" Μισητή έναντι Κυρίου και ανθρώπων υπερηφανία" θα μας παραγγείλει η Σοφία Σειράχ (1, 7)
κι όμως είναι ο εγωισμός το αρχαιότερο είδωλο στην ανθρώπινη ιστορία..Χαρακτηρισμοί πολλοί δίνουν το στίγμα του: βαριά αρρώστια της ψυχής, επικίνδυνο μικρόβιο, δηλήτηριο του πνεύματος, βδέλυγμα στο Θεό, κατάρα στους ανθρώπους, σύννεφο που σκεπάζει τον ήλιο, σκουριά που καταστρέφει την λαμπάδα της αρετής. Είναι ομοιος με διπλό φακό που μεγαλώνει τον εαυτό μας και μικραίνει τους άλλους. Λερναία Ύδρα με τις πολλές κεφαλές . Η προβολή του εγώ είναι στην φύση του παλαιού ανθρώπου και το πιο αδύναμο σημείο του χαρακτήρα μας...Για τους πρωτοπλάστους η αχίλλειος πτέρνα , ο πόθος της ισοθείας που τους κατήντησε μισόθεους..... Ο πνευματικός διακριτικά θα τσακίσει σε κείνον που΄ χει θέληση για να ταπεινωθεί το κακό Εγώ ενώ δεν θα τραυματίσει το δημιουργικό εγώ που προάγει την ζωή...Ασφαλώς είναι πολύ δύσκολο να ταπεινωθούμε...κείνο που μας διακρίνει σήμερα είναι η ταπεινολογία που αφθονεί στον κόσμο και που είναι καθαρή υποκρισία όπως του Φαρισαίου .... Η ταπείνωση συνιστά πολύ προσευχή, επιβολή στον εαυτό μας, ομολογία των λαθών, αυταπάρνηση, αγάπη,αυτοεξαίταση, αυτοκριτική, περιφρόνηση επαίνων, εξομολόγηση ειλικρινή όπως έκανε ο Τελώνης ..... Φτάσαμε σε μια εποχή ανθροπωκεντρική, θεοποίησης της λογικής. Κατά συνέπεια επιτρέπονται όλα τα παράλογα, η ζωή υπάρχει να ευφραίνει την ψυχή σήμερα κι αυτό είναι αυτοσκοπός....Ασφαλώς το αποτέλεσμα είναι άκρως αντίθετο του αναμενόμενου και τούτο δεν κρύβεται .....Ο άνθρωπος θεός, τα αμέτρητα αδούλωτα εγώ, είναι τόσο αχόρταγα και κτηνώδη που δεν χορταίνουν αν δε φάνε τις σάρκες του συναθρώπου..... Η υψηλοφροσύνη είναι παραφροσύνη μέτριας μορφής ίσως η πιο μεγάλη απάτη.....
Φαρισαίος - Τελώνης 0-1...
Ένας αιώνιος πανανθρώπινος αγώνας στο είναι μας... Αληθινός και ψεύτικος εαυτός σε διαρκή σύγκρουση.... Το κίτς, ο επαρχιωτικός ξυπασμός, το δήθεν μιας κάστας μασκοφορεμένων Φαρισαίων σε όλους τους τομείς του κοινωνικού ιστού προσπαθεί και πάντα το πετυχαίνει να καταπίνει όποιον Τελώνη σκάφτει βαθιά την ψυχή του για ν ανασύρει και να πετάξει τα ξεχασμένα σκουπίδια της αμαρτίας και τον βόρβορο της κακίας, όποιον ξεμασκαρεύεται μόνος του και δημόσια αναγνωρίζοντας συνάμα ταπεινά την εύθραστη ανθρώπινη φύση του..... Όμως αν στην κοινωνία των φελών που επιπλέουν μοιάζει πως το πάνω χέρι έχουν οι μασκοφόροι της συμφοράς των λαών, η τελική νίκη και δικαίωση έρχεται να στεφανώσει τους αφανείς ήρωες, τις γλυκιές ταπεινές ψυχούλες που γελούν άτσαλα σαν παιδιά, παίζουν στην λάσπη, φορούν σκισμένα ρούχα, τρώνε κρεμύδι, πίνουν μπύρα απ' το μπουκάλι , τρέχουν χέρι χέρι στην παραλία, ρουφούν την ζωή ως το μεδούλι, αμαρτάνουν μετανοούν και νοιώθουν ως μιάσματα της κοινωνίας. Και ναι ρε κοινωνία των τύπων, της ψευτιάς , της κατάκρισης, της μακιγιαρισμένης σαπίλας, είναι ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων απο πηλό με πάθη και πολλές πολλές αδυναμίες.... Ευτυχώς που για τον γλυκύτατο Χριστό της Ναζαρέτ, της Βηθλεέμ, του φρικτού Γολγοθά, άγιος είναι ο μετανοημένος αμαρτωλός .Αλλιώς σίγουρα οι πλήστοι εξ ημών σήμερα θα΄μασταν στην πυρά που ετοιμάζουν οι αμαρτάνοντες ευσεβώς. Θαυματοποιοί, ευσεβείς των πνευματικών σαλωνιών, που ασφαλώς δεν είναι ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων..... 'Οσο ποιο γρήγορα νοιώσουμε πόσο εφήμεροι ήμαστε, πόσο ανθρωπάκια, πόσο βούρκο κρύβουμε μέσα μας, πως ήρθαμε, είδαμε, υποψιαστήκαμε την ζωή και φεύγουμε, τόσο ποιο γρήγορα θα βρούμε τα αιώνια και σωτήρια ανταλακτικά της ψυχής να μπούμε στην αιωνιότητα για να γευτούμε την όντως ζωή..... Απ την άλλη αργά ή γρήγορα οι μάσκες πέφτουν οι μουτζούρες όμως μένουν κι αφήνουν για πάντα αγιάτρευτες πληγές . .
Πρεσβύτερος Εμμανουήλ Εμ. Γεωργιακάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου