Το "σκάνδαλο του σταυρού"

Το "σκάνδαλο του σταυρού", ο "λόγος του σταυρού" που είναι μια τρέλα" (μωρία) κατά τον Απόστολο Παύλο, και που όντως είναι κάτι ασύλληπτο με την αρχαία σημασία του όρου, μου φαίνεται πως ενσαρκώνεται όχι μόνο στον ψυχικό και σωματικό πόνο που διαποτίζει την ύπαρξή μας, αλλά ακόμη βαθύτερα σ' αυτό το ουσιαστικό χάσμα που καθορίζει την πρόσβασή μου στη γλώσσα, σ' αυτό το πένθος στο χάραμα του ψυχισμού μου του οποίου την παροξυστική μαρτυρία φέρει το μελαγχολικό υποκείμενο, με τις συγκυρίες της βιολογίας του και της οικογενειακής του ζωής.
Ο Χριστός εγκαταλελειμένος, ο Χριστός στην κόλαση, παριστάνει βέβαια το σχήμα με το οποίο ο Θεός συμμετέχει στον κλήρο του αμαρτωλού. Αλλά προσφέρει επίσης και τη διήγηση αυτής της ουσιαστικής μελαγχολίας, πέραν της οποίας το ανθρώπινο ον μπορεί, ενδεχομένως, να ξαναβρεί έναν άλλον, συμβολικό πλέον συνομιλητή και όχι τροφοδοτικό στήθος. Και σ' αυτό το σημείο ο χριστιανισμός αποκομίζει τη συγκατάθεση του πλήθους - να ένα σύστημα λόγου που παράγει εικόνες στο ίδιο ράγισμα μιας λογικής που μας διαπερνά μυστικά και ριζικά: πως να μην πιστέψουμε σ' αυτό;"

Julia Kristeva, Στην αρχή ήταν η αγάπη. Ψυχανάλυση και πίστη, εκδ. Άγρα, Αθήνα 1985, σ. 84-85.