Κάποτε υπήρχε ένας κύκλος που του έλειπε ένα κομμάτι. Του είχαν κόψει μια μεγάλη τριγωνική γωνία. Ο κύκλος ήθελε να είναι ακέραιος, να μην του λείπει τίποτα, γι' αυτό και άρχισε να τριγυρίζει, αναζητώντας το χαμένο κομμάτι του.Επειδή, όμως, ήταν ατελής, δεν μπορούσε να κυλήσει γρήγορα, καθώς γύριζε στον κόσμο. Κυλούσε λοιπόν αργά αργά και στον δρόμο θαύμαζε τα λουλούδια. Κουβέντιαζε με τις πεταλούδες. Απολάμβανε τη λιακάδα.Βρήκε πολλά κομμάτια, αλλά δεν του ταίριαζε κανένα. Κάποια ήταν πολύ μεγάλα, κάποια ήταν πολύ μικρά. Άλλα πολύ ορθογώνια και άλλα πολύ μυτερά. Έτσι, τα παρατούσε στην άκρη του δρόμου και συνέχιζε να ψάχνει. Μια μέρα βρήκε ένα κομμάτι που του ταίριαζε ακριβώς. Ήταν ευτυχισμένος. Τώρα θα ήταν ολόκληρος, δεν θα του έλειπε τίποτα. Το προσάρμοσε στο κενό που είχε κι άρχισε να κυλάει. Τώρα όμως, που ήταν τέλειος κύκλος, κυλούσε πολύ γρήγορα, τόσο γρήγορα που δεν έβλεπε τα λουλούδια και δεν μιλούσε με τις πεταλούδες. Όταν κατάλαβε πόσο διαφορετικός έμοιαζε ο κόσμος έτσι γρήγορα που κυλούσε ο κύκλος σταμάτησε, άφησε το κομμάτι στην άκρη του δρόμου και άρχισε πάλι να κυλάει αργά, αναζητώντας το χαμένο κομμάτι του. Κατά έναν παράξενο τρόπο είμαστε πιο ολοκληρωμένοι, όταν είμαστε ατελείς, όταν μας λείπει κάτι. Ο άνθρωπος που έχει τα πάντα είναι, κατά κάποιον τρόπο, φτωχός. Δεν θα μάθει ποτέ τι σημαίνει να λαχταράς κάτι, να ελπίζεις, να τρέφεις την ψυχή σου με το όνειρο για κάτι καλύτερο. Δεν θα βιώσει ποτέ την εμπειρία του να δώσει σε κάποιον που αγαπά κάτι που πάντα ήθελε και ποτέ δεν είχε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου