίες, θαύματα, διηγήσεις. Τὸ μόνο ποὺ ἔμεινε ἦταν τὸ θαυμαστὸ γεγονός, τῆς κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου. Αὐτὴ κατεγράφη ἀργότερα σὲ συναξάρι τοῦ 18ου αἰῶνος.

Λαμπάδες οὐρανομήκεις ἐμήνυσαν τὴν κοίμησή του. Φῶτα λαμπρά, ποὺ ξεκινοῦσαν ἀπὸ τὴν σπηλιά, ἀνέβαιναν στὰ οὐράνια, καὶ κατέβαιναν ὅλη τὴν νύκτα, ἐμήνυσαν στὰ γύρω χωριά, ὅτι ἡ ψυχὴ τοῦ Ὁσίου, ἄφησε τὸν μάταιο καὶ πρόσκαιρο αὐτὸν κόσμο.

Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονός, μετεδόθη ἀστραπιαία ἀπὸ χωριό, σὲ χωριό, καὶ ἔφθασε μέχρι καὶ τὴν πρωτεύουσα τοῦ Δεσποτάτου τὴν Ἄρτα. Πλῆθος κόσμου ξεκίνησε γιὰ νὰ φθάσῃ στὴν σπηλιά, και νὰ προσκυνήσει τὸ Ἅγιο λείψανο. Ἱερεῖς, ἱερομόναχοι, μοναχοί, λαϊκοί, ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιά, γέροντες, πρεσβύτεροι μετὰ νεωτέρων, πῆραν τὸ δύσβατο μονοπάτι.

Ἀλλὰ καὶ ἡ Βασίλισσα, ἡ σύζυγος τοῦ Μιχαήλ, ἡ Ἁγία Θεοδώρα, μαζὶ μὲ τὴ Σύγκλητο, ἔκαμαν μεγάλη πομπή, ἀπὸ τὴν Ἄρτα, γιὰ νὰ φθάσουν πεζοπορώντας.

Σὰν ἕνα πελώριο μακρὺ φίδι σέρνονταν στὸ φίδι τοῦ βράχου, ἀγαλλομένῳ ποδί, μὲ ἕνα καὶ μόνον σκοπό. Νὰ προσκυνήσουν τὸ ἁγιασμένο λείψανο, νὰ τὸ ἐνταφιάσουν σεμνοπρεπῶς μὲσα στὴν ἴδια τὴν σπηλιά του.

Καὶ ὅλα ἔγιναν κατὰ πὼς ἔπρεπε. Ἡ Ἁγία Θεοδώρα, ποὺ καὶ πρίν, πολλὰ εἶχε ἀκούσει γιὰ τὸν Ἅγιο, δὲν παρέστη μόνο στὸν ἐνταφιασμό του. Ηὐλαβεῖτο τόσο πολὺ τὸν Ὅσιο, ὥστε ἔδωσε χρήματα πολλά, γιὰ τὴν ἀνέργεση ναοῦ στὸν τόπο τῆς κοιμήσεώς του. Καὶ πράγματι μέσα στὴν σπηλιά, χτίσθηκε ναός, ποὺ μέχρι καὶ σήμερα σώζεται. Σὲ αὐτὸν τὸν ναό, στὶς 15 Μαΐου κάθε χρόνο, ἠμέρα τῆς κοιμήσεως τοῦ Ἀγίου, πλήθη πιστῶν συγκεντρώνονται καὶ τώρα ἀπὸ τὰ γύρω χωριά, τοῦ
Βάλτου, γιὰ νὰ λάβουν ἁγιασμό, παρηγοριά, τὴν εὐλογία τοῦ Ἁγίου.

Στὰ τέλη τοῦ 18ου αἰῶνος, κατόπιν ἐμφανίσεως τοῦ Ἁγίου, ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ἁγίων λειψάνων του. Μιὰ ἀργυρῆ θήκη, φτιαγμένη στὸ Καρπενήσι ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ ἀργυροχόους, ὑπεδέχθη τὰ κυριότερα καὶ μεγαλύτερα ὀστᾶ. Ἀρκετὰ τεμάχια δόθηκαν χάριν εὐλογίας στὰ γύρω μοναστήρια. Ὅλα ὅμως χάθηκαν στὶς μεγάλες περιπέτειες τοῦ Γένους μας ποὺ μετὰ ἀπὸ λίγο ἐπηκολούθησαν.

Ἕνα μικρὸ τεμάχιο, ὑπάρχει ἀκόμη στὸ Μοναστήρι τῆς Ταρτάνας, καὶ θεωρεῖται ἱερὸν φυλακτήριο καὶ μέγα θησαύρισμα. Γιὰ μᾶς τοὺς παροικοῦντας σὲ αὐτὸ τὸ Μοναστήρι, εἶναι πράγματι θησαυρός, μεγάλος. Καὶ βλέποντας τὸ βουνὸ τῆς Καλάνας ἀπέναντι παρακαλοῦμε τὸν Ἅγιο νὰ πρεσβεύῃ καὶ γιὰ μᾶς τοὺς ἀναξίους.

Στὸ Σπήλαιο τοῦ Ὁσίου, ἐκτὸς τοῦ τάφου καὶ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὑπῆρχε παλαιὰ θαυματουργὴ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου. Ὅταν κτίσθηκε τὸ Μοναστήρι, οἱ Μοναχοὶ μετέφεραν ἐκεῖ καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ Ὁσίου ἀπὸ τὴν Σπηλιά. Ὅμως, ἡ Εἰκόνα, ἐπέστρεψε καὶ πάλι στὸ Ἱερὸ Σπήλαιο. Αὐτὸ ἐπανελήφθη πολλὲς φορές, μέχρι ποὺ οἱ Μοναχοὶ κατάλαβαν ὅτι ὁ Ἅγιος δὲν ἤθελε νὰ φύγει ἡ Εἰκόνα του ἀπὸ τὸ Σπήλαιο καὶ τὴν ἄφησαν ἐκεῖ. Δυστυχῶς ὅμως, τὸ 1970, ἡ θαυματουργὴ αὐτὴ Εἰκόνα κλάπηκε ἀπὸ ἀρχαιοκάπηλους, καὶ βρίσκεται σε μουσεῖο στὸ Λονδίνο τῆς Ἁγγλίας, χωρὶς καντήλι καὶ λιβάνι.

Δήμος Ινάχου Αγιος Ανδρέας ο Ερημίτης



Άγιος Θωμάς! Ο κοκκινοκάπης του χωριού μου.




Είναι μοναστήρι του 1700, κτισμένο από τον αρματωλό του Βάλτου, Καπετάν Σταθά, από το γειτονικό ιστορικό χωριό, το Σταθά.Είναι αφιερωμένο στην Ψηλάφιση του Κυρίου από τον Άγιο Θωμά. Υπέρθυρη επιγραφή, την οποία διάβασε ο Παπακυριακού γράφει: «Κτίτωρ Καπετάν Σταθάς 1700 Απριλίου 8 ». Είναι τρίκλιτη βασιλική με οκταγωνικό τρούλο.

 00000039















Στην είσοδο του λιθόκτιστου προαυλίου υψώνεται λιθόκτιστο καμπαναριό του 1800.

Στο προαύλιο, δεξιά και αριστερά από την είσοδο υπάρχουν δύο υπόστεγα για τις κοινωνικές εκδηλώσεις που γίνονται στο μοναστήρι και για το πανηγύρι που γίνεται στη γιορτή του Αγίου Θωμά. Υπάρχουν ακόμη και κτίρια που χρησιμοποιήθηκαν ως κελιά σε εποχές δόξας του Μοναστηριού.  
spilia Ai Thoma
 Αγιος Θωμάς


Επάνω ακριβώς από τη Σπηλιά έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια ειδικός χώρος «ΤΟ ΑΓΝΑΝΤΕΜΑ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝ ΣΤΑΘΑ» πανοραμική θέση για όλη τη γύρω περιοχή.

49


Το μοναστήρι ήταν και η κύρια εκκλησία του Εμπεσού από το κτίσιμό του ως τη 10/ετία του 1980, οπότε κτίστηκε στο νέο χωριό ο Ιερός Ναός του Σωτήρος, ως κύρια εκκλησία του Εμπεσού. Στον Άγιο Θωμά είναι και το κοιμητήριο του Εμπεσού από το κτίσιμο του Μοναστηριού.
Τα τελευταία χρόνια η Νομαρχία Αιτ/νίας, ασφαλτόστρωσε το δρόμο ως το Μοναστήρι και η πρόσβαση έγινε άνετη και ευχάριστη, αφού είναι κτισμένο έξω από το χωριό, σε θέση που, κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ήταν φαίνεται η πιο κατάλληλη.
Πολλοί προσκηνυτές συγκεντρώνονται στον Άγιο Θωμά στη Γιορτή Του (Κυριακή του Θωμά μετά το Πάσχα), οπότε γίνεται πανηγύρι με πολλή μεγαλοπρέπεια, με γλέντι και χορούς στο προαύλιο ολοήμερο, από πολύ παλιά.
Ο Άγιος Θωμάς είναι μια ολοζώντανη παρουσία στη συνείδηση όλων όσων κατάγονται από το χωριό αυτό. Οι παλιότεροι κάτοικοι με την άδολη πίστη τους πολλές φορές μιλούσαν για την παρουσία του. Όλοι τον έβλεπαν με μια κόκκινη κάπα, ζόρικο, να διεκδικεί το δίκιο και να προστατεύει ανθρώπους, ζωντανά αλλά και τον τόπο ολόκληρο. Στο μοναστήρι φυλάσσονται άγια λείψανα αγίων, κειμήλιο που λέγεται ότι τα έφερε στην περιοχή για να τα προστατέψει ο καπετάν Σταθάς. Εκεί μεγαλώσαμε, βαπτιστήκαμε, ξαγρυπνήσαμε πολλές Μ. Εβδομάδες,γιορτάσαμε Ανάσταση, γλεντήσαμε στο πανηγύρι του,  παντρευτήκαμε, γονατίσαμε, κλάψαμε, αποχαιρετήσαμε αγαπημένους, που τους φυλάει για πάντα κάτω από τον ίσκιο του και θα είναι τυχεροί αυτοί που κάποτε θα έρθουν να αναπαυτούν για πάντα κοντά του. Μεγάλη η χάρη Του. Μακάρι να πρεσβεύει για όλους εμάς τους ανάξιους.

 

Κυριακή 5 Μαΐου 2013

Ναι, επαναστάτησε ο Χριστός. Φιλόθεου Φάρου.


Πατήρ Φιλόθεος Φάρος: Ναι, επαναστάτησε ο Χριστός


Ναι, επαναστάτησε ο Χριστός. Κι αν κάνει ένας άνθρωπος όλα όσα είπε, θα επαναστατήσει κιόλας. Αλλά, τώρα, τι κάνει; Επαναστατώντας, θεωρεί πάντα, πως για ότι γίνεται στη ζωή του ευθύνεται κάποιος άλλος έξω από αυτόν! [...] Αυτή είναι η μεγάλη κοινωνική παθολογία της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας [...] Η στάση του μέσου Έλληνα, τα τελευταία χρόνια, ήταν τι θα εξασφαλίσει ο καθένας για τον εαυτούλη του. Τον άλλον δεν τον υπολόγιζε ποτέ. Και δεν είχε καταλάβει, ότι η ζωή είναι μια ενότητα, ότι αν ο διπλανός σου δεν είναι καλά, αργά ή γρήγορα, δεν θα ‘σαι καλά κι εσύ [...]       Ο ψυχοθεραπευτής Πατήρ Φιλόθεος Φάρος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη και το tvxs.gr.
 Αυτού του είδους οι εξαιρετικές περιστάσεις, δεν με απασχολούν ιδιαίτερα. Γιατί κυρίως με απασχολεί η καθημερινότητα. Και φοβάμαι, ότι πολλές φορές, ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουμε αυτές τις εξαιρετικές ημέρες του χρόνου, τις μεγάλες γιορτές, λειτουργεί σαν απόδραση από την πραγματικότητα.
Το ότι θα ‘ρθει το Πάσχα και τα αδιέξοδά μου κατά κάποιον τρόπο μπορεί να αλλάξουν... Αυτό είναι πέρα για πέρα απατηλό. Το μόνο που μπορεί να συμβεί, είναι να χρησιμοποιώ αυτές τις ευκαιρίες σαν απόδραση από την καθημερινότητά μου και τη διαδικασία της ανάπτυξής μου, η οποία πρέπει να είναι συνεχής και αποτελεσματική. Γιατί εάν ο άνθρωπος δεν αναπτύσσεται, οδηγείται σε καταστάσεις που έχουν έναν χαρακτήρα φρικτό. Έναν χαρακτήρα κόλασης.
Σε ένα βιβλίο, έγραψα ότι το Τριώδιο είναι μια διαδικασία συγκεκριμένων βημάτων, με τα οποία ο άνθρωπος φτάνει στο σημείο να έχει μία «συνάντηση» με τον αναστημένο Χριστό. Νομίζω, όμως, ότι όταν μιλάμε γι αυτά τα πράγματα, περισσότερο τα αντιμετωπίζουμε σε ένα επίπεδο γραφικότητας(όλες αυτές οι ακολουθίες των Παθών, του Επιταφίου).
Οι άνθρωποι, ασχολούνται με όλα αυτά, ενώ δεν ασχολούνται με την ουσία, που είναι ο τρόπος ζωής που διδάσκει ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος εξασφαλίζει πληρότητα και ποιότητα, έναν τρόπο ζωής ο οποίος είναι λειτουργικός, σύμφωνος με τις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου.
Κι ένα από τα πράγματα που δεν γνωρίζει ο μέσος άνθρωπος, είναι η τέχνη της ζωής. Δεν ξέρει δηλαδή ποιες είναι οι πραγματικές του ανάγκες, δεν ξέρει ποιο είναι το πραγματικό του συμφέρον.
Για παράδειγμα, δεν ξέρει τι χρειάζεται ένα παιδί. Νομίζει ότι αυτό που χρειάζεται, είναι να του εξασφαλίσει μερικά εκατομμύρια. Ο Ωνάσης εξασφάλισε πολλά δισεκατομμύρια στην Χριστίνα Ωνάση, αλλά η ίδια ήταν ένα αξιοθρήνητο πλάσμα.
Για τί ενδιαφερόταν τις 3 τελευταίες δεκαετίες ο άνθρωπος; Ενδιαφερόταν για το τι θα φάει, τι θα πιει, πως θα ντυθεί, τι αυτοκίνητο θα πάρει, και τέτοια πράγματα…
Ο Χριστός, λοιπόν, λέει: Μην ασχολείστε μ’ αυτά. Δεν είναι αυτά που χρειάζεστε. Δεν θα καλύψουν, αυτά, τις βασικές σας ανάγκες. Αλλά τι να κάνετε; Να ζητήσετε τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Αυτού, και όλα τα άλλα, θα έρθουν.
Γιατί σ’ αυτό το σημείο, ο Χριστός εκφράζει μία πεποίθηση: Όταν ο άνθρωπος ζητήσει τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Αυτού, δεν θα του λείψει ούτε το φαγητό, ούτε το ποτό, ούτε το ρούχο.
Κάτι, το οποίο, οι σύγχρονοι άνθρωποι αλλά κι εμείς οι παπάδες, δεν φαίνεται να το πιστεύουμε, γι’ αυτό αντιμετωπίζουμε το σύμπτωμα αντί για την αιτία: αν κάποιος π.χ. δεν έχει να φάει, αυτό που σκεφτόμαστε είναι να του δώσουμε ένα πιάτο φαί.
Ο άνθρωπος, όμως, δεν έχει να φάει, γιατί δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τις απέραντες δυνατότητες που έχει! Και κανένας λόγος δεν υπάρχει να μετατρέψεις έναν άνθρωπο σε επαίτη! Αν θέλεις πραγματικά να τον βοηθήσεις(κι αυτό έκανε ο Ιησούς, ο οποίος δεν έδινε πιάτα με φαγητό…) είναι να τον βοηθήσεις να ανακαλύψει αυτές τις απέραντες δυνατότητές
του.
Είναι απολύτως πεπεισμένος ο Χριστός, ότι αν διαλέξει κανείς το λειτουργικό τρόπο ζωής που προτείνει, δεν θα του λείψουν τα απαραίτητα. Τα περιττά; Δεν τα χρειάζεται.
Κι αυτός ο λειτουργικός τρόπος ζωής μεριμνά για τις πραγματικές ανάγκες: την ανάγκη της κοινωνίας με τον άλλον, την ανάγκη της ένωσης με τον άλλον.
Αν λοιπόν, ο άνθρωπος επιδιώξει να καλλιεργήσει αυτήν την κοινωνία με τον Θεό και τον συνάνθρωπο και αναζητήσει μέσα του(αντί να ζητάει απ’ έξω πράγματα), τους εσωτερικούς του θησαυρούς, τις δυνατότητές και τα χαρίσματά του… διότι, αν ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια δυσκολία, μέσα του είναι η απάντηση, όπως κι ο τρόπος με τον οποίο η κάθε δυσκολία αντιμετωπίζεται.
Τις τελευταίες δεκαετίες, όμως, ο δυτικός άνθρωπος έχει μάθει να περιμένει να έρθουν απ' έξω οι λύσεις των προβλημάτων του, και περιμένει από τους άλλους να κάνουν κάτι για τα προβλήματά του…
Ο Χριστός, δεν ασχολήθηκε, ούτε με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ούτε με τον Ηρώδη. Δεν ασχολήθηκε με αυτά που εμείς ασχολούμεθα. Κι όμως, η Παλαιστίνη είχε κατοχή από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που ήταν κάποιον τρόπο δυνάστες του εβραϊκού λαού, και ο Ηρώδης ήταν ένας αδίστακτος δικτάτορας. Δεν ασχολήθηκε με αυτά. Εμείς ασχολούμαστε με τον πρόεδρο της δημοκρατίας, με τον πρωθυπουργό, τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, και τελικά ο μέσος Έλληνας, έχει συρρικνώσει την ύπαρξή του σε μια γραμμούλα πάνω απ’ το μηδέν… Κι αυτόν τον απέραντο εσωτερικό του πλούτο, ούτε καν τον υποπτεύεται.
Ακόμη, ο Χριστός είπε, «Εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού». Η οικογένειά του, είναι οι εχθροί του. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ποιος μπορεί να κάνει μεγαλύτερο κακό σ’ έναν άνθρωπο από εκείνο που μπορούν να κάνουν οι γονείς του; Γιατί οι γονείς του είναι εκείνοι που βάζουν τα θεμέλια της προσωπικότητάς του.
Από τους γονείς του θα καθοριστεί ο αριθμός των λιποκυττάρων του, στα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής του, κάτι, που δεν θα μπορέσει να το αλλάξει ποτέ! Οι γονείς του είναι εκείνοι που θα του δημιουργήσουν αυτοπεποίθηση ή έλλειψη αυτοπεποίθησης, ανασφάλεια ή ασφάλεια, αυτοεκτίμηση ή έλλειψη αυτοεκτίμησης. Αυτό γίνεται από τους γονείς. Και μετά, αυτό, ακολουθεί τον άνθρωπο μέχρι τον θάνατό του.
Άρα, ο Χριστός, έδειξε, που πρέπει να στραφεί ο άνθρωπος. Έδειξε στους γονείς, τι δυνατότητες έχουν και σε πιο βαθμό είναι υπεύθυνοι για τη ζωή των παιδιών τους. Έτσι φτάνουμε να ασχοληθούμε λίγο, και με την εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση της ελληνικής οικογένειας, η οποία είναι φυτώριο ψυχοπαθολογίας!
Αυτά όλα είπε ο Χριστός. Και είπε, ότι ο καλύτερος τρόπος, να εξασφαλίσεις το συμφέρον σου είναι να μην ασχολείσαι αποκλειστικά με το συμφέρον σου.
Έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Αγαπάτε τους εχθρούς σας, είπε.Να κάνετε καλό σ’ αυτούς που σας μισούν. Να ευλογείτε αυτούς που σας καταριούνται. Να προσεύχεστε γι αυτούς που σας κακομεταχειρίζονται. Μην εμποδίσεις κανέναν να σου πάρει ότι είναι δικό σου, κι αν στο πάρει μη το ζητήσεις πίσω.
Όλα αυτά είναι τα ακριβώς αντίθετα με τα οποία ζήσαμε τα τελευταία χρόνια της απόλυτης θηριωδίας, που για μένα, αυτή ήταν η περίοδος της φρίκης. Κι αυτή ήταν η μεγάλη κρίση. Όχι τώρα. Τώρα δημιουργείται μια δυνατότητα για κάτι άλλο: Να ανακαλύψουμε τελικά, που βρίσκεται η πραγματική ζωή!
Ναι, επαναστάτησε ο Χριστός. Κι αν κάνει ένας άνθρωπος όλα όσα είπε, θα επαναστατήσει κιόλας. Αλλά, τώρα, τι κάνει; Επαναστατώντας, θεωρεί πάντα, πως για ότι γίνεται στη ζωή του ευθύνεται κάποιος άλλος έξω από αυτόν!
Αυτή είναι η μεγάλη κοινωνική παθολογία της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Ο άνθρωπος ασχολείται αποκλειστικά με το κακό που του κάνει ο άλλος. Αλλά, ξέρετε, το κακό που του κάνει ο άλλος, πολύ ξώφαλτσα τον επηρεάζει.
Το κακό που καθορίζει την ποιότητα της ζωής ενός ανθρώπου είναι αυτό που κάνει εκείνος στους άλλους. Διότι όταν εγώ σας κακομεταχειρίζομαι, παραμορφώνω την υπόστασή μου, κάνω κακό στην υπόστασή μου. Όταν με εκμεταλλεύεστε εσείς, με ταλαιπωρείται, αλλά δεν συγκρίνεται μ' αυτό που υφίσταμαι εγώ, όταν κάνω κακό στον άλλον. Γιατί διαστρέφω την προσωπικότητά μου.
Η στάση του μέσου Έλληνα, τα τελευταία χρόνια, ήταν τι θα εξασφαλίσει ο καθένας για τον εαυτούλη του. Τον άλλον δεν τον υπολόγιζε ποτέ. Και δεν είχε καταλάβει, ότι η ζωή είναι μια ενότητα, ότι αν ο διπλανός σου δεν είναι καλά, αργά ή γρήγορα, δεν θα ‘σαι καλά κι εσύ.
Ο εγωκεντρικός άνθρωπος, χρησιμοποιεί και εκμεταλλεύεται και τη φύση και τον συνάνθρωπο, και τα καταστρέφει και τα δυο. Και αυτή η καταστροφή, γυρνάει μπούμερανγκ στον ίδιο! Καλείται να ζήσει σε μια κατεστραμμένη φύση...-
• Έγραψαν Είπαν
• Κρυσταλία Πατούλη
• Πατήρ Φιλόθεος Φάρος
http://tvxsteamtvxs.gr/node/127632
tvxsteamtvxs.gr

Χριστός Ανέστη!

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Ένας όμορφος Επιτάφιος!

            
             Ο Επιτάφιος της Παναγίας της Κιλκισιώτισσας.
                           Πηγή. www.zougla.gr

Έλειπες όλη τη μέρα σχεδόν. Έφτασες στο σπίτι κατάκοπη λίγο πριν χτυπήσει η καμπάνα του Επιταφίου. Κουρασμένη, αγχωμένη και στενοχωρημένη.
- Γιατί αργήσατε τόσο. Τι κάνατε τόσες ώρες;
- Περιμέναμε μήπως μας φέρουν λίγα λουλούδια ακόμα. Με τι θα στολίζαμε. Δεν ξέρω αν βγήκε όμορφος ο φετινός Επιτάφιος.Είχαμε τα λιγότερα λουλούδια  από κάθε άλλη χρονιά Ο κόσμος έφερε μόνο λίγα στεφάνια, βλέπεις όλοι δυσκολεύονται.
-Λουλούδι μου! Φέτος θα είναι ο πιο όμορφος Επιτάφιος. Και ας είναι λίγα τα λουλούδια σας και ας φτώχηνε ο κόσμος! Η ψυχή σας περιμένει Ανάσταση και αυτό θέλει ως λουλούδι ο Νεκρωθείς Χριστός.
     Καλή Ανάσταση κοριτσάκι μου!


Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Χρήστος Τσιαμούλης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Αυτός που κρέμασε τον ήλιο
στο μεσοδόκι τ' ουρανού
κρέμεται σήμερα στο ξύλο
ίλεως, Κύριε, γενού.
Και στ' ασπαλάθια της ερήμου
μια μάνα φώναξε, παιδί μου.

Με τ' Απριλιού τ' αρχαία μάγια
με των δαιμόνων το φιλί
μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια
μπήκε κοράκι στην αυλή
κι όλα τ' αγρίμια στο λαγκάδι
πήραν το δρόμο για τον Άδη.

Θα ξανασπείρει καλοκαίρια
στην άγρια παγωνιά του νου
Αυτός που κάρφωσε τ' αστέρια
στην άγια σκέπη τ' ουρανού
κι εγώ κι εσύ, και εμείς κι οι άλλοι
θα γεννηθούμε τότε πάλι.