Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασιν,
ζωήν χαρισάμενος
Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι,
προσκυνήσομεν Άγιον, Κύριον,
Ιησούν
τον μόνον αναμάρτητον.
Τον Σταυρόν Σου Χριστέ προσκυνούμεν
και την Αγίαν σου Ανάστασην
υμνούμεν και δοξάζωμεν
Συ γαρ ει ο Θεός ημών,
εκτός Σου άλλον ουκ οίδαμεν,
το όνομά Σου ονομάζομεν.
Δεύτε, πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν
την του Χριστού Αγίαν Ανάστασην.
Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού
χαρά εν όλω τω κόσμω.
Δια παντός ευλογούντες τον Κύριον,
υμνούμεν την Ανάστασην Αυτού.
Σταυρόν γαρ υπομείνας δι' ημάς,
θανάτω, θάνατον ώλεσεν.
Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου καθώς προείπεν,
Έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και το μέγα έλεος.
Σάββατο 21 Απριλίου 2012
Κυριακή του Θωμά. Του άπιστου ή δύσπιστου;
Έργο του κρητικού Θεοφάνη (16 ος αι.).
O Άγιος Θωμάς έζησε στα χρόνια του Ιησού Χριστού. Ήταν Ιουδαίος στην καταγωγή και ασκούσε το επάγγελμα του ψαρά. Όταν ο Ιησούς κάλεσε τον Θωμά να τον ακολουθήσει, εκείνος το έκανε αμέσως και έτσι από φτωχός ψαράς έγινε ένας από τους μαθητές του Χριστού.Παρόλο που ήταν από τους πιο θερμούς μαθητές του Ιησού, πίστεψε ότι ο Δάσκαλος του αναστήθηκε μόνο όταν μπόρεσε να ψηλαφίσει τις πληγές Του, κατά την διάρκεια της δεύτερης εμφάνισης του Χριστού, στους μαθητές, μετά την Ανάσταση Του. Όπως αναφέρουν οι γραφές κατά την πρώτη εμφάνιση του Ιησού στους μαθητές, ο Άγιος Θωμάς απουσίαζε.Μετά την Πεντηκοστή και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ο Άγιος Θωμάς, όπως και όλοι οι υπόλοιποι απόστολοι, ακολούθησε την επιθυμία του Δημιουργού και ταξίδεψε μεταφέροντας τον Θείο Λόγο σε μακρινούς τόπους. Μετά από Θεία Παρέμβαση, ο Άγιος Θωμάς ταξίδεψε ως την Ινδία, ως δούλος του εμπόρου Αμβανή. Ο Αμβανής είχε σταλθεί από τον Ινδό βασιλιά Γουνδιαφόρο, στην Ιερουσαλήμ, για να βρει ένα κτίστη ο οποίος θα αναλάμβανε την ανέγερση ενός ανακτόρου. Υπό αυτήν την ιδιότητα ο Άγιος Θωμάς οδηγήθηκε στην Ινδία από τον Αμβανή. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, ο Άγιος Θωμάς ξεκίνησε το ιεραποστολικό του έργο, προσηλυτίζοντας και βαπτίζοντας Χριστιανούς πολλούς ειδωλολάτρες.Το ταξίδι όμως τελείωσε κάποια στιγμή και ο Άγιος Θωμάς παρουσιάστηκε στον βασιλιά Γουνδιαφόρο. Από αυτόν έλαβε την εντολή και το απαραίτητο χρυσάφι ώστε να του χτίσει ένα ανάκτορο. Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Αγίου Θωμά, ο Γουνδιαφόρος αναγκάστηκε να φύγει από την πόλη. Κατά την διάρκεια της απουσίας του, η οποία διήρκεσε τρία χρόνια, ο Άγιος Θωμάς λάμβανε με εντολή του βασιλιά χρυσάφι το οποίο έπρεπε να χρησιμοποιήσει για την ανέγερση του ανακτόρου. Αντί αυτού όμως, ο Άγιος Θωμάς ανέπτυξε μεγάλη ιεραποστολική δράση στην περιοχή και το χρυσάφι το μοίραζε στους φτωχούς.Η δράση αυτή του Αγίου Θωμά, έφτασε στα αυτιά του Γουνδιαφόρου, ο οποίος κάλεσε τον Άγιο να απολογηθεί για τις πράξεις του. Ο Άγιος αποκρίθηκε στον βασιλιά λέγοντας του ότι πράγματι του έκτισε ένα παλάτι, με την μόνη διαφορά ότι το παλάτι αυτό είναι στον ουρανό, εννοώντας ότι οι καλές πράξεις που έγιναν με το χρυσάφι του Γουνδιαφόρου, του εξασφάλισαν μια θέση στην Ουράνια Βασιλεία του Ιησού Χριστού. Ο βασιλιάς θεωρώντας ότι ο Άγιος Θωμάς τον κοροϊδεύει διέταξε την φυλάκιση του Αγίου. Η Θεία Πρόνοια όμως οδήγησε έτσι τα πράγματα ώστε ο βασιλιάς πείστηκε για την αλήθεια των λόγων του Αγίου Θωμά. Τον έβγαλε από την φυλακή και βαπτίσθηκε Χριστιανός από τον Άγιο. Το παράδειγμα του Γουνδιαφόρου ακολούθησαν πολλοί και βαπτίσθηκαν και αυτοί Χριστιανοί.Ο Άγιος Θωμάς έχοντας τελειώσει το αποστολικό του έργο στην περιοχή αυτή, ταξίδεψε προς τα ανατολικά και έφτασε σε μια άλλη περιοχή της Ινδίας όπου βασιλιάς ήταν ο Μίσδιος. Στον τόπο αυτό, για άλλη μια φορά, ο Άγιος Θωμάς άρχισε να «αλιεύει» ψυχές, βαπτίζοντας πολλούς χριστιανούς. Μεταξύ αυτών που βαπτίσθηκαν ήταν και η γυναίκα του Μισδίου. Αυτό ήταν και η αιτία που ο Άγιος Θωμάς φυλακίστηκε μετά από εντολή του βασιλιά. Στην φυλακή, συνέχισε το αποστολικό του έργο, βαπτίζοντας ανθρώπους μεταξύ των οποίων και τα παιδιά του βασιλιά. Μετά από αυτό ο Μίσδιος έδωσε εντολή να θανατωθεί ο Άγιος. Έτσι κι έγινε. Πάνω σε ένα βουνό οι στρατιώτες του Μισδίου θανάτωσαν τον Άγιο Θωμά.Το σώμα του έθαψαν οι Χριστιανοί της περιοχής και στον τάφο του γίνονταν πολλά θαύματα. Το ιερό λείψανο του Αγίου Θωμά, παρέμεινε εκεί έως ότου ο γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1204 μ.Χ. το λείψανο μεταφέρθηκε στην Ρώμη, μαζί με τα λείψανα άλλων Αγίων που είχαν συγκεντρωθεί στην Βασιλεύουσα. Την μνήμη του Αγίου Θωμά εορτάζουμε στις 6 Οκτωβρίου.
Πηγή:http://www.agiosthomas.gr/vios1.html
Ο Απόστολος Θωμάς απουσίαζε όταν ο Χριστός, μετά την Ανάστασή Του, επισκέφθηκε τους Μαθητές Του στο υπερώον όπου ήταν συνηγμένοι. Όταν πληροφορήθηκε τα σχετικά με την επίσκεψη του Χριστού, ζήτησε να Τον δη και να ψηλαφίση τις πληγές του Σταυρού στα χέρια και την πλευρά Του. Ο Χριστός όταν επισκέφθηκε και πάλι τους Μαθητές Του μετά από οκτώ ημέρες, κάλεσε τον Απόστολο Θωμά να ψηλαφήση τα σημάδια των πληγών στο Σώμα Του. Τότε ο Απόστολος Θωμάς Τον ανεγνώρισε και Τον ομολόγησε Κύριο και Θεό του. Τον ανεγνώρισε από τις πληγές του Σταυρού, οι οποίες αποτελούν σημάδι της αγάπης Του, αλλά και της δυνάμεώς Του. Την ομολογία του Θωμά οι άγιοι Πατέρες την ονομάζουν σωτήριο. Και πραγματικά οδηγεί στην σωτηρία όλους εκείνους που την απευθύνουν στον Χριστό εκζητώντας ταπεινά το έλεός Του.
Το γεγονός ότι ο Απόστολος Θωμάς αρχικά απουσίαζε κατά την εμφάνιση του Χριστού στους Μαθητές Του, φαίνεται ότι ήταν οικονομία Θεού, για να γίνη πιστευτό το θαύμα της Αναστάσεως και να διαλυθή κάθε είδους αμφιβολία.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος βαρὺς.
Ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος ἡ ζωὴ ἐκ τάφου ἀνέτειλας Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, τοῖς Μαθηταῖς ἐπέστης ἡ πάντων ἀνάστασις, πνεῦμα εὐθὲς δι' αὐτῶν ἐγκαινίζων ἡμῖν, κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος
http://www.saint.gr/373/saint.aspx
Γιατί να πιστέψω στην ανάσταση του Χριστού;
Ερώτηση: Γιατί να πιστέψω στην ανάσταση του Χριστού;
Απάντηση: Είναι ένα σχετικά καλά διαπιστωμένο γεγονός ότι, ο Ιησούς Χριστός εκτελέστηκε δημόσια στην Ιουδαία τον 1ο μ.Χ. αιώνα, επί Ποντίου Πιλάτου, μέσω της σταύρωσης, κατόπιν εντολής του Εβραϊκού Σανχεντρίν. Οι μη χριστιανικές ιστορικές καταγραφές του Φλάβιου Ιώσηπου, του Κορνηλίου Τάκιτου, του Λουκιανού της Σαμοσάτα, του Μαϊμονίδη ακόμα και της Εβραϊκής Σανχεντρίν επιβεβαιώνουν τις παλαιοχριστιανικές μαρτυρίες για τις σημαντικές αυτές ιστορικές πτυχές του θανάτου του Ιησού Χριστού.
Όσο για την ανάστασή Του, υπάρχουν αρκετά αποδεικτικά στοιχεία που την καθιστούν μια συγκλονιστική υπόθεση. Ο αείμνηστος, θαύμα των νομολογιακών και διεθνής πολιτικός άνδρας, Sir Lionel Luckhoo (από το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες φημισμένος για τις άνευ προηγουμένου 245 συνεχόμενες αθωωτικές αποφάσεις σε δίκες υπεράσπισης ανθρωποκτονιών) συνοψίζει τον χριστιανικό ενθουσιασμό και την εμπιστοσύνη στη δύναμη της υπόθεσης της αναστάσεως όταν έγραψε « Έχω ξοδέψει περισσότερα από 42 χρόνια ως δικηγόρος υπεράσπισης δουλεύοντας σε διάφορα μέρη του κόσμου και εξακολουθώ ενεργά να δικηγορώ. Είχα την τύχη να εξασφαλίσω μια σειρά από επιτυχίες σε δίκες και λέω κατηγορηματικά ότι οι αποδείξεις για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι τόσο συντριπτικές που επιβάλλουν την αποδοχή τους χωρίς να αφήνουν απολύτως κανένα περιθώριο για αμφιβολίες.»
Η ανταπόκριση της κοσμικής κοινότητας για τα ίδια αποδεικτικά στοιχεία ήταν προβλέψιμα απαθείς σύμφωνα με την ακλόνητη δέσμευσή τους στον μεθοδολογικό νατουραλισμό. Γι΄ αυτούς που δεν είναι εξοικειωμένοι με τον όρο, μεθοδολογικός νατουραλισμός είναι η ανθρώπινη προσπάθεια να εξηγεί τα πάντα από την άποψη της φυσικής και των φυσικών αιτιών μόνο. Εάν ένα υποτιθέμενο ιστορικό γεγονός αψηφά τη φυσική εξήγηση (π.χ. μια θαυματουργή ανάσταση) οι κοσμικοί μελετητές το αντιμετωπίζουν γενικά με μεγάλο σκεπτικισμό, ανεξάρτητα από τα στοιχεία, ανεξάρτητα από το πόσο θετικό και συναρπαστικό μπορεί να είναι.
Κατά την άποψή μας, μια τέτοια ακλόνητη πίστη στα φυσικά αίτια, ανεξάρτητα από ουσιαστικές αποδείξεις για το αντίθετο δεν συμβάλλουν στην αμερόληπτη (και ως εκ τούτου επαρκή) εξέταση των στοιχείων. Συμφωνούμε με τον Dr. Wernher von Braun και πολλούς άλλους που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αντιμετωπίζοντας με μια δημοφιλή φιλοσοφική προδιάθεση τις αποδείξεις, εμποδίζεται η αντικειμενικότητα. Ή χρησιμοποιώντας τα λόγια του Dr. Von Braun « ο εξαναγκασμός της αποδοχής ενός μόνο συμπεράσματος ….. θα παραβίαζε την αντικειμενικότητα της ίδιας της επιστήμης.»
Λέγοντας αυτό, ας εξετάσουμε τώρα τις διάφορες αποδείξεις που ευνοούν την ανάσταση.
Η πρώτη σειρά αποδείξεων για την ανάσταση του Χριστού.
Κατ΄ αρχάς, έχουμε αποδεδειγμένα ειλικρινή μαρτυρία αυτόπτων μαρτύρων. Παλαιοχριστιανικοί απολογητές αναφέρουν εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες, ορισμένοι εκ των οποίων τεκμηρίωσαν τις εικαζόμενες εμπειρίες τους. Πολλοί από αυτούς τους αυτόπτες μάρτυρες πρόθυμα και με αποφασιστικότητα υπέμειναν παρατεταμένα βασανιστήρια και θάνατο αντί να αποκηρύξουν τη μαρτυρία τους. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει την ειλικρίνεια τους, αποκλείοντας την εξαπάτηση εκ μέρους τους. Σύμφωνα με την ιστορική καταγραφή (Πράξεις 4:1-17, Επιστολές του Πλίνη στο Τραϊανό Χ 96 κ.α.) οι περισσότεροι Χριστιανοί μπορούσαν να δώσουν τέλος στον βασανισμό τους απλά αποκηρύττοντας την πίστη τους. Αντίθετα, φαίνεται ότι οι περισσότεροι επέλεξαν να υπομένουν τα δεινά και να διακηρύξουν την ανάσταση του Χριστού μέχρι θανάτου.
Σημειώστε ότι, ενώ το μαρτύριο είναι αξιοσημείωτο, δεν είναι κατ΄ ανάγκη επιτακτικό. Αυτό δεν επικυρώνει την πίστη τόσο πολύ, όσο πιστοποιεί έναν πιστό (επιδεικνύοντας την ειλικρίνειά του ή της με ένα απτό τρόπο). Αυτό που κάνει τους πρώτους Χριστιανούς μάρτυρες αξιοθαύμαστους είναι αν γνώριζαν ή όχι ότι αυτό που ομολογούσαν ήταν αλήθεια. Είτε είδαν τον Ιησού Χριστό ζωντανό και αβλαβή μετά τον θάνατό Του ή όχι. Αυτό είναι το εξαιρετικό. Αν ήταν όλα απλά ένα ψέμα γιατί τόσοι πολλοί να επιμένουν στα συγκεκριμένα γεγονότα; Γιατί όλοι να επιμένουν εν γνώσει τους σε ένα τέτοιο ασύμφορο ψέμα βρισκόμενοι μπροστά σε διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια και θάνατο;
Ενώ οι αεροπειρατές αυτοκτονίας της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 χωρίς αμφιβολία πίστευαν σ΄ αυτό που υπηρετούσαν (όπως αποδείχτηκε από την θέληση τους να πεθάνουν γι΄ αυτό) δεν μπορούσαν και δεν γνώριζαν αν ήταν αληθινό. Η πίστη τους βασιζόταν σε παραδόσεις που πέρασαν σ΄ αυτούς μέσω πολλών γενεών. Αντίθετα, οι πρώτοι Χριστιανοί μάρτυρες ήταν η πρώτη γενεά. Ή είδαν αυτό που ισχυρίζονταν ότι είδαν ή όχι.
Ανάμεσα στους πιο επιφανείς αυτόπτες μάρτυρες ήταν οι Απόστολοι. Υπέστησαν μια συλλογικά αδιαμφισβήτητη αλλαγή μετά τις εικαζόμενες, μετά την ανάσταση, εμφανίσεις του Χριστού. Αμέσως μετά την σταύρωση, κρύβονταν από φόβο για τις ζωές τους. Μετά την ανάσταση βγήκαν στους δρόμους, με θάρρος διακηρύττοντας την ανάσταση παρά την εντατικοποίηση των διώξεων. Τι ευθύνεται για την ξαφνική και δραματική αλλαγή τους; Σίγουρα δεν ήταν οικονομικό όφελος. Οι Απόστολοι εγκατέλειψαν ότι είχαν για να κηρύξουν την ανάσταση, συμπεριλαμβανομένου και τις ζωές τους.
Η δεύτερη σειρά αποδείξεων για την ανάσταση του Χριστού.
Η δεύτερη σειρά αποδείξεων αφορά την αλλαγή συγκεκριμένων βασικών σκεπτικιστών, ειδικά του Παύλου και του Ιάκωβου. Ο Παύλος χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως έναν βίαιο διώκτη της πρώτης Εκκλησίας. Μετά από αυτό που περιγράφει ο ίδιος ως μια συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό, ο Παύλος υπέστη μια άμεση και δραστική αλλαγή, από ένα φαύλο διώκτη της Εκκλησίας σε έναν από τους πιο παραγωγικούς και ανιδιοτελής υπερασπιστές της. Όπως πολλοί πρώτοι Χριστιανοί, ο Παύλος υπέστη εξαθλίωση, διώξεις, ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις και εκτέλεση για τη σταθερή δέσμευσή του στην ανάσταση του Χριστού.
Ο Ιάκωβος ήταν σκεπτικιστής, όχι όμως επιθετικός όπως ο Παύλος. Μια υποτιθέμενη μετά την ανάσταση συνάντηση με τον Χριστό τον μετέτρεψε σε ένα μοναδικό πιστό, έναν ηγέτη της Εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ. Έχουμε ακόμα μια επιστολή του, που οι μελετητές γενικά δέχονται ότι είναι μία από τις επιστολές του προς την πρώτη Εκκλησία. Όπως ο Παύλος, ο Ιάκωβος πρόθυμα υπέφερε και πέθανε για την μαρτυρία του, γεγονός που πιστοποιεί την ειλικρίνεια της πίστης του (δείτε το βιβλίο των Πράξεων και τις Αρχαιότητες των Εβραίων του Ιώσηπου ΧΧ, ΙΧ, 1).
Η τρίτη και η τέταρτη σειρά αποδείξεων για την ανάσταση του Χριστού.
Η τρίτη και η τέταρτη σειρά αποδείξεων αφορά πιστοποιήσεις εχθρών του χριστιανισμού σχετικά με τον άδειο τάφο και το γεγονός ότι η πίστη της αναστάσεως ξεκίνησε από την Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς εκτελέστηκε δημοσίως και θάφτηκε στην Ιερουσαλήμ. Θα ήταν αδύνατον η πίστη στην ανάστασή Του να ξεκινήσει από την Ιερουσαλήμ ενώ το σώμα Του βρισκόταν στον τάφο, όπου το Σανχεντρίν θα μπορούσε να το ξεθάψει και να το τοποθετήσει σε κοινή θέα και έτσι να εκθέσει την απάτη. Αντίθετα, το Σανχεντρίν κατηγόρησε τους Αποστόλους ότι κλέψανε το σώμα, προφανώς σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν την απουσία του (και κατά συνέπεια τον άδειο τάφο). Πώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Παρακάτω είναι οι τρεις πιο κοινές εξηγήσεις:
Πρώτη, οι Απόστολοι κλέψανε το σώμα. Αν αυτή ήταν η υπόθεση, αυτοί θα ξέρανε ότι η ανάσταση ήταν μια απάτη. Γι΄ αυτό δεν θα ήταν τόσο πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν γι΄ αυτό. (Δέστε τη πρώτη σειρά αποδείξεων σχετικά με την αποδεδειγμένη ειλικρίνεια αυτόπτων μαρτύρων). Όλοι όσοι δήλωναν αυτόπτες μάρτυρες θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν είχαν δει πραγματικά τον Χριστό και ως εκ τούτου λέγανε ψέματα. Με τόσους συνωμότες, σίγουρα κάποιος θα ομολογούσε, αν όχι για να δώσει ένα τέλος στα δικά του βασανιστήρια, τουλάχιστον για να τελειώσει η ταλαιπωρία των φίλων του και της οικογένειάς του. Η πρώτη γενιά Χριστιανών είχαν κακοποιηθεί απολύτως, ιδιαίτερα μετά την πυρκαγιά στη Ρώμη το 64 μ.Χ. (μια πυρκαγιά που φέρεται να έχει διατάξει ο Νέρωνας για να μπορέσει να επεκτείνει το παλάτι του αλλά που αυτός κατηγόρησε τους Χριστιανούς της Ρώμης σε μια προσπάθεια να αθωωθεί ο ίδιος). Όπως ο Ρωμαίος ιστορικός Κορνήλιος Τάκιτος εξιστορεί στα Χρονικά της Αυτοκρατορικής Ρώμης (που εκδόθηκε μόλις μια γενεά μετά την φωτιά):
«Ο Νέρωνας ενίσχυσε την κατηγορία και προκάλεσε τα πιο ακραία βασανιστήρια σε μια τάξη που μισούσε για τα βδελύγματά τους, που ονομάζονται από τον λαό, Χριστιανοί. Ο Χριστός, από τον οποίο το όνομα είχε την προέλευσή του, υπέστη την έσχατη ποινή κατά την διάρκεια της βασιλείας του Τιβέριου στα χέρια ενός από τους εισαγγελείς μας, τον Πόντιο Πιλάτο, για μια πιο επικίνδυνη δεισιδαιμονία, με αποτέλεσμα να περιοριστεί για ένα διάστημα αλλά ξέσπασε πάλι όχι μόνο στην Ιουδαία, την πρώτη πηγή του κακού αλλά ακόμη και στη Ρώμη, όπου όλα τα ειδεχθή και επαίσχυντα πράγματα από κάθε μέρος του κόσμου βρίσκουν το κέντρο τους για να γίνουν δημοφιλή. Κατά συνέπεια, αρχικά έγινε μια σύλληψη όλων εκείνων που ομολόγησαν την ενοχή τους, στη συνέχεια, με βάση τις πληροφορίες τους, ένα τεράστιο πλήθος καταδικάστηκε, όχι τόσο για τον εμπρησμό της πόλης, όσο για το μίσος τους κατά της ανθρωπότητας. Κάθε είδους εμπαιγμός προστέθηκε στο θάνατό τους. Καλυμμένοι με δέρματα ζώων, κατακρεουργήθηκαν από τα σκυλιά και χάθηκαν ή σταυρώθηκαν ή καταδικάστηκαν στη πυρά και κάηκαν για να χρησιμεύσουν στο νυχτερινό φωτισμό, όταν το φως της ημέρας είχε παρέλθει.» (Χρονικά, XV, 44).
Ο Νέρωνας φώτιζε τα πάρτι στο κήπο του καίγοντας Χριστιανούς. Σίγουρα κάποιος θα είχε ομολογήσει την αλήθεια κάτω από τη απειλή ενός τέτοιου φρικτού πόνου. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε καμιά καταγραφή για οποιονδήποτε Χριστιανό που να αποκήρυξε την πίστη του για να βάλει τέλος στον βασανισμό του. Αντίθετα, έχουμε πολλές καταγραφές για εμφανίσεις μετά την ανάσταση και εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες που ήταν πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν γι΄ αυτό.
Εάν οι Απόστολοι δεν έκλεψαν το σώμα, πως αλλιώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Κάποιοι είπαν ότι ο Χριστός προσποιήθηκε τον θάνατό Του και στη συνέχεια δραπέτευσε από τον τάφο. Αυτό είναι προφανώς παράλογο. Σύμφωνα με την μαρτυρία αυτόπτων μαρτύρων, ο Χριστός ξυλοκοπήθηκε, βασανίστηκε, πληγώθηκε και μαχαιρώθηκε. Υπέστη εσωτερικές βλάβες, τεράστια απώλεια αίματος, ασφυξία και τρυπήθηκε στη καρδιά Του. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος για να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός (ή οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος κάτω από αυτές τις συνθήκες) θα μπορούσε να επιβιώσει μια τέτοια δοκιμασία, να προσποιηθεί τον θάνατό Του, να μείνει σε ένα τάφο για τρεις μέρες και τρεις νύχτες χωρίς ιατρική φροντίδα, τροφή ή νερό, να αφαιρέσει την τεράστια πέτρα που σφράγιζε τον τάφο Του, να αποδράσει απαρατήρητος (χωρίς να αφήσει πίσω του ένα ίχνος αίματος), να πείσει εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες ότι αναστήθηκε και είναι καλά και στη συνέχεια να εξαφανιστεί χωρίς κανένα ίχνος. Μια τέτοια αντίληψη είναι γελοία.
Η πέμπτη σειρά αποδείξεων για την ανάσταση του Χριστού.
Τέλος η πέμπτη σειρά αποδείξεων αφορά μια ιδιομορφία στις καταθέσεις των αυτόπτων μαρτύρων. Σε όλες τις κύριες αφηγήσεις της αναστάσεως, οι γυναίκες είναι οι πρώτες και οι κύριες αυτόπτες μάρτυρες. Αυτό θα ήταν μια περίεργη εφεύρεση αφού τόσο στον αρχαίο Εβραϊκό όσο και στο Ρωμαϊκό πολιτισμό, οι γυναίκες ήταν σημαντικά υποτιμημένες. Η μαρτυρία τους θεωρούνταν επουσιώδεις και παραβλέπονταν. Δεδομένου αυτού του γεγονότος, είναι εξαιρετικά απίθανο ότι οποιοιδήποτε εμπνευστές μιας φάρσας στο 1ο αιώνα στην Ιουδαία θα επέλεγαν τις γυναίκες να είναι οι πρωταρχικοί τους μάρτυρες. Από όλους τους άρρενες μαθητές που ισχυρίστηκαν ότι είδαν τον Ιησού αναστημένο, αν όλοι λέγανε ψέματα και η ανάσταση ήταν μια απάτη, γιατί επέλεξαν τους πιο δύσπιστους και με κακή αντίληψη μάρτυρες, που μπορούσαν να βρουν;
Ο Dr. William Lane Craig εξηγεί, «Όταν κατανοήσετε τον ρόλο των γυναικών στην Εβραϊκή κοινωνία του πρώτου αιώνα, αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό, είναι ότι αυτή η ιστορία του άδειου τάφου θα πρέπει κατ΄ αρχήν να διαθέτει γυναίκες ως αυτούς που βρήκαν τον άδειο τάφο. Οι γυναίκες ήταν σε πολύ χαμηλή βαθμίδα της κοινωνικής κλίμακας στον πρώτο αιώνα στη Παλαιστίνη. Υπάρχουν παλιές ρήσεις ραβίνων που λένε: «Αφήστε τα λόγια του Νόμου να καούν παρά να παραδοθούν στις γυναίκες» και «Μακάριος είναι αυτός που τα παιδιά του είναι άνδρες, αλλά αλίμονο σ΄ εκείνον που τα παιδιά του είναι γυναίκες. Η μαρτυρία των γυναικών εθεωρείτο τόσο άνευ αξίας που δεν επιτρέπονταν να χρησιμοποιηθούν ούτε καν νομικά μάρτυρες σε ένα Εβραϊκό δικαστήριο. Υπό το πρίσμα αυτό, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι κύριοι μάρτυρες του άδειου τάφου είναι αυτές οι γυναίκες … Οποιαδήποτε μεταγενέστερη αναφορά απεικονίζει άρρενες μαθητές να βρίσκουν τον τάφο, για παράδειγμα ο Πέτρος ή ο Ιωάννης. Το γεγονός ότι οι γυναίκες ήταν οι πρώτοι μάρτυρες του άδειου τάφου, εξηγείται πιο πειστικά από την πραγματικότητα που – είτε μας αρέσει είτε όχι – ήταν αυτές που βρήκαν τον άδειο τάφο! Αυτό δείχνει ότι οι συγγραφείς των Ευαγγελίων κατέγραφαν πιστά ότι συνέβη, ακόμα και αν ήταν ενοχλητικό. Αυτό μαρτυρά την ιστορικότητα αυτής της παράδοσης και όχι το μυθικό στοιχείο της» (Ο Dr William Lane Craig, αναφέρεται από τον Lee Strobel, Τα επιχειρήματα υπέρ του Χριστού, Grand Rapids: Zondervan, 1998, σελ. 293).
Περίληψη
Αυτές οι σειρές των αποδείξεων: η αποδεδειγμένα ειλικρινή μαρτυρία αυτόπτων μαρτύρων (και στη περίπτωση των Απόστολων, συναρπαστική, ανεξήγητη αλλαγή), η μετατροπή και αποδεδειγμένη ειλικρίνεια των βασικών ανταγωνιστών και σκεπτικιστών μαρτύρων, το γεγονός του κενού τάφου, οι βεβαιώσεις των εχθρών για τον άδειο τάφο, το γεγονός ότι όλα αυτά έλαβαν χώρα στην Ιερουσαλήμ, όπου η πίστη στην ανάσταση άρχισε να ακμάζει, η μαρτυρία των γυναικών, η σημασία των εν λόγω μαρτυριών που έδωσαν το ιστορικό πλαίσιο, όλα αυτά μαρτυρούν έντονα την ιστορικότητα της ανάστασης.
Ενθαρρύνουμε τους αναγνώστες μας να εξετάσουν προσεκτικά αυτά τα στοιχεία. Τι σας προτείνουμε; Έχοντας μελετήσει οι ίδιοι τα παραπάνω στοιχεία δηλώνουμε αποφασιστικά ότι επαναβεβαιώνουμε τη δήλωση του Sir Lionel ότι:
«Οι αποδείξεις για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι τόσο συντριπτικές που επιβάλλουν την αποδοχή τους χωρίς να αφήνουν απολύτως κανένα περιθώριο για αμφιβολίες.»
Απάντηση: Είναι ένα σχετικά καλά διαπιστωμένο γεγονός ότι, ο Ιησούς Χριστός εκτελέστηκε δημόσια στην Ιουδαία τον 1ο μ.Χ. αιώνα, επί Ποντίου Πιλάτου, μέσω της σταύρωσης, κατόπιν εντολής του Εβραϊκού Σανχεντρίν. Οι μη χριστιανικές ιστορικές καταγραφές του Φλάβιου Ιώσηπου, του Κορνηλίου Τάκιτου, του Λουκιανού της Σαμοσάτα, του Μαϊμονίδη ακόμα και της Εβραϊκής Σανχεντρίν επιβεβαιώνουν τις παλαιοχριστιανικές μαρτυρίες για τις σημαντικές αυτές ιστορικές πτυχές του θανάτου του Ιησού Χριστού.
Όσο για την ανάστασή Του, υπάρχουν αρκετά αποδεικτικά στοιχεία που την καθιστούν μια συγκλονιστική υπόθεση. Ο αείμνηστος, θαύμα των νομολογιακών και διεθνής πολιτικός άνδρας, Sir Lionel Luckhoo (από το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες φημισμένος για τις άνευ προηγουμένου 245 συνεχόμενες αθωωτικές αποφάσεις σε δίκες υπεράσπισης ανθρωποκτονιών) συνοψίζει τον χριστιανικό ενθουσιασμό και την εμπιστοσύνη στη δύναμη της υπόθεσης της αναστάσεως όταν έγραψε « Έχω ξοδέψει περισσότερα από 42 χρόνια ως δικηγόρος υπεράσπισης δουλεύοντας σε διάφορα μέρη του κόσμου και εξακολουθώ ενεργά να δικηγορώ. Είχα την τύχη να εξασφαλίσω μια σειρά από επιτυχίες σε δίκες και λέω κατηγορηματικά ότι οι αποδείξεις για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι τόσο συντριπτικές που επιβάλλουν την αποδοχή τους χωρίς να αφήνουν απολύτως κανένα περιθώριο για αμφιβολίες.»
Η ανταπόκριση της κοσμικής κοινότητας για τα ίδια αποδεικτικά στοιχεία ήταν προβλέψιμα απαθείς σύμφωνα με την ακλόνητη δέσμευσή τους στον μεθοδολογικό νατουραλισμό. Γι΄ αυτούς που δεν είναι εξοικειωμένοι με τον όρο, μεθοδολογικός νατουραλισμός είναι η ανθρώπινη προσπάθεια να εξηγεί τα πάντα από την άποψη της φυσικής και των φυσικών αιτιών μόνο. Εάν ένα υποτιθέμενο ιστορικό γεγονός αψηφά τη φυσική εξήγηση (π.χ. μια θαυματουργή ανάσταση) οι κοσμικοί μελετητές το αντιμετωπίζουν γενικά με μεγάλο σκεπτικισμό, ανεξάρτητα από τα στοιχεία, ανεξάρτητα από το πόσο θετικό και συναρπαστικό μπορεί να είναι.
Κατά την άποψή μας, μια τέτοια ακλόνητη πίστη στα φυσικά αίτια, ανεξάρτητα από ουσιαστικές αποδείξεις για το αντίθετο δεν συμβάλλουν στην αμερόληπτη (και ως εκ τούτου επαρκή) εξέταση των στοιχείων. Συμφωνούμε με τον Dr. Wernher von Braun και πολλούς άλλους που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αντιμετωπίζοντας με μια δημοφιλή φιλοσοφική προδιάθεση τις αποδείξεις, εμποδίζεται η αντικειμενικότητα. Ή χρησιμοποιώντας τα λόγια του Dr. Von Braun « ο εξαναγκασμός της αποδοχής ενός μόνο συμπεράσματος ….. θα παραβίαζε την αντικειμενικότητα της ίδιας της επιστήμης.»
Λέγοντας αυτό, ας εξετάσουμε τώρα τις διάφορες αποδείξεις που ευνοούν την ανάσταση.
Η πρώτη σειρά αποδείξεων για την ανάσταση του Χριστού.
Κατ΄ αρχάς, έχουμε αποδεδειγμένα ειλικρινή μαρτυρία αυτόπτων μαρτύρων. Παλαιοχριστιανικοί απολογητές αναφέρουν εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες, ορισμένοι εκ των οποίων τεκμηρίωσαν τις εικαζόμενες εμπειρίες τους. Πολλοί από αυτούς τους αυτόπτες μάρτυρες πρόθυμα και με αποφασιστικότητα υπέμειναν παρατεταμένα βασανιστήρια και θάνατο αντί να αποκηρύξουν τη μαρτυρία τους. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει την ειλικρίνεια τους, αποκλείοντας την εξαπάτηση εκ μέρους τους. Σύμφωνα με την ιστορική καταγραφή (Πράξεις 4:1-17, Επιστολές του Πλίνη στο Τραϊανό Χ 96 κ.α.) οι περισσότεροι Χριστιανοί μπορούσαν να δώσουν τέλος στον βασανισμό τους απλά αποκηρύττοντας την πίστη τους. Αντίθετα, φαίνεται ότι οι περισσότεροι επέλεξαν να υπομένουν τα δεινά και να διακηρύξουν την ανάσταση του Χριστού μέχρι θανάτου.
Σημειώστε ότι, ενώ το μαρτύριο είναι αξιοσημείωτο, δεν είναι κατ΄ ανάγκη επιτακτικό. Αυτό δεν επικυρώνει την πίστη τόσο πολύ, όσο πιστοποιεί έναν πιστό (επιδεικνύοντας την ειλικρίνειά του ή της με ένα απτό τρόπο). Αυτό που κάνει τους πρώτους Χριστιανούς μάρτυρες αξιοθαύμαστους είναι αν γνώριζαν ή όχι ότι αυτό που ομολογούσαν ήταν αλήθεια. Είτε είδαν τον Ιησού Χριστό ζωντανό και αβλαβή μετά τον θάνατό Του ή όχι. Αυτό είναι το εξαιρετικό. Αν ήταν όλα απλά ένα ψέμα γιατί τόσοι πολλοί να επιμένουν στα συγκεκριμένα γεγονότα; Γιατί όλοι να επιμένουν εν γνώσει τους σε ένα τέτοιο ασύμφορο ψέμα βρισκόμενοι μπροστά σε διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια και θάνατο;
Ενώ οι αεροπειρατές αυτοκτονίας της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 χωρίς αμφιβολία πίστευαν σ΄ αυτό που υπηρετούσαν (όπως αποδείχτηκε από την θέληση τους να πεθάνουν γι΄ αυτό) δεν μπορούσαν και δεν γνώριζαν αν ήταν αληθινό. Η πίστη τους βασιζόταν σε παραδόσεις που πέρασαν σ΄ αυτούς μέσω πολλών γενεών. Αντίθετα, οι πρώτοι Χριστιανοί μάρτυρες ήταν η πρώτη γενεά. Ή είδαν αυτό που ισχυρίζονταν ότι είδαν ή όχι.
Ανάμεσα στους πιο επιφανείς αυτόπτες μάρτυρες ήταν οι Απόστολοι. Υπέστησαν μια συλλογικά αδιαμφισβήτητη αλλαγή μετά τις εικαζόμενες, μετά την ανάσταση, εμφανίσεις του Χριστού. Αμέσως μετά την σταύρωση, κρύβονταν από φόβο για τις ζωές τους. Μετά την ανάσταση βγήκαν στους δρόμους, με θάρρος διακηρύττοντας την ανάσταση παρά την εντατικοποίηση των διώξεων. Τι ευθύνεται για την ξαφνική και δραματική αλλαγή τους; Σίγουρα δεν ήταν οικονομικό όφελος. Οι Απόστολοι εγκατέλειψαν ότι είχαν για να κηρύξουν την ανάσταση, συμπεριλαμβανομένου και τις ζωές τους.
Η δεύτερη σειρά αποδείξεων για την ανάσταση του Χριστού.
Η δεύτερη σειρά αποδείξεων αφορά την αλλαγή συγκεκριμένων βασικών σκεπτικιστών, ειδικά του Παύλου και του Ιάκωβου. Ο Παύλος χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως έναν βίαιο διώκτη της πρώτης Εκκλησίας. Μετά από αυτό που περιγράφει ο ίδιος ως μια συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό, ο Παύλος υπέστη μια άμεση και δραστική αλλαγή, από ένα φαύλο διώκτη της Εκκλησίας σε έναν από τους πιο παραγωγικούς και ανιδιοτελής υπερασπιστές της. Όπως πολλοί πρώτοι Χριστιανοί, ο Παύλος υπέστη εξαθλίωση, διώξεις, ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις και εκτέλεση για τη σταθερή δέσμευσή του στην ανάσταση του Χριστού.
Ο Ιάκωβος ήταν σκεπτικιστής, όχι όμως επιθετικός όπως ο Παύλος. Μια υποτιθέμενη μετά την ανάσταση συνάντηση με τον Χριστό τον μετέτρεψε σε ένα μοναδικό πιστό, έναν ηγέτη της Εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ. Έχουμε ακόμα μια επιστολή του, που οι μελετητές γενικά δέχονται ότι είναι μία από τις επιστολές του προς την πρώτη Εκκλησία. Όπως ο Παύλος, ο Ιάκωβος πρόθυμα υπέφερε και πέθανε για την μαρτυρία του, γεγονός που πιστοποιεί την ειλικρίνεια της πίστης του (δείτε το βιβλίο των Πράξεων και τις Αρχαιότητες των Εβραίων του Ιώσηπου ΧΧ, ΙΧ, 1).
Η τρίτη και η τέταρτη σειρά αποδείξεων για την ανάσταση του Χριστού.
Η τρίτη και η τέταρτη σειρά αποδείξεων αφορά πιστοποιήσεις εχθρών του χριστιανισμού σχετικά με τον άδειο τάφο και το γεγονός ότι η πίστη της αναστάσεως ξεκίνησε από την Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς εκτελέστηκε δημοσίως και θάφτηκε στην Ιερουσαλήμ. Θα ήταν αδύνατον η πίστη στην ανάστασή Του να ξεκινήσει από την Ιερουσαλήμ ενώ το σώμα Του βρισκόταν στον τάφο, όπου το Σανχεντρίν θα μπορούσε να το ξεθάψει και να το τοποθετήσει σε κοινή θέα και έτσι να εκθέσει την απάτη. Αντίθετα, το Σανχεντρίν κατηγόρησε τους Αποστόλους ότι κλέψανε το σώμα, προφανώς σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν την απουσία του (και κατά συνέπεια τον άδειο τάφο). Πώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Παρακάτω είναι οι τρεις πιο κοινές εξηγήσεις:
Πρώτη, οι Απόστολοι κλέψανε το σώμα. Αν αυτή ήταν η υπόθεση, αυτοί θα ξέρανε ότι η ανάσταση ήταν μια απάτη. Γι΄ αυτό δεν θα ήταν τόσο πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν γι΄ αυτό. (Δέστε τη πρώτη σειρά αποδείξεων σχετικά με την αποδεδειγμένη ειλικρίνεια αυτόπτων μαρτύρων). Όλοι όσοι δήλωναν αυτόπτες μάρτυρες θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν είχαν δει πραγματικά τον Χριστό και ως εκ τούτου λέγανε ψέματα. Με τόσους συνωμότες, σίγουρα κάποιος θα ομολογούσε, αν όχι για να δώσει ένα τέλος στα δικά του βασανιστήρια, τουλάχιστον για να τελειώσει η ταλαιπωρία των φίλων του και της οικογένειάς του. Η πρώτη γενιά Χριστιανών είχαν κακοποιηθεί απολύτως, ιδιαίτερα μετά την πυρκαγιά στη Ρώμη το 64 μ.Χ. (μια πυρκαγιά που φέρεται να έχει διατάξει ο Νέρωνας για να μπορέσει να επεκτείνει το παλάτι του αλλά που αυτός κατηγόρησε τους Χριστιανούς της Ρώμης σε μια προσπάθεια να αθωωθεί ο ίδιος). Όπως ο Ρωμαίος ιστορικός Κορνήλιος Τάκιτος εξιστορεί στα Χρονικά της Αυτοκρατορικής Ρώμης (που εκδόθηκε μόλις μια γενεά μετά την φωτιά):
«Ο Νέρωνας ενίσχυσε την κατηγορία και προκάλεσε τα πιο ακραία βασανιστήρια σε μια τάξη που μισούσε για τα βδελύγματά τους, που ονομάζονται από τον λαό, Χριστιανοί. Ο Χριστός, από τον οποίο το όνομα είχε την προέλευσή του, υπέστη την έσχατη ποινή κατά την διάρκεια της βασιλείας του Τιβέριου στα χέρια ενός από τους εισαγγελείς μας, τον Πόντιο Πιλάτο, για μια πιο επικίνδυνη δεισιδαιμονία, με αποτέλεσμα να περιοριστεί για ένα διάστημα αλλά ξέσπασε πάλι όχι μόνο στην Ιουδαία, την πρώτη πηγή του κακού αλλά ακόμη και στη Ρώμη, όπου όλα τα ειδεχθή και επαίσχυντα πράγματα από κάθε μέρος του κόσμου βρίσκουν το κέντρο τους για να γίνουν δημοφιλή. Κατά συνέπεια, αρχικά έγινε μια σύλληψη όλων εκείνων που ομολόγησαν την ενοχή τους, στη συνέχεια, με βάση τις πληροφορίες τους, ένα τεράστιο πλήθος καταδικάστηκε, όχι τόσο για τον εμπρησμό της πόλης, όσο για το μίσος τους κατά της ανθρωπότητας. Κάθε είδους εμπαιγμός προστέθηκε στο θάνατό τους. Καλυμμένοι με δέρματα ζώων, κατακρεουργήθηκαν από τα σκυλιά και χάθηκαν ή σταυρώθηκαν ή καταδικάστηκαν στη πυρά και κάηκαν για να χρησιμεύσουν στο νυχτερινό φωτισμό, όταν το φως της ημέρας είχε παρέλθει.» (Χρονικά, XV, 44).
Ο Νέρωνας φώτιζε τα πάρτι στο κήπο του καίγοντας Χριστιανούς. Σίγουρα κάποιος θα είχε ομολογήσει την αλήθεια κάτω από τη απειλή ενός τέτοιου φρικτού πόνου. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε καμιά καταγραφή για οποιονδήποτε Χριστιανό που να αποκήρυξε την πίστη του για να βάλει τέλος στον βασανισμό του. Αντίθετα, έχουμε πολλές καταγραφές για εμφανίσεις μετά την ανάσταση και εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες που ήταν πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν γι΄ αυτό.
Εάν οι Απόστολοι δεν έκλεψαν το σώμα, πως αλλιώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Κάποιοι είπαν ότι ο Χριστός προσποιήθηκε τον θάνατό Του και στη συνέχεια δραπέτευσε από τον τάφο. Αυτό είναι προφανώς παράλογο. Σύμφωνα με την μαρτυρία αυτόπτων μαρτύρων, ο Χριστός ξυλοκοπήθηκε, βασανίστηκε, πληγώθηκε και μαχαιρώθηκε. Υπέστη εσωτερικές βλάβες, τεράστια απώλεια αίματος, ασφυξία και τρυπήθηκε στη καρδιά Του. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος για να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός (ή οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος κάτω από αυτές τις συνθήκες) θα μπορούσε να επιβιώσει μια τέτοια δοκιμασία, να προσποιηθεί τον θάνατό Του, να μείνει σε ένα τάφο για τρεις μέρες και τρεις νύχτες χωρίς ιατρική φροντίδα, τροφή ή νερό, να αφαιρέσει την τεράστια πέτρα που σφράγιζε τον τάφο Του, να αποδράσει απαρατήρητος (χωρίς να αφήσει πίσω του ένα ίχνος αίματος), να πείσει εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες ότι αναστήθηκε και είναι καλά και στη συνέχεια να εξαφανιστεί χωρίς κανένα ίχνος. Μια τέτοια αντίληψη είναι γελοία.
Η πέμπτη σειρά αποδείξεων για την ανάσταση του Χριστού.
Τέλος η πέμπτη σειρά αποδείξεων αφορά μια ιδιομορφία στις καταθέσεις των αυτόπτων μαρτύρων. Σε όλες τις κύριες αφηγήσεις της αναστάσεως, οι γυναίκες είναι οι πρώτες και οι κύριες αυτόπτες μάρτυρες. Αυτό θα ήταν μια περίεργη εφεύρεση αφού τόσο στον αρχαίο Εβραϊκό όσο και στο Ρωμαϊκό πολιτισμό, οι γυναίκες ήταν σημαντικά υποτιμημένες. Η μαρτυρία τους θεωρούνταν επουσιώδεις και παραβλέπονταν. Δεδομένου αυτού του γεγονότος, είναι εξαιρετικά απίθανο ότι οποιοιδήποτε εμπνευστές μιας φάρσας στο 1ο αιώνα στην Ιουδαία θα επέλεγαν τις γυναίκες να είναι οι πρωταρχικοί τους μάρτυρες. Από όλους τους άρρενες μαθητές που ισχυρίστηκαν ότι είδαν τον Ιησού αναστημένο, αν όλοι λέγανε ψέματα και η ανάσταση ήταν μια απάτη, γιατί επέλεξαν τους πιο δύσπιστους και με κακή αντίληψη μάρτυρες, που μπορούσαν να βρουν;
Ο Dr. William Lane Craig εξηγεί, «Όταν κατανοήσετε τον ρόλο των γυναικών στην Εβραϊκή κοινωνία του πρώτου αιώνα, αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό, είναι ότι αυτή η ιστορία του άδειου τάφου θα πρέπει κατ΄ αρχήν να διαθέτει γυναίκες ως αυτούς που βρήκαν τον άδειο τάφο. Οι γυναίκες ήταν σε πολύ χαμηλή βαθμίδα της κοινωνικής κλίμακας στον πρώτο αιώνα στη Παλαιστίνη. Υπάρχουν παλιές ρήσεις ραβίνων που λένε: «Αφήστε τα λόγια του Νόμου να καούν παρά να παραδοθούν στις γυναίκες» και «Μακάριος είναι αυτός που τα παιδιά του είναι άνδρες, αλλά αλίμονο σ΄ εκείνον που τα παιδιά του είναι γυναίκες. Η μαρτυρία των γυναικών εθεωρείτο τόσο άνευ αξίας που δεν επιτρέπονταν να χρησιμοποιηθούν ούτε καν νομικά μάρτυρες σε ένα Εβραϊκό δικαστήριο. Υπό το πρίσμα αυτό, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι κύριοι μάρτυρες του άδειου τάφου είναι αυτές οι γυναίκες … Οποιαδήποτε μεταγενέστερη αναφορά απεικονίζει άρρενες μαθητές να βρίσκουν τον τάφο, για παράδειγμα ο Πέτρος ή ο Ιωάννης. Το γεγονός ότι οι γυναίκες ήταν οι πρώτοι μάρτυρες του άδειου τάφου, εξηγείται πιο πειστικά από την πραγματικότητα που – είτε μας αρέσει είτε όχι – ήταν αυτές που βρήκαν τον άδειο τάφο! Αυτό δείχνει ότι οι συγγραφείς των Ευαγγελίων κατέγραφαν πιστά ότι συνέβη, ακόμα και αν ήταν ενοχλητικό. Αυτό μαρτυρά την ιστορικότητα αυτής της παράδοσης και όχι το μυθικό στοιχείο της» (Ο Dr William Lane Craig, αναφέρεται από τον Lee Strobel, Τα επιχειρήματα υπέρ του Χριστού, Grand Rapids: Zondervan, 1998, σελ. 293).
Περίληψη
Αυτές οι σειρές των αποδείξεων: η αποδεδειγμένα ειλικρινή μαρτυρία αυτόπτων μαρτύρων (και στη περίπτωση των Απόστολων, συναρπαστική, ανεξήγητη αλλαγή), η μετατροπή και αποδεδειγμένη ειλικρίνεια των βασικών ανταγωνιστών και σκεπτικιστών μαρτύρων, το γεγονός του κενού τάφου, οι βεβαιώσεις των εχθρών για τον άδειο τάφο, το γεγονός ότι όλα αυτά έλαβαν χώρα στην Ιερουσαλήμ, όπου η πίστη στην ανάσταση άρχισε να ακμάζει, η μαρτυρία των γυναικών, η σημασία των εν λόγω μαρτυριών που έδωσαν το ιστορικό πλαίσιο, όλα αυτά μαρτυρούν έντονα την ιστορικότητα της ανάστασης.
Ενθαρρύνουμε τους αναγνώστες μας να εξετάσουν προσεκτικά αυτά τα στοιχεία. Τι σας προτείνουμε; Έχοντας μελετήσει οι ίδιοι τα παραπάνω στοιχεία δηλώνουμε αποφασιστικά ότι επαναβεβαιώνουμε τη δήλωση του Sir Lionel ότι:
«Οι αποδείξεις για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι τόσο συντριπτικές που επιβάλλουν την αποδοχή τους χωρίς να αφήνουν απολύτως κανένα περιθώριο για αμφιβολίες.»
Κατηχητικός λόγος Ιωάννου Χρυσοστόμου
ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ
Ερμηνευτική απόδοση
Όποιος είναι ευσεβής και φιλόθεος, ας απολαύσει την ωραία τούτη και λαμπρή πανήγυρη.
Όποιος είναι ευγνώμων υπηρέτης, ας εισέλθει χαρούμενος σ ' αυτό το δείπνο της χαράς του Κυρίου.
Όποιος κοπίασε νηστεύοντας, ας χαρεί τώρα τον μισθό του.
Όποιος εργάστηκε από την πρώτη ώρα, ας δεχθεί σήμερα την δίκαιη πληρωμή.
Αν κάποιος ήλθε μετά την τρίτη ώρα, ας εορτάσει ευχαριστώντας.
Αν μετά την έκτη ώρα έφθασε κάποιος, καθόλου ας μην αμφιβάλει, διότι σε τίποτε δε θα ζημιωθεί.
Αν κάποιος καθυστέρησε και ήλθε στην ενάτη ώρα, ας προσέλθει χωρίς ενδοιασμό.
Αν πάλι κάποιος έφτασε μόλις στις ένδεκα, ας μη φοβηθεί την αργοπορία. Διότι, ως φιλότιμος που είναι ο Δεσπότης, δέχεται τον τελευταίο όπως ακριβώς και τον πρώτο.
Αναπαύει αυτόν που έφτασε την ενδεκάτη ώρα, όπως και αυτόν που εργάστηκε από την πρώτη.
Και τον τελευταίο ελεεί και τον πρώτο βραβεύει.
Και σε κείνον δίδει και σ αυτόν δείχνει τη χάρη του.
Και τα έργα δέχεται και τη γνώμη ασπάζεται.
Και την πράξη τιμά και την πρόθεση επαινεί.
Εισέλθετε λοιπόν όλοι στο δείπνο της χαράς του Κυρίου μας• και πρώτοι και δεύτεροι απολαύσατε την αμοιβή σας.
Πλούσιοι και φτωχοί, όλοι μαζί χορέψετε.
Εγκρατείς και φυγόπονοι, την ημέρα τιμήστε.
Όσοι νηστέψατε μα κι όσοι δε νηστέψατε ευφρανθείτε σήμερα.
Το τραπέζι είναι γεμάτο, ευχαριστηθείτε όλοι.
Το μοσχάρι είναι άφθονο, κανείς ας μη φύγει πεινασμένος.
Όλοι απολαύσατε το συμπόσιο της πίστης.
Όλοι απολαύσατε τον πλούτο της θεϊκής καλοσύνης και αγαθότητας.
Κανείς να μη θρηνεί για φτώχεια, διότι φανερώθηκε η κοινή βασιλεία του Θεού.
Κανείς να μην οδύρεται για τα σφάλματά του, αφού ανέτειλε συγγνώμη από τον τάφο του Χριστού.
Κανείς να μη φοβάται το θάνατο, διότι από τα δεσμά του μας ελευθέρωσε του Σωτήρα ο θάνατος. Έσβησε το θάνατο, Αυτός που έγινε λεία του θανάτου.
Λεηλάτησε τον Άδη, Αυτός που κατέβηκε στον Άδη.
Πίκρανε αυτόν, του οποίου γεύτηκε την σάρκα.
Αυτό ακριβώς προφητεύοντας ο Ησαΐας εκήρυξε:
Ο Άδης, λέει, πικράθηκε, όταν Σε συνάντησε στον κόσμο του.
Πικράθηκε, διότι πραγματικά καταργήθηκε.
Πικράθηκε, διότι όντως εμπαίχθηκε.
Πικράθηκε, διότι στ' αλήθεια νεκρώθηκε.
Πικράθηκε, διότι καθαιρέθηκε.
Πικράθηκε, διότι αλυσοδέθηκε και φυλακίστηκε.
Έλαβε (ο Άδης) ένα σώμα και του συνέβη να πέσει πάνω στο Θεό.
Έλαβε (ο Άδης) γη και συνάντησε ουρανό.
Έλαβε (ο Άδης) αυτό που έβλεπε και εξέπεσε απ' Αυτόν που δεν έβλεπε.
Που είναι, θάνατε, το κεντρί σου;
Που είναι, άδη, η έπαρσή σου;
Αναστήθηκε ο Χριστός και συ κατανικήθηκες.
Αναστήθηκε ο Χριστός και γκρεμίστηκαν οι δαίμονες.
Αναστήθηκε ο Χριστός και χαίρονται οι Άγγελοι.
Αναστήθηκε ο Χριστός και κυβερνά η ζωή.
Αναστήθηκε ο Χριστός και κανείς νεκρός πια σε μνήμα.
Διότι με το να αναστηθεί από τους νεκρούς ο Χριστός, έγινεν η πρώτη συγκομιδή των καρπών της ανάστασης ανάμεσα στους κεκοιμημένους.
Σ' Αυτόν ανήκει η δόξα και δύναμη στους απέραντους αιώνες.
Αμήν.
http://www.egolpion.com/katihitikos_xrusostomou.el.aspx
Ερμηνευτική απόδοση
Όποιος είναι ευσεβής και φιλόθεος, ας απολαύσει την ωραία τούτη και λαμπρή πανήγυρη.
Όποιος είναι ευγνώμων υπηρέτης, ας εισέλθει χαρούμενος σ ' αυτό το δείπνο της χαράς του Κυρίου.
Όποιος κοπίασε νηστεύοντας, ας χαρεί τώρα τον μισθό του.
Όποιος εργάστηκε από την πρώτη ώρα, ας δεχθεί σήμερα την δίκαιη πληρωμή.
Αν κάποιος ήλθε μετά την τρίτη ώρα, ας εορτάσει ευχαριστώντας.
Αν μετά την έκτη ώρα έφθασε κάποιος, καθόλου ας μην αμφιβάλει, διότι σε τίποτε δε θα ζημιωθεί.
Αν κάποιος καθυστέρησε και ήλθε στην ενάτη ώρα, ας προσέλθει χωρίς ενδοιασμό.
Αν πάλι κάποιος έφτασε μόλις στις ένδεκα, ας μη φοβηθεί την αργοπορία. Διότι, ως φιλότιμος που είναι ο Δεσπότης, δέχεται τον τελευταίο όπως ακριβώς και τον πρώτο.
Αναπαύει αυτόν που έφτασε την ενδεκάτη ώρα, όπως και αυτόν που εργάστηκε από την πρώτη.
Και τον τελευταίο ελεεί και τον πρώτο βραβεύει.
Και σε κείνον δίδει και σ αυτόν δείχνει τη χάρη του.
Και τα έργα δέχεται και τη γνώμη ασπάζεται.
Και την πράξη τιμά και την πρόθεση επαινεί.
Εισέλθετε λοιπόν όλοι στο δείπνο της χαράς του Κυρίου μας• και πρώτοι και δεύτεροι απολαύσατε την αμοιβή σας.
Πλούσιοι και φτωχοί, όλοι μαζί χορέψετε.
Εγκρατείς και φυγόπονοι, την ημέρα τιμήστε.
Όσοι νηστέψατε μα κι όσοι δε νηστέψατε ευφρανθείτε σήμερα.
Το τραπέζι είναι γεμάτο, ευχαριστηθείτε όλοι.
Το μοσχάρι είναι άφθονο, κανείς ας μη φύγει πεινασμένος.
Όλοι απολαύσατε το συμπόσιο της πίστης.
Όλοι απολαύσατε τον πλούτο της θεϊκής καλοσύνης και αγαθότητας.
Κανείς να μη θρηνεί για φτώχεια, διότι φανερώθηκε η κοινή βασιλεία του Θεού.
Κανείς να μην οδύρεται για τα σφάλματά του, αφού ανέτειλε συγγνώμη από τον τάφο του Χριστού.
Κανείς να μη φοβάται το θάνατο, διότι από τα δεσμά του μας ελευθέρωσε του Σωτήρα ο θάνατος. Έσβησε το θάνατο, Αυτός που έγινε λεία του θανάτου.
Λεηλάτησε τον Άδη, Αυτός που κατέβηκε στον Άδη.
Πίκρανε αυτόν, του οποίου γεύτηκε την σάρκα.
Αυτό ακριβώς προφητεύοντας ο Ησαΐας εκήρυξε:
Ο Άδης, λέει, πικράθηκε, όταν Σε συνάντησε στον κόσμο του.
Πικράθηκε, διότι πραγματικά καταργήθηκε.
Πικράθηκε, διότι όντως εμπαίχθηκε.
Πικράθηκε, διότι στ' αλήθεια νεκρώθηκε.
Πικράθηκε, διότι καθαιρέθηκε.
Πικράθηκε, διότι αλυσοδέθηκε και φυλακίστηκε.
Έλαβε (ο Άδης) ένα σώμα και του συνέβη να πέσει πάνω στο Θεό.
Έλαβε (ο Άδης) γη και συνάντησε ουρανό.
Έλαβε (ο Άδης) αυτό που έβλεπε και εξέπεσε απ' Αυτόν που δεν έβλεπε.
Που είναι, θάνατε, το κεντρί σου;
Που είναι, άδη, η έπαρσή σου;
Αναστήθηκε ο Χριστός και συ κατανικήθηκες.
Αναστήθηκε ο Χριστός και γκρεμίστηκαν οι δαίμονες.
Αναστήθηκε ο Χριστός και χαίρονται οι Άγγελοι.
Αναστήθηκε ο Χριστός και κυβερνά η ζωή.
Αναστήθηκε ο Χριστός και κανείς νεκρός πια σε μνήμα.
Διότι με το να αναστηθεί από τους νεκρούς ο Χριστός, έγινεν η πρώτη συγκομιδή των καρπών της ανάστασης ανάμεσα στους κεκοιμημένους.
Σ' Αυτόν ανήκει η δόξα και δύναμη στους απέραντους αιώνες.
Αμήν.
http://www.egolpion.com/katihitikos_xrusostomou.el.aspx
Φέρτε γυναίκες το πικρό νερό
Να πιούμε για τον ήλιο
Να πιούμε για τον Κύρη μας που πάει να Σταυρωθεί.
Φέρτε γυναίκες μαύρα ρούχα
Και τη φωνή σας τη σπαραχτική
Ομάδι να θρηνήσουμε πριν κατεβεί στον Άδη.
Φέρτε γυναίκες τη βαθειά σιωπή
Να σκεπαστούμε, να πενθήσουμε
τον πόνο του Θεού που απλώθηκε
απ΄ τ΄ανοιγμένα του τα χέρια
Φέρτε γυναίκες το βαρύ καημό
μέσα στις μέρες τις εφτά
στην Εκκλησιά γονατιστοί
για να τον αναστήσουμε.
Σωτήρχος Τάκης
Μάνα μου μάνα...
Το κομμάτι αυτό είναι από το δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη "Δροσουλίτες" το έτος 1975 (Χριστόδουλου Χάλαρη - Θρύλοι και Θρήνοι του Νίκου Γκάτσου)
Παρασκευή 6 Απριλίου 2012
Μαρκος Μποτσαρης - Μεσολογγι
Μάρκος Μπότσαρης
Γεννήθηκε στο Σούλι το 1790 και πέθανε το 1823.
Διακρίθηκε στη μάχη του Πέτα στης 4 Ιουλίου του 1822.
Μαζί με τον Μαυροκορδάτο και άλλους κλείστηκε στο Μεσολόγγι, όπου οργάνωσαν την άμυνα της πόλης με 360 οπλοφόρους.
Στην πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου, κατόρθωσε να λύσει την πολιορκία και να προξενήσει μεγάλη φθορά στον εχθρό.
Με 350 Σουλιώτες χτύπησε στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου την εμπροσθοφυλακή των Τούρκων. Στην μάχη αυτή, στην προσπάθειά του να συλλάβει αιχμάλωτο τον ίδιο Τζαλαδήμπεη, ο Μάρκος χτυπήθηκε από μία αδέσποτη σφαίρα στο μέτωπο και σκοτώθηκε.
Θάφτηκε με μεγάλες τιμές στο Μεσολόγγι στον «Κήπο των Ηρώων». Αργότερα τοποθέτησαν έναν άγαλμα πάνω στον τάφο του γνωστό ως η « Κόρη της Ελλάδας».
Σάββατο του Λαζάρου
Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ολοκληρώνεται και καταλήγει σε δυο λαμπρές, εόρτιες ημέρες, ή μάλλον σε μια διπλή εορτή. Είναι το Σάββατο του Λαζάρου, κατά το οποίο μνημονεύουμε την έγερση του επιστήθιου φίλου του Χριστού Λαζάρου, και η Κυριακή των Βαΐων, που εορτάζουμε τη θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα έξι μέρες πριν προδοθεί και υποστεί το σταυρικό θάνατο. Κατά τις δύο αυτές λαμπρές ημέρες η Εκκλησία μάς αποκαλύπτει το αυθεντικό νόημα της εθελούσιας θυσίας του Χριστού και του λυτρωτικού Του θανάτου, πριν εισέλθουμε στη θλίψη και το σκοτάδι του πάθους, πριν ξαναγίνουμε μάρτυρες της οδύνης του Χριστού.
Ο Χριστός βρισκόταν μακριά από την Ιερουσαλήμ όταν πέθανε ο Λάζαρος, και μόλις τέσσερις μέρες αργότερα έφθασε στη Βηθανία όπου συνάντησε τις αδελφές του Λαζάρου, τη Μάρθα και τη Μαρία, και τους στενοχωρημένους και κλαμένους φίλους του. Το ευαγγέλιο του αγίου Ιωάννη εξιστορεί με λεπτομέρειες αυτή τη συνάντηση, αρχίζοντας από τη συζήτησή Του με τη Μάρθα και τη Μαρία.
Και οι δυο τους λένε στο Χριστό, «Κύριε ει ης ώδε, ουκ αν απέθανέ μου ο αδελφός» (Ιωαν. 11, 32). Και ο Χριστός απαντά: «αναστήσεται ο αδελφός σου» (Ιωαν. 11, 23). Άσχετα όμως από αυτή την απάντηση, όταν είδε το κλάμα των αδελφών και των φίλων τους, ο Ίδιος «ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν αυτόν...» (Ιωαν. 11, 36). Ο Χριστός διέταξε να απομακρυνθεί η πέτρα που σκέπαζε τον τάφο. Και όταν αφαιρέθηκε η πέτρα, «φωνή μεγάλη εκραύγασε Λάζαρε, δεύρο έξω, και εξήλθεν ο τεθνηκώς δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας κειρίαις...» (Ιωαν. 11, 43- 44). Ποιο είναι το νόημα αυτού του γεγονότος που η Εκκλησία γιορτάζει τόσο λαμπρά, τόσο πανηγυρικά, τόσο νικητήρια το Σάββατο του Λαζάρου; Πώς μπορούμε να συμβιβάσουμε τη θλίψη και τα δάκρυα του Χριστού με τη δύναμη να εγείρει τους νεκρούς;
Με ολόκληρο τον εορτασμό η Εκκλησία επαναλαμβάνει πως ο Χριστός κλαίει επειδή, βλέποντας το θάνατο του φίλου Του, βλέπει επίσης και τη νίκη του θανάτου πάνω σ’ ολόκληρο τον κόσμο, βλέπει πως ο θάνατος, που δε δημιουργήθηκε από το Θεό, σφετερίστηκε το θρόνο Του και τώρα κυριαρχεί στον κόσμο, δηλητηριάζοντας τη ζωή, μετατρέποντας τα πάντα σε άσκοπο ρεύμα ημερών που κυλούν ανελέητα προς την άβυσσο. Κατόπιν έρχεται η εντολή, «Λάζαρε, δεύρο έξω»! Εδώ έχουμε το θαύμα της αγάπης που θριαμβεύει πάνω στο θάνατο, ακούμε μια εντολή που αναγγέλλει τον πόλεμο του Χριστού κατά του θανάτου, μια υπόσχεση πως ο ίδιος ο θάνατος θα καταστραφεί και θα εξαφανιστεί. Ο ίδιος ο Χριστός, που σημαίνει ο ίδιος ο Θεός, η ίδια η αγάπη και η ζωή, για να καταστρέψει το θάνατο και το σκοτάδι του, κατεβαίνει στον τάφο, για να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο το θάνατο, για να τον εκμηδενίσει και να μάς χαρίσει την αιώνια ζωή την οποία ο Θεός μάς δημιούργησε να κατέχουμε.
Από το βιβλίο
«Εορτολόγιο -
Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος»
Αλέξανδρος Σμέμαν
Εκδ. Ακρίτας
http://www.enoriaka.gr/index.php?option=content&task=view&id=469
Ο Χριστός βρισκόταν μακριά από την Ιερουσαλήμ όταν πέθανε ο Λάζαρος, και μόλις τέσσερις μέρες αργότερα έφθασε στη Βηθανία όπου συνάντησε τις αδελφές του Λαζάρου, τη Μάρθα και τη Μαρία, και τους στενοχωρημένους και κλαμένους φίλους του. Το ευαγγέλιο του αγίου Ιωάννη εξιστορεί με λεπτομέρειες αυτή τη συνάντηση, αρχίζοντας από τη συζήτησή Του με τη Μάρθα και τη Μαρία.
Και οι δυο τους λένε στο Χριστό, «Κύριε ει ης ώδε, ουκ αν απέθανέ μου ο αδελφός» (Ιωαν. 11, 32). Και ο Χριστός απαντά: «αναστήσεται ο αδελφός σου» (Ιωαν. 11, 23). Άσχετα όμως από αυτή την απάντηση, όταν είδε το κλάμα των αδελφών και των φίλων τους, ο Ίδιος «ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν αυτόν...» (Ιωαν. 11, 36). Ο Χριστός διέταξε να απομακρυνθεί η πέτρα που σκέπαζε τον τάφο. Και όταν αφαιρέθηκε η πέτρα, «φωνή μεγάλη εκραύγασε Λάζαρε, δεύρο έξω, και εξήλθεν ο τεθνηκώς δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας κειρίαις...» (Ιωαν. 11, 43- 44). Ποιο είναι το νόημα αυτού του γεγονότος που η Εκκλησία γιορτάζει τόσο λαμπρά, τόσο πανηγυρικά, τόσο νικητήρια το Σάββατο του Λαζάρου; Πώς μπορούμε να συμβιβάσουμε τη θλίψη και τα δάκρυα του Χριστού με τη δύναμη να εγείρει τους νεκρούς;
Με ολόκληρο τον εορτασμό η Εκκλησία επαναλαμβάνει πως ο Χριστός κλαίει επειδή, βλέποντας το θάνατο του φίλου Του, βλέπει επίσης και τη νίκη του θανάτου πάνω σ’ ολόκληρο τον κόσμο, βλέπει πως ο θάνατος, που δε δημιουργήθηκε από το Θεό, σφετερίστηκε το θρόνο Του και τώρα κυριαρχεί στον κόσμο, δηλητηριάζοντας τη ζωή, μετατρέποντας τα πάντα σε άσκοπο ρεύμα ημερών που κυλούν ανελέητα προς την άβυσσο. Κατόπιν έρχεται η εντολή, «Λάζαρε, δεύρο έξω»! Εδώ έχουμε το θαύμα της αγάπης που θριαμβεύει πάνω στο θάνατο, ακούμε μια εντολή που αναγγέλλει τον πόλεμο του Χριστού κατά του θανάτου, μια υπόσχεση πως ο ίδιος ο θάνατος θα καταστραφεί και θα εξαφανιστεί. Ο ίδιος ο Χριστός, που σημαίνει ο ίδιος ο Θεός, η ίδια η αγάπη και η ζωή, για να καταστρέψει το θάνατο και το σκοτάδι του, κατεβαίνει στον τάφο, για να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο το θάνατο, για να τον εκμηδενίσει και να μάς χαρίσει την αιώνια ζωή την οποία ο Θεός μάς δημιούργησε να κατέχουμε.
Από το βιβλίο
«Εορτολόγιο -
Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος»
Αλέξανδρος Σμέμαν
Εκδ. Ακρίτας
http://www.enoriaka.gr/index.php?option=content&task=view&id=469
ΣΙΜΩΝ Ο ΚΥΡΗΝΑΙΟΣ
Ὁ ἀφηνιασμένος ὄχλος τὸν προστάζει
νὰ φέρη τὸν σταυρὸ τοῦ Ἰησοῦ στὸν ὦμο.
Μετρῶντας τὸν ἀμέτρητο τὸ δρόμο
τρέμουν τὰ γόνατά του, ὁ ἱδρώς του στάζει.
Ἀγκομαχᾶ, τὰ κόκκαλά του τρίζουν,
σὰ νὰ σηκώνη ἀσήκωτο μολύβι,
σὰ να σηκώνη βράχο σκύβει, σκύβει
κι ἀυτοὶ τὸν σπρώχνουν, τὸν γελοῦν, τὸν βρίζουν.
Κι αὐτοὶ γελοὺν κι ἐκεῖνος κρυφοκλαίει,
καὶ μόνον ὁ κατάδικος, σιμά του
βαδίζοντας τὸ δρόμο τοῦ θανάτου
τὸν συμπαθεῖ, τὸν συμπονεῖ, τοῦ λέει:
-Βαρύς, δυστυχισμένε εἶν' ὁ σταυρός μου,
βαρύς! Ξέρεις μὲ τί εῑναι φορτωμένα
τὰ ξύλα του ποὺ θὰ δεχτοὺν ἐμένα;
Μ' αἰώνων ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ (1862-1924)
νὰ φέρη τὸν σταυρὸ τοῦ Ἰησοῦ στὸν ὦμο.
Μετρῶντας τὸν ἀμέτρητο τὸ δρόμο
τρέμουν τὰ γόνατά του, ὁ ἱδρώς του στάζει.
Ἀγκομαχᾶ, τὰ κόκκαλά του τρίζουν,
σὰ νὰ σηκώνη ἀσήκωτο μολύβι,
σὰ να σηκώνη βράχο σκύβει, σκύβει
κι ἀυτοὶ τὸν σπρώχνουν, τὸν γελοῦν, τὸν βρίζουν.
Κι αὐτοὶ γελοὺν κι ἐκεῖνος κρυφοκλαίει,
καὶ μόνον ὁ κατάδικος, σιμά του
βαδίζοντας τὸ δρόμο τοῦ θανάτου
τὸν συμπαθεῖ, τὸν συμπονεῖ, τοῦ λέει:
-Βαρύς, δυστυχισμένε εἶν' ὁ σταυρός μου,
βαρύς! Ξέρεις μὲ τί εῑναι φορτωμένα
τὰ ξύλα του ποὺ θὰ δεχτοὺν ἐμένα;
Μ' αἰώνων ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ (1862-1924)
Φέρτε γυναίκες το πικρό νερό
Να πιούμε για τον ήλιο
Να πιούμε για τον Κύρη μας που πάει να Σταυρωθεί.
Φέρτε γυναίκες μαύρα ρούχα
Και τη φωνή σας τη σπαραχτική
Ομάδι να θρηνήσουμε πριν κατεβεί στον Άδη.
Φέρτε γυναίκες τη βαθειά σιωπή
Να σκεπαστούμε, να πενθήσουμε
τον πόνο του Θεού που απλώθηκε
απ΄ τ΄ανοιγμένα του τα χέρια
Φέρτε γυναίκες το βαρύ καημό
μέσα στις μέρες τις εφτά
στην Εκκλησιά γονατιστοί
για να τον αναστήσουμε.
Τάκης Σωτήρχος
Να πιούμε για τον ήλιο
Να πιούμε για τον Κύρη μας που πάει να Σταυρωθεί.
Φέρτε γυναίκες μαύρα ρούχα
Και τη φωνή σας τη σπαραχτική
Ομάδι να θρηνήσουμε πριν κατεβεί στον Άδη.
Φέρτε γυναίκες τη βαθειά σιωπή
Να σκεπαστούμε, να πενθήσουμε
τον πόνο του Θεού που απλώθηκε
απ΄ τ΄ανοιγμένα του τα χέρια
Φέρτε γυναίκες το βαρύ καημό
μέσα στις μέρες τις εφτά
στην Εκκλησιά γονατιστοί
για να τον αναστήσουμε.
Τάκης Σωτήρχος
Τετάρτη 4 Απριλίου 2012
ΣΥΝΔΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΟΡΤΗΣ
Τώρα είν΄Άγια Σαρακοστή ψαλτοτράγουδο
Έφτασαν οι Άγιες ημέρες της περισυλλογής και της χαρμολύπης.
Μέρες Μεγάλες, που συγκροτούν τη Μεγάλη Εβδομάδα του χρόνου και δεν αφήνουν περιθώρια για πανηγυρικούς και τυμπανοκρουσίες.
Η Εκκλησία και ο λαός μας βιώνει το Μεγαλοβδόμαδο και το Πάσχα πολύ έντονα.
Όλοι οι τομείς της ζωής του Έλληνα -Χριστιανού θυμίζουν Σταύρωση και Ανάσταση. Θυμίζουν πόσο πολύ έχει μπολιαστεί με αξίες της Χριστιανικής πίστης που τον κράτησαν ζωντανό στις μεγάλες ιστορικές περιπέτειες του λαού μας και του δίνουν τη δύναμη να παλεύει με αισιοδοξία και πίστη στις προσωπικές του περιπέτειες
«Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος να΄ναι ήρεμος να΄ναι άκακος. Λίγο ψωμί, λίγο κρασί Χριστούγεννα και Ανάσταση» που λέει και ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης
Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος να΄ναι ήρεμος να΄ναι άκακος τραγούδι
Θα προσπαθήσουμε όσο είναι δυνατόν να δώσουμε το περίγραμμα αυτών των ημερών μέσα από την παράδοση μας, εκκλησιαστική, λαϊκή και λογοτεχνική
Αύριο θα προσεγγίσουμε την Ανάσταση του Λαζάρου που αποτελεί το προανάκρουσμα της Ανάστασης και συμπυκνώνει όλη την αλήθεια της πίστης μας για το ζήτημα του θανάτου.
Η Θριαμβευτική Είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα και η εκδίωξη των εμπόρων – τοκογλύφων από το Ναό κατά την Κυριακή των Βαΐων, μας εισάγει στη Μεγάλη Εβδομάδα
Βράδια Μεγαλοβδομαδιάτικα περίλυπα
μες στις πενθοφορούσες εκκλησίες,
με τις μελωδικές και τις αργόσυρτες
και τις λυπητερές ακολουθίες….
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυχτός….
Φέρτε γυναίκες το πικρό νερό Ποίημα του Τάκη Σωτήρχου
Φέρτε γυναίκες το πικρό νερό
Να πιούμε για τον ήλιο
Να πιούμε για τον Κύρη μας που πάει να Σταυρωθεί.
Φέρτε γυναίκες μαύρα ρούχα
Και τη φωνή σας τη σπαραχτική
Ομάδι να θρηνήσουμε πριν κατεβεί στον Άδη.
Φέρτε γυναίκες τη βαθειά σιωπή
Να σκεπαστούμε, να πενθήσουμε
τον πόνο του Θεού που απλώθηκε
απ΄ τ΄ανοιγμένα χέρια
Φέρτε γυναίκες το βαρύ καημό
μέσα στις μέρες τις εφτά
στην Εκκλησιά γονατιστοί
για να τον αναστήσουμε.
Την Κυριακή το βράδυ πρώτο σήμαντρο
για την ακολουθία του Νυμφίου.
« Την Απαρχή παθών» διάβασε ο Γέροντας
μες στις σελίδες του ιερού βιβλίου.
Η Είσοδος του Χριστού στη μοναξιά.
Κείμενο του Antony Bloom
Βράδυ Δευτέρας. Για τις πέντε φρόνιμες
και για τις πέντε ανόητες παρθένες.
Κι έγειραν ως και οι εικόνες οι αμίλητες
και άκουγαν σκεφτικές και λυπημένες.
Τον νυμφώνα σου βλέπω Ύμνος της Εκκλησίας μας
Κείμενο και ελεύθερη απόδοση
Τρίτη το βράδυ. Ως πέρα μοσχοβόλησε
« της αλειψάσης γυναικός» το μύρο.
Της Κασσιανής γλυκόφωνο τροπάριο
και «μετανοίας στεναγμοί» τριγύρω.
Τροπάριο της Κασσιανής
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Τετάρτη βράδυ. Δείπνος Μυστικός
και η Θεϊκή ταπεινοσύνη στο Νιπτήρα.
Κι έχουμε συνηθίσει απλά να ψάλλουμε
και εμείς τα Πάθη στη φτωχή μας λύρα.
Του Δείπνου Σου του Μυστικού
Άχραντα Μυστήρια Ποίημα της Κατίνας Παπά
ΑΧΡΑΝΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ (Κατίνα Παπά)
Άχραντα Μυστήρια
Σώμα του Κυρίου, που ζυμώνεσαι με τη σάρκα μου
Αίμα του Κυρίου που κυλάς μέσα στις φλέβες μου.
Άχραντα Μυστήρια
Που πεθαίνετε μαζί μου.
Άχραντα Μυστήρια
Σώμα και Αίμα του Κυρίου Μου θα αναστηθώ μαζί σας …
Ο Χριστός ανατρέποντας τη λογική της κοινωνίας των δυνατών αυτού του κόσμου παραδίδει το Σώμα Του και το Αίμα Του ώστε να μένουμε για πάντα ενωμένοι μαζί Του και μεταξύ μας. Ενωμένοι με το δεσμό της αγάπης και της ειρήνης του Χριστού.
Αν δεν ήξερες πως Εκείνος σε βλέπει Ποίημα του Γιάννη Ρίτσου
Από τη Δοκιμασία
Αν δεν ήξερες πως Εκείνος σε βλέπει
Αν δεν ήσουνα σίγουρος για τις ανάσες των άστρων
Πίσω απ΄τα μεγάλα σύννεφα
Αν δεν άκουγες τα μακρόθυμο χαμόγελό Του
Πίσω απ΄τα σύρματα της βροχής
Πώς θα ζέσταινες τις νύχτες σου
Πώς θα περπάταγες τόσον καιρό
Έξω απ΄τα τείχη όπου φυτρώνουν αγκάθια και τσουκνίδες
Γύρω από τον τετράψηλο πύργο
Που δεν έχει παράθυρα
Που δεν έχει ούτε πόρτα ούτε σκάλα
Άλλοτε διαβάζαμε τα μαθήματά μας, κάναμε την προσευχή μας και λέγαμε πως δύο και δύο κάνουν τέσσερα
Τώρα δυο λουλούδια και δυο αχτίνες δεν κάνουν τέσσερα,
κάνουν την ψυχή μας
Κι ένα τριαντάφυλλο και μια πεταλούδα δεν κάνουν δυο – κάνουν ένα Θεό.
Κι ένας Θεός κάνει όλα.
Λοιπόν η ψυχή μας μαζί με την ψυχή του Θεού πόσο κάνει;
Ο δάσκαλος δεν ξέρει
Εμείς το ξέρουμε πως κάνει ένα
Το διαβάσαμε σήμερα στο ανοιχτό βιβλίο του ήλιου ,
σήμερα που ξεχάσαμε όλα τα βιβλία.
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ τραγούδι
Μεγάλη Πέμπτη. Δώδεκα Ευαγγέλια.
Η προδοσία του μαθητή και φίλου,
ο Πέτρος, ο Πιλάτος, το Πραιτώριο,
και « Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…»
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου
Κείμενο και ελεύθερη απόδοση από τον
Παρασκευή πρωί η Αποκαθήλωση. Άκρα ταπείνωση. Η σωτηρία μας τελείται εν σιωπή.
Δος μου τούτον τον ξένον Ύμνος της Εκκλησίας
Σε τον αναβαλλόμενον το φως
Παρασκευή το βράδυ ο Επιτάφιος.
Πλήθος κεριά μες στη γλυκιά εσπέρα,
κι όλος ο κόσμος, ψάλτες και εξαπτέρυγα,
να σιγολέν το « ω γλυκύ μου ΄Εαρ…»
-----------------------------------------------------------------------
Επιτάφιος θρήνος
Ο Λαός μας θρήνησε με τον τρόπο που ήξερε να μοιρολογεί τον μονογενή γιο της Παναγιάς
Σήμερα μαύρος ουρανός. Μοιρολόι
Οι ποιητές μας, ακόμα και αυτοί που δήλωναν ότι δεν συμμερίζονται τη Χριστιανική πίστη ασχολήθηκαν ιδιαίτερα έντονα με τα βασανισμένα πρόσωπα του Χριστού και της Παναγίας και ταύτισαν την κάθε πονεμένη μάνα μαζί της. Η επιρροή από την Εκκλησιαστική παράδοση είναι πάρα πολύ έντονη
Η μάνα του Χριστού Κώστα Βάρναλη.
Οι πόνοι της Παναγιάς τραγούδι
Βράδια Μεγαλοβδομαδιάτικα περίλυπα…
Κι όπως θλιμμένα ανιστορούν τα Πάθη,
με ελπίδες χρυσοφόρες ετοιμάζουνε
το βράδυ της Ανάστασης που θα΄ρθει.
Γιατί η Ανάσταση προετοιμάζεται ήδη. Από το βράδυ της Μ. Παρασκευής οι Εκκλησιές λαμπροφορούν και η κάθοδος του Χριστού στον Άδη σημαίνει την έναρξη της πορείας του προς τη νίκη του θανάτου.
Ο Άδης θα πικρανθεί και πάλι και ο θάνατος δεν θα έχει οριστική ισχύ. Ο Κύριος θα απλώσει τα χέρια και θα σηκώσει τους πεσμένους ανθρώπους . Άλλωστε είναι Κύριος της Αγάπης, Κύριος Ισχυρός, Κύριος Κραταιός, Κύριος των Δυνάμεων, Βασιλεύς της Δόξης που βγαίνει μέσα από το μαρτύριο της αγάπης Του που μας καταδιώκει στους αιώνες. Είναι Θεός ζώντων γιατί και οι νεκροί μας ακόμα προσμένουν την ώρα που θα σημάνει και τη δική τους Ανάσταση. Το προανάκρουσμα είναι η Ανάσταση του Χριστού, του πρωτότοκου των νεκρών που θα φέρει με όλη του τη δύναμη και τη δική μας αν το θέλουμε, περνώντας μας μέσα από το πέλαγος της αγάπης Του, χαρίζοντας μας ζωή με νόημα και ελπίδα κοντά Του για πάντα.
Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί… Πάσχα Κυρίου Πάσχα
Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα τραγούδι
Έφτασαν οι Άγιες ημέρες της περισυλλογής και της χαρμολύπης.
Μέρες Μεγάλες, που συγκροτούν τη Μεγάλη Εβδομάδα του χρόνου και δεν αφήνουν περιθώρια για πανηγυρικούς και τυμπανοκρουσίες.
Η Εκκλησία και ο λαός μας βιώνει το Μεγαλοβδόμαδο και το Πάσχα πολύ έντονα.
Όλοι οι τομείς της ζωής του Έλληνα -Χριστιανού θυμίζουν Σταύρωση και Ανάσταση. Θυμίζουν πόσο πολύ έχει μπολιαστεί με αξίες της Χριστιανικής πίστης που τον κράτησαν ζωντανό στις μεγάλες ιστορικές περιπέτειες του λαού μας και του δίνουν τη δύναμη να παλεύει με αισιοδοξία και πίστη στις προσωπικές του περιπέτειες
«Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος να΄ναι ήρεμος να΄ναι άκακος. Λίγο ψωμί, λίγο κρασί Χριστούγεννα και Ανάσταση» που λέει και ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης
Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος να΄ναι ήρεμος να΄ναι άκακος τραγούδι
Θα προσπαθήσουμε όσο είναι δυνατόν να δώσουμε το περίγραμμα αυτών των ημερών μέσα από την παράδοση μας, εκκλησιαστική, λαϊκή και λογοτεχνική
Αύριο θα προσεγγίσουμε την Ανάσταση του Λαζάρου που αποτελεί το προανάκρουσμα της Ανάστασης και συμπυκνώνει όλη την αλήθεια της πίστης μας για το ζήτημα του θανάτου.
Η Θριαμβευτική Είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα και η εκδίωξη των εμπόρων – τοκογλύφων από το Ναό κατά την Κυριακή των Βαΐων, μας εισάγει στη Μεγάλη Εβδομάδα
Βράδια Μεγαλοβδομαδιάτικα περίλυπα
μες στις πενθοφορούσες εκκλησίες,
με τις μελωδικές και τις αργόσυρτες
και τις λυπητερές ακολουθίες….
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυχτός….
Φέρτε γυναίκες το πικρό νερό Ποίημα του Τάκη Σωτήρχου
Φέρτε γυναίκες το πικρό νερό
Να πιούμε για τον ήλιο
Να πιούμε για τον Κύρη μας που πάει να Σταυρωθεί.
Φέρτε γυναίκες μαύρα ρούχα
Και τη φωνή σας τη σπαραχτική
Ομάδι να θρηνήσουμε πριν κατεβεί στον Άδη.
Φέρτε γυναίκες τη βαθειά σιωπή
Να σκεπαστούμε, να πενθήσουμε
τον πόνο του Θεού που απλώθηκε
απ΄ τ΄ανοιγμένα χέρια
Φέρτε γυναίκες το βαρύ καημό
μέσα στις μέρες τις εφτά
στην Εκκλησιά γονατιστοί
για να τον αναστήσουμε.
Την Κυριακή το βράδυ πρώτο σήμαντρο
για την ακολουθία του Νυμφίου.
« Την Απαρχή παθών» διάβασε ο Γέροντας
μες στις σελίδες του ιερού βιβλίου.
Η Είσοδος του Χριστού στη μοναξιά.
Κείμενο του Antony Bloom
Βράδυ Δευτέρας. Για τις πέντε φρόνιμες
και για τις πέντε ανόητες παρθένες.
Κι έγειραν ως και οι εικόνες οι αμίλητες
και άκουγαν σκεφτικές και λυπημένες.
Τον νυμφώνα σου βλέπω Ύμνος της Εκκλησίας μας
Κείμενο και ελεύθερη απόδοση
Τρίτη το βράδυ. Ως πέρα μοσχοβόλησε
« της αλειψάσης γυναικός» το μύρο.
Της Κασσιανής γλυκόφωνο τροπάριο
και «μετανοίας στεναγμοί» τριγύρω.
Τροπάριο της Κασσιανής
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Τετάρτη βράδυ. Δείπνος Μυστικός
και η Θεϊκή ταπεινοσύνη στο Νιπτήρα.
Κι έχουμε συνηθίσει απλά να ψάλλουμε
και εμείς τα Πάθη στη φτωχή μας λύρα.
Του Δείπνου Σου του Μυστικού
Άχραντα Μυστήρια Ποίημα της Κατίνας Παπά
ΑΧΡΑΝΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ (Κατίνα Παπά)
Άχραντα Μυστήρια
Σώμα του Κυρίου, που ζυμώνεσαι με τη σάρκα μου
Αίμα του Κυρίου που κυλάς μέσα στις φλέβες μου.
Άχραντα Μυστήρια
Που πεθαίνετε μαζί μου.
Άχραντα Μυστήρια
Σώμα και Αίμα του Κυρίου Μου θα αναστηθώ μαζί σας …
Ο Χριστός ανατρέποντας τη λογική της κοινωνίας των δυνατών αυτού του κόσμου παραδίδει το Σώμα Του και το Αίμα Του ώστε να μένουμε για πάντα ενωμένοι μαζί Του και μεταξύ μας. Ενωμένοι με το δεσμό της αγάπης και της ειρήνης του Χριστού.
Αν δεν ήξερες πως Εκείνος σε βλέπει Ποίημα του Γιάννη Ρίτσου
Από τη Δοκιμασία
Αν δεν ήξερες πως Εκείνος σε βλέπει
Αν δεν ήσουνα σίγουρος για τις ανάσες των άστρων
Πίσω απ΄τα μεγάλα σύννεφα
Αν δεν άκουγες τα μακρόθυμο χαμόγελό Του
Πίσω απ΄τα σύρματα της βροχής
Πώς θα ζέσταινες τις νύχτες σου
Πώς θα περπάταγες τόσον καιρό
Έξω απ΄τα τείχη όπου φυτρώνουν αγκάθια και τσουκνίδες
Γύρω από τον τετράψηλο πύργο
Που δεν έχει παράθυρα
Που δεν έχει ούτε πόρτα ούτε σκάλα
Άλλοτε διαβάζαμε τα μαθήματά μας, κάναμε την προσευχή μας και λέγαμε πως δύο και δύο κάνουν τέσσερα
Τώρα δυο λουλούδια και δυο αχτίνες δεν κάνουν τέσσερα,
κάνουν την ψυχή μας
Κι ένα τριαντάφυλλο και μια πεταλούδα δεν κάνουν δυο – κάνουν ένα Θεό.
Κι ένας Θεός κάνει όλα.
Λοιπόν η ψυχή μας μαζί με την ψυχή του Θεού πόσο κάνει;
Ο δάσκαλος δεν ξέρει
Εμείς το ξέρουμε πως κάνει ένα
Το διαβάσαμε σήμερα στο ανοιχτό βιβλίο του ήλιου ,
σήμερα που ξεχάσαμε όλα τα βιβλία.
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ τραγούδι
Μεγάλη Πέμπτη. Δώδεκα Ευαγγέλια.
Η προδοσία του μαθητή και φίλου,
ο Πέτρος, ο Πιλάτος, το Πραιτώριο,
και « Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…»
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου
Κείμενο και ελεύθερη απόδοση από τον
Παρασκευή πρωί η Αποκαθήλωση. Άκρα ταπείνωση. Η σωτηρία μας τελείται εν σιωπή.
Δος μου τούτον τον ξένον Ύμνος της Εκκλησίας
Σε τον αναβαλλόμενον το φως
Παρασκευή το βράδυ ο Επιτάφιος.
Πλήθος κεριά μες στη γλυκιά εσπέρα,
κι όλος ο κόσμος, ψάλτες και εξαπτέρυγα,
να σιγολέν το « ω γλυκύ μου ΄Εαρ…»
-----------------------------------------------------------------------
Επιτάφιος θρήνος
Ο Λαός μας θρήνησε με τον τρόπο που ήξερε να μοιρολογεί τον μονογενή γιο της Παναγιάς
Σήμερα μαύρος ουρανός. Μοιρολόι
Οι ποιητές μας, ακόμα και αυτοί που δήλωναν ότι δεν συμμερίζονται τη Χριστιανική πίστη ασχολήθηκαν ιδιαίτερα έντονα με τα βασανισμένα πρόσωπα του Χριστού και της Παναγίας και ταύτισαν την κάθε πονεμένη μάνα μαζί της. Η επιρροή από την Εκκλησιαστική παράδοση είναι πάρα πολύ έντονη
Η μάνα του Χριστού Κώστα Βάρναλη.
Οι πόνοι της Παναγιάς τραγούδι
Βράδια Μεγαλοβδομαδιάτικα περίλυπα…
Κι όπως θλιμμένα ανιστορούν τα Πάθη,
με ελπίδες χρυσοφόρες ετοιμάζουνε
το βράδυ της Ανάστασης που θα΄ρθει.
Γιατί η Ανάσταση προετοιμάζεται ήδη. Από το βράδυ της Μ. Παρασκευής οι Εκκλησιές λαμπροφορούν και η κάθοδος του Χριστού στον Άδη σημαίνει την έναρξη της πορείας του προς τη νίκη του θανάτου.
Ο Άδης θα πικρανθεί και πάλι και ο θάνατος δεν θα έχει οριστική ισχύ. Ο Κύριος θα απλώσει τα χέρια και θα σηκώσει τους πεσμένους ανθρώπους . Άλλωστε είναι Κύριος της Αγάπης, Κύριος Ισχυρός, Κύριος Κραταιός, Κύριος των Δυνάμεων, Βασιλεύς της Δόξης που βγαίνει μέσα από το μαρτύριο της αγάπης Του που μας καταδιώκει στους αιώνες. Είναι Θεός ζώντων γιατί και οι νεκροί μας ακόμα προσμένουν την ώρα που θα σημάνει και τη δική τους Ανάσταση. Το προανάκρουσμα είναι η Ανάσταση του Χριστού, του πρωτότοκου των νεκρών που θα φέρει με όλη του τη δύναμη και τη δική μας αν το θέλουμε, περνώντας μας μέσα από το πέλαγος της αγάπης Του, χαρίζοντας μας ζωή με νόημα και ελπίδα κοντά Του για πάντα.
Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί… Πάσχα Κυρίου Πάσχα
Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα τραγούδι
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)