Οι «Επισκέπτες» είναι η νέα μικρού μήκους ταινία του πολυβραβευμένου σε Ελληνικά και Διεθνή Φεστιβάλ Κινηματογράφου, Θοδωρή Παπαδουλάκη.
Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015
Χριστούγεννα 2015: Θυμήσου τους πρόσφυγες.
Και ο Ιωσήφ εσηκώθηκε αμέσως, παρέλαβε νύκτα το παιδίον και την μητέρα αυτού και έφυγεν εις την Αίγυπτον" (Ματθαίος 2, 14)
-"και η μητέρα με το παιδί οδηγήθηκαν σε ξένα μέρη"Ιωαν. Χρυσόστομος στο Ματθαίου 2, 14
Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών με αφορμή τη γιορτή των Χριστουγέννων μαζί με το μήνυμα του κυκλοφόρησε και ένα βίντεο, σε μουσική του Uhibbuka Rabbi Yasu, τα οποία είναι αφιερωμένα στη προσφυγιά.
"Οταν δε αυτοί ανεχώρησαν, ιδού άγγελος Κυρίου εφάνηκε δι' ονείρου στον Ιωσήφ και του είπε· “σήκω αμέσως χωρίς αναβολήν και πάρε το παιδίον και την μητέρα του και φύγε εις την Αίγυπτον, και μένε εκεί, μέχρις ότου πάλιν εγώ σου είπω· διότι ο Ηρώδης θα αναζητήση το παιδίον, δια να το θανατώση"
Την καθοδήγηση των Μάγων από το αστέρι κατά τη γέννηση του Χριστού διαδέχεται πολύ σύντομα η διαταγή για την Φυγή στην Αίγυπτο. Η ιστορία των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων θα είναι ελλιπής αν δεν μπορούμε να θυμηθούμε τους πρόσφυγες ... πρόσφυγες απεστάλησαν με τον ευλογημένο ψίθυρο ενός αγγέλου, διαβεβαιώνοντάς τους για τη φροντίδα του Θεού .
Σε αυτό το Έτος του Κυρίου μας το 2015, ο αριθμός των προσφύγων και άλλων εκτοπισμένων ατόμων στον κόσμο μας είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών, ο αριθμός των ανθρώπων που βιαίως εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους είναι τουλάχιστον 59.500.000, έναντι 51.200.000 στα μέσα του 2014 και 37,5 εκατ μόλις πριν από μια δεκαετία. Αυτοί οι τρομακτικοί αριθμοί αντιπροσωπεύουν δεκάδες εκατομμύρια γυναίκες όπως η Μαρία, άνδρες, όπως ο Ιωσήφ και παιδιά, όπως το βρέφος Ιησούς."
Πηγή: http://psifasyiannis.blogspot.gr/2015/12/2015.html
Πιστεύω στα διστακτικά αδέξια βήματα των ταπεινών και στο Χριστό που διασχίζει την Ιστορία…
Τι άνεμος, Θεέ μου! Πως μούσκεψες έτσι;
Πως μπλέχτηκαν έτσι τα μαλλιά σου, Μαρία;
Τι στέκεις στην πόρτα; Πέρασε μέσα.
Έχω λίγη φωτιά. Θα σου κάνω ένα τσάι.
(Ο μισθός μας μικρός κι’ οι φίλοι μας άμισθοι.
Αυτός είναι ο κόσμος μας). Περισσεύει ένα σάλι.
Το σπίτι είναι ανάστατο. Κοιτάζεις περίεργα.
Πέρασε μέσα.
........................................................
Χρειάζεται ο καιρός ρούχα ψυχή μου,
Για ώρες βροχής, για ώρες ανέμου,
για ώρες αφέγγαρης λύπης και νύχτας.
Πως μπλέχτηκαν έτσι τα μαλλιά σου, Μαρία;
Τι στέκεις στην πόρτα; Πέρασε μέσα.
Έχω λίγη φωτιά. Θα σου κάνω ένα τσάι.
(Ο μισθός μας μικρός κι’ οι φίλοι μας άμισθοι.
Αυτός είναι ο κόσμος μας). Περισσεύει ένα σάλι.
Το σπίτι είναι ανάστατο. Κοιτάζεις περίεργα.
Πέρασε μέσα.
........................................................
Χρειάζεται ο καιρός ρούχα ψυχή μου,
Για ώρες βροχής, για ώρες ανέμου,
για ώρες αφέγγαρης λύπης και νύχτας.
Γύρω από την ερημιά της ελπίδας,
χρειάζεται ο κόσμος έναν ορίζοντα.
(Ν-Βρεττάκος)
Τι θα έλεγαν οι Μάγοι για τα Χριστούγεννα στην σημερινή Ελλάδα (του Πόνου)
Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
- Μπαλτάσαρ, στο ξαναλέω: Kάναμε λάθος!
- Τί λάθος Γκασπάρ; Η σπηλιά ήταν άδεια. Το ΄δε κι ο Μελχιόρ.
- Ναι, ναι! Άδεια ήταν.
- Μπαλτάσαρ, στο ξαναλέω: Kάναμε λάθος!
- Τί λάθος Γκασπάρ; Η σπηλιά ήταν άδεια. Το ΄δε κι ο Μελχιόρ.
- Έπρεπε να ψάξουμε κι άλλο. Μπορεί να φτάσαμε σε λάθος σπηλιά.
- Μα, τί λες τώρα! Κάθε χρόνο στη σπηλιά αυτή φτάνουμε. Αποκλείεται να κάναμε λάθος. Άλλωστε, έχουμε την πιο τρανή απόδειξη.
- Ποια;
- Το αστέρι. Δεν είδες πως το αστέρι δεν στάθηκε από πάνω; Δεν είδες πως μας έδειχνε το δρόμο προς τη Δύση;
- Αυτό είναι αλήθεια ότι δεν μπορώ να το εξηγήσω.
- Τί να εξηγήσεις Γκασπάρ; Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Φέτος ο Χριστός δεν θα γεννηθεί στου Αγίους Τόπους.
- Αγίους Τόπους! Μα τί λες Μελχιόρ; Πού να βρεθεί η αγιοσύνη ανάμεσα σε τόσο τρόμο, τόσες εκρήξεις, τόσο αίμα και τόσα ερείπια! Ερημιά! Όλοι ψάχνουν έναν τρόπο να πάρουν των ομματιών τους.
- Αυτά βλέπω κι εγώ και μια παράξενη υποψία έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου Γκασπάρ.
- Τί υποψία;
- Πώς ο Χριστός εφέτος προτίμησε να ακολουθήσει τους πρόσφυγες.
- Καταλαβαίνεις τί λες Μελχιόρ;
- Τί λέω;
- Πως ο Χριστός, ο βασιλιάς του κόσμου, ακολούθησε ένα εξαθλιωμένο λεφούσι σε ένα ταξίδι με χίλιους κινδύνους και με το φόβο να θαλασσοπνιγεί κι Αυτός μαζί μ΄ όλους αυτούς στα παγωμένα νερά. Εδώ εμείς, με κάμποσα χρήματα στην τσέπη, και είδαμε και πάθαμε να φτάσουμε σ΄ αυτό το Ελληνικό νησί.
- Γιατί παραξενεύεσαι Γκασπάρ; Μήπως κάθε χρόνο δεν τον βρίσκαμε να έχει βρει καταφύγιο ανάμεσα στους ασήμαντους και στα ζωντανά; Κάθε χρόνο δεν μένουμε έκπληκτοι, πώς Αυτός, ένας βασιλιάς, καταδέχτηκε για προσκυνητές Του ζώα και αμόρφωτους βοσκούς;
- Δεν ξέρω τί λέτε εσείς. Εμένα μου αρκεί το φως τού άστρου. Δυο χιλιάδες χρόνια αυτό εμπιστεύομαι. Κι αφού φέτος μας οδήγησε εδώ, είμαι βέβαιος πως έχουμε φτάσει στον προορισμό μας.
- Μα εδώ δεν έχει σπηλιές Μπαλτάσαρ. Μόνο κοντέινερ και αντίσκηνα βλέπω. Μανάδες, που δεν έχουν πού ν΄ αλλάξουν τα μωρά τους. Πατεράδες, που ντρέπονται γιατί δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν την οικογένειά τους. Παλληκάρια, που το μόνο που ζητάνε είναι λίγος ήσυχος ύπνος, μετά από μήνες φόβου και τρόμου. Παιδιά, που μένουν κολλημένα στα πόδια των γονιών τους, γιατί δεν αντέχουν το δακρυσμένο βλέμμα τους. Πιστέψαμε τότε, πως ο νέος βασιλιάς θα έφερνε την ειρήνη και την αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Κι αντί γι' αυτό, χρόνο με τον χρόνο, οι καρδιές σκληραίνουν όλο και περσότερο.
- Νομίζαμε πως ξεγελάσαμε τον Ηρώδη. Κι όμως, τελικά, αυτός καταφέρνει κάθε χρόνο να βρίσκει καινούργια θύματα.
- Γκασπάρ! Μπαλτάσαρ! Μην απογοητεύεστε! Δεν τέλειωσε ακόμη η ιστορία των ανθρώπων. Κι αν βρήκε ο Ηρώδης διαδόχους, βρήκε κι ο μικρός Βασιλιάς μας γενιές και γενιές πιστών του φίλων που δεν αποδέχονται τ΄ άδικο και τον πόνο των αθώων και βγαίνουν σε μάχη δύσκολη, μάχη χωρίς σταματημό, μάχη ιερή.
- Καμμιά μάχη δεν είναι ιερή. Όλες σε αίμα καταλήγουν και σε θρήνο.
- Μα η μάχη αυτών των φίλων του μικρού Μεσσία, Γκασπάρ μου, δεν γίνεται με σπαθιά και πυροβόλα. Γίνεται πρώτα μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, όπου αντιπαλεύει το «εγώ» με την αγάπη. Και μετά, όταν η αγάπη νικήσει, μεταμορφώνεται σε πράξη και αγώνα, όπου η ανθρωπιά αντιπαλεύει με την βαρβαρότητα και την αρπακτικότητα του κόσμου. Κι όταν ο άνθρωπος βγει στον αγώνα αυτόν...
- Μην περπατάτε άλλο! Το φως σταμάτησε πάνω από εκείνο το αντίσκηνο! Είναι δυνατόν;
- Σας το ΄πα: Όλη η οικογένεια του μικρού Χριστού ήρθε μαζί Τους. Φέτος, ούτε φάτνες, ούτε άγγελοι με φτερά. Ένα αντίσκηνο μόνο! Ένα αντίσκηνο σ΄ έναν πλημμυρισμένο από αγωνία και φτώχια καταυλισμό.
- Μα γίνεται Χριστούγεννα χωρίς αγγέλους, Μελχιόρ;
- Όχι, δε γίνεται. Μόνο που έφτασε ο καιρός να βγάλουν οι άνθρωποι φτερά και να σκεπάσουν τη γύμνια όλων των αθώων, που βρέθηκαν ανάμεσα στις μυλόπετρες των ισχυρών και των αρπακτικών της ιστορίας.
- Μα, εδώ μέσα δεν είναι Αυτός! Ένα βρέφος είναι, που γεννήθηκε λίγες ώρες μετά το ναυάγιο της βάρκας που τους έφερε!
- Μη δίνεις τόση σημασία σε όσα βλέπουν τα μάτια σου Γκασπάρ! Άσε εδώ το δώρο σου μαζί με τα δικά μας κι είμαι βέβαιος πως θ΄ ανοίξουν τ' άλλα μάτια, τα μάτια της καρδιάς σου. Μόνο όσοι δίνουν, μπορούν και βλέπουν με τα μάτια αυτά. Κι άκου και πίστεψέ το: Μόνον τα μάτια αυτά βλέπουν τα θαύματα. Και τα Χριστούγεννα είναι ένα θαύμα! Γι΄ αυτό και θα τα βλέπουν πάντα μόνον όσοι έχουν καρδιά.
Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015
Προσεγγίζοντας τα Χριστούγεννα!!
Έχουμε δυο τρόπους για να
προσεγγίζουμε τα ιστορικά γεγονότα.
Ο ένας είναι να τα
μυθοποιούμε, να τα μεταθέτουμε μακριά μας
και έτσι να τα καθιστούμε εθιμοτυπικές αφορμές, για να εκφωνούμε «λόγους κενούς των
ποιητών πάνω σε δρόμους ποδοπατημένους».
Ο άλλος τρόπος είναι να
ανιχνεύουμε αυτά τα γεγονότα στη ζωή μας, να ενστερνιζόμαστε τα μηνύματά τους
και να νοηματοδοτούμε με αυτά την ύπαρξή μας.
Βέβαια πιο βολικός δρόμος
είναι ο πρώτος αλλά ταυτόχρονα μάταιος, απρόσφορος και άδικος. Ο Χριστός έτσι μετατρέπεται
σε χάρτινη φιγούρα για βιτρίνες, που ψαλιδοκόβεται ανάλογα με τις διακοσμητικές
ανάγκες και στα σίγουρα είναι ανίκανη να λυτρώσει, μιας και μετατρέπεται σε
αξία δεύτερης κατηγορίας.
Ένας τέτοιος δρόμος δε μας
ταιριάζει, γι΄ αυτό και η Εκκλησία δεν τον προτείνει.
Αντίθετα ζει καθημερινά τη
Γέννηση και την Ανάσταση και μας προετοιμάζει αυτές τις μέρες για το γιορτασμό
μιας χειμωνιάτικης Πασχαλιάς.
Για την Εκκλησία και σήμερα
γεννιέται όπως και κάθε μέρα, σήμερα σπαργανώνεται και μας καλεί κοντά Του σε
μια πορεία μυστικής ένωσης μαζί Του.
Είναι καιρός λοιπόν να
πούμε τα λιγοστά μας λόγια αφτιασίδωτα και να αναζητήσουμε τα χνάρια του
Χριστού μέσα μας.
Γνωρίζουμε καλά όσοι απευθυνόμαστε σε παιδιά πως απευθυνόμαστε σε παιδιά μιας γενιάς
που μεγαλώνουν ανάμεσα σε ένοχα μάτια, βαρύγδουπα λόγια και απαίσια εικόνα. Σε παιδιά- θεατές της παγκόσμιας αισχρότητας ,
αθλιότητας και αγριότητας, σε παιδιά μιας
κατ΄εξοχήν εικονολατρικής εποχής,
Η Εκκλησία του Χριστού
είναι αυτή που καθαγιάζει την εικόνα, γι΄ αυτό ας αφήσουμε τη Γραφή να μας μιλήσει μέσα
από δυο εικόνες.
Η πρώτη εικόνα μέσα από την Παλιά Διαθήκη.Φανταστήτε την .
Η άλλη είναι αυτή που θα
προσκυνήσουμε σε λίγες ώρες από τώρα . Η εικόνα της Γέννησης.
Εικόνα Α΄
Σε μια πατρίδα που έγινε
ξένη για τον εκλεκτό του Θεού τον προφήτη Ηλία, σε δρόμους που πλήγωναν τις
ψυχές και δημιουργούσαν σκιάχτρα θανάτου, βρέθηκε εξόριστος να φωνάζει και να παρακαλάει
με τα λόγια του ψαλμωδού
«Μην με αποπαίρνεις Κύριε
στο θυμό Σου. Έλεος Θεέ μου κάνε, άρρωστος είμαι. Γιάνε με και ταράχτηκαν βαθιά
τα κόκαλά μου.»
Σε μια τέτοια στιγμή λοιπόν
ο Θεός καλεί τον εκλεκτό Του και του λέει. «Βγες αύριο στο ξέφωτο και θα περάσω
μπροστά σου να με δεις.»
Και εκείνος βγήκε και
περίμενε. Περίμενε και έτρεμε.. Τότε ήρθε ανεμοστρόβιλος δυνατός. Θόρυβος και
φασαρία. Για μια στιγμή θάρρεψε πως εκεί ήταν ο Θεός. Πήγε να πέσει στα γόνατα
να τον προσκυνήσει. Μα όμως στάθηκε . Κατάλαβε.
Ο Θεός δεν ήταν εκεί.
Έπειτα σείστηκε ο κόσμος συθέμελα. Δυνατός σεισμός τράνταξε τη γη. Φόβος και
τρόμος. Μα όμως ο Θεός δεν ήταν εκεί.
Και όταν κόπασε ο
ανεμοστρόβιλος και σταμάτησε ο σεισμός, αύρα λεπτή δροσερό αεράκι ήρθε και
χάιδεψε το βασανισμένο πρόσωπο του διαλεχτού του Θεού.
Τότε κατάλαβε . Εκεί ήταν ο
Θεός.
Κατέβηκε λοιπόν γρήγορα
στον κόσμο που ήταν γεμάτος σεισμό και ανεμοδούρα και φωτιά , που τα
προσκυνούσαν κιόλας για Θεό και φώναζε.
« Σε άνομους δρόμους
πλανιόμαστε και άδικα πληγώνουμε τα πόδια μας πάνω στα αγκάθια που μόνοι μας
σπέρνουμε. Ο Θεός είναι δροσιά , είναι αγάπη και ελπίδα.»Τότε οι πιο πολλοί τον
περιγέλασαν , του φόρεσαν κουρέλια και
έβαλαν γύρω του φωτιά με μια φωνή γεμάτη τρόμο. Ας έρθει τώρα ο Θεός σου να σε
σώσει.
Παρ΄ όλα αυτά εκείνος δεν
κάηκε, η φωνή του δεν έσβησε και συνέχισε ακόμα να φωνάζει. Συνέχισε να τους
λέει να μην αποστάσουν να περιμένουν και να αγωνίζονται για τη δροσιά του Θεού
και τη γιατρειά του κόσμου.
Και ενώ ακόμα κυβερνούσε η
φωτιά , ο σεισμός, ο δυνατός αέρας σε μια εποχή ίδια περίπου με τη δική μας,
τότε ο Θεός κάλεσε και πάλι τους εκλεκτούς του, μαζί με αυτούς και εμάς και
φανερώνεται πια με σάρκα και έτσι περνάμε στη
δεύτερη εικόνα.
Αυτή τη φορά έρχεται στην
παγωνιά του κόσμου, μέσα από τη σκοτεινή σπηλιά της Βηθλεέμ ,που εικονίζει τη
σκοτεινιά της άγνοιας και του θανάτου.
Ανατέλλει ως ο νοητός Ήλιος της Δικαιοσύνης
και σπαργανώνεται στη φάτνη των αλόγων για να νικήσει το κακό και να συντρίψει τον Άδη.
Ο Θεός ως βρέφος τελείως
αδύναμος και ανυπεράσπιστος.
Δίπλα Του ευλαβικά και
σιωπηλά , παραστέκει το κεντρικό πρόσωπο της εικόνας της Γέννησης. Είναι η
μάνα- Παναγιά, η γυναίκα που διαλέχτηκε ως άξια για τη μεγαλύτερη τιμή ανάμεσα στις γυναίκες, αλλά και τον μεγαλύτερο πόνο ταυτόχρονα.
Χαμογελάει γλυκά στο μικρό
Ιησού, αλλά στέκεται με δέος και σοβαρότητα ταυτόχρονα έτσι όπως αρμόζει στην
κάθε γυναίκα – μάνα απέναντι στο μεγαλείο της Ζωής. Μόνο που το δικό της παιδί
δεν είναι μόνο αυτό .
Είναι ταυτόχρονα και ο Κύριος της κτίσης Θεός
ισχυρός , Άρχων ειρήνης, Πατέρας του μέλλοντος αιώνος, έτσι όπως τον είχε
προφητέψει αιώνες πριν ο προφήτης Ησαΐας. Νανούρισμά του το αλληλούια , δόξα
του ο δρόμος προς το Γολγοθά και τη θυσία
Εικονίζεται σπαργανωμένος
στο λίκνο Του, που δεν είναι μια συνηθισμένη κούνια. Είναι ο Τάφος Του σε μικρογραφία,
το μετέπειτα κενό μνημείο της Ανάστασης και οι φασκιές Του μοιάζουν με τα Αναστάσιμα ρούχα Του Το
άστρο της δόξας του είναι ο Σταυρός Του από όπου θα έρθει η λύτρωση
Ήδη το πέρασμα προς την
οριστική σύγκρουση με το κακό και το θάνατο ξεκίνησε. Μόνιμα από εδώ και στο
εξής θα απειλείται και θα καταδιώκεται, από τον Ηρώδη ως τον Πιλάτο.
Όμως είναι ο Θεός και η
φύση το ξέρει. Οι βράχοι του σπηλαίου γέρνουν για να τον προσκυνήσουν . Δίπλα
του παραστέκουν τα άλογα ζώα , που συμβολίζουν το μικρό υπόλοιπο του ευσεβούς
Ισραήλ, που όπως τα ζώα είναι το μόνο που γνωρίζει τον Αφέντη του κατά τον
προφήτη Ησαΐα. Οι βοσκοί πιο πέρα παραστέκονται με συγκατάβαση και οι άγγελοι
ψάλλουν « Δόξα στο Θεό και Ειρήνη στους ανθρώπους»
Οι μάγοι που παρά το
γεγονός ότι φτάνουν αργότερα εικονίζονται στην ίδια εικόνα για να δείξουν πως
όλοι αναζητούν την αλήθεια. Οι βοσκοί εκπροσωπούν τους Ιουδαίους , οι μάγοι τον
εθνικό κόσμο. Ο Χριστός ήρθε στη γη για όλους.
Ο Ιωσήφ είναι μακριά. Δίπλα
του ο πειραστής βοσκός είναι αυτός που συδαυλίζει την αμφιβολία και τον βάζει
σε δοκιμασία όπως τον κάθε άνθρωπο . Μα όμως εκείνος θα νικήσει τις αμφιβολίες
του και θα γίνει για πάντα ο προστάτης των παιδικών χρόνων του Χριστού. Πιο
κάτω το λουτρό του Χριστού , μια σκηνή ανθρώπινη παρμένη μέσα από τα απόκρυφα
Ευαγγέλια, για να δείξει την ανθρώπινη πλευρά Του, μέσα από συνηθισμένες απλές και καθημερινές
ανθρώπινες σκηνές.
Στην εικόνα αυτή ο χώρος
και ο χρόνος υπερβαίνονται . Ο Χριστός είναι στη φάτνη και στο λουτρό , οι
μάγοι και έρχονται και προσκυνούν ,οι χοροί των μαρτύρων και των αγίων είναι
εκεί . Γήινα και ουράνια, ανθρώπινα και Θεία όλα συνυπάρχουν και η εικόνα
κατανοείται σε πολλά επίπεδα. Από τη μια τονίζεται η ταπείνωση του Ιησού, η
κένωση και από την άλλη δοξάζεται ,προσκυνείται και υμνείται ως Θεός.
Ο Υιός του Θεού , Υιός της
Παρθένου γίνεται και φέτος όπως και κάθε χρόνο σε ένα κόσμο αιματοβαμμένο,
πεινασμένο, φοβισμένο και αλλοπρόσαλλο .
Έρχεται πάλι μικρός και
αδύναμος, φασκιωμένος με την ανθρώπινη σάρκα και ανοίγει χώρο μπροστάρης και
οδηγητής για μια καινούρια έξοδο, τη δική μας.
Καλεί σαν υπηρέτης τον
καθένα από μας συνδαιτυμόνα στο τραπέζι της Βασιλείας Του. Μόνα Του εφόδια
απέναντι στο δικό μας πάνοπλο κόσμο η ταπείνωση και η αγάπη, η ειρήνη και η
δικαιοσύνη, η δύναμη που δεν υποκύπτει σε καμιά συμβατικότητα.
Αυτή τη φορά δεν περνάει
απλά μπροστά μας. Έρχεται κοντά μας με απλωμένα χέρια, ζητώντας μας ως δώρο το
φορτίο μας.
Είναι θέμα επομένως δικό
μας, πολύ προσωπικό αν θα θελήσουμε να ξεφύγουμε
από το ψεύτικο κλίμα του καιρού μας και να κινηθούμε προς αυτόν. Μένει να
σκεφτούμε τους δυνατούς του δικού μας κόσμου και τις υποσχέσεις τους.Αυτούς
που σήμερα μετατρέπουν τους ανθρώπους σε αριθμούς , την αγάπη σε δημόσιες
σχέσεις και βαφτίζουν το Θεό Διευθυντή του Σύμπαντος Α.Ε. και Υιός μακρινό και
απρόσωπο.
Αυτούς που κλαίνε τα θύματά
τους με την υποκρισία της φώκιας, όταν κλαίει τον πνιγμένο για να αρμυρήνει με
τα δάκρυα το κορμί και ύστερα να κάτσει
να το φάει.
Και τα παιδιά ….
Παιδιά μιας γενιάς
που ζητάει ειλικρίνεια, μιας γενιάς που όλοι προσπαθούν να την ξεγελάσουν με
φανταχτερά χαρτιά περιτυλίγματος και λαμπιόνια, μιας γενιάς με μια στυφή γεύση
μοναξιάς στα χείλη.
Όμως είμαστε Χριστιανοί και
Χριστιανός σημαίνει άνθρωπος που δεν έχει το δικαίωμα να απελπίζεται. Μπορεί να
σκοντάφτουμε και να πέφτουμε, όμως μπορούμε
αν θέλουμε να γίνουμε
δοξάρι στα χέρια του Θεού, που αντέχει να λυγάει δίχως να σπάει. Φτάνει να
περάσουμε τη μοναδική γέφυρα που ενώνει με τη φάτνη , την ταπείνωση
Έτσι ακουμπώντας στο λίκνο
Του να απιθώσουμε ως δώρο το φορτίο μας και τις ενοχές μας σαν εκλεκτοί του προσκεκλημένοι λέγοντας
« Ιδού Κύριε μπροστά Σου οι
αμαρτίες και οι αδυναμίες μου που ξέρω και οι αρετές μου που δεν τις ξέρω.
Συγχώρεσέ με για τις πρώτες και στήριξέ με στις δεύτερες»
Καλά Χριστούγεννα.
Έφτασε ο Χριστός στο μέγαρο του Ο.Η.Ε.
Έφτασε ο Χριστός στο μέγαρο του Ο.Η.Ε.
Είχε το πολύ χλωμό πρόσωπο του ανέργου,
Το αβέβαιο βήμα του πρόσφυγα,
Τους κυρτωμένους ώμους του ανθρακωρύχου,
Τη ματωμένη καρδιά του νέου.
Δεν ήταν συστημένος από κανένα.
Μονάχα τα δάκρυα των ταπεινών τον έκαναν να προχωρεί.
Χτυπά την πόρτα. Αλλά γι αυτόν υπήρχε το «βέτο».
Οι άνθρωποι δεν ήταν ελεύθεροι. Τον άφησαν μόνο Του.
Στο κατώφλι του πολιτισμένου κόσμου βρήκε τη βαρβαρότητα.
Διάβασε σε μια πινακίδα:
Και κυριεύτηκε από συμπόνια.
Από κάτω ήταν γραμμένα:
«Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ειρήνη»,
αλλά μια χήρα πολέμου Του λέει πως κανείς δεν τη σκέφτεται.
«Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ελευθερία»,
αλλά ένας πρόσφυγας άρχισε να κλαίει.
«Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στη δικαιοσύνη»,
αλλά τότε ακούστηκαν οι φωνές των εξόριστων, των αδικουμένων.
Και ο Χριστός ξανακατέβηκε τα σκαλοπάτια του γυάλινου μεγάρου.
Όταν το πλήθος του ζήτησε τα αποτελέσματα της επίσκεψής Του
ο Χριστός άπλωσε τα χέρια:
ήταν ακόμα σταυρωμένος,
σαν τη Μεγάλη Παρασκευή.
Τότε το πλήθος διαλύθηκε.
Έβρεχε
Και ο Χριστός έμεινε κάτω από τη βροχή, όπως τόσοι άλλοι.
Μόνος και πικραμένος…
Πιέρ Τορρεζίν
Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)