Προσεγγίζοντας τα Χριστούγεννα!!

Έχουμε δυο τρόπους για να προσεγγίζουμε τα ιστορικά γεγονότα.

Ο ένας είναι να τα μυθοποιούμε, να τα μεταθέτουμε μακριά μας  και έτσι να τα καθιστούμε εθιμοτυπικές  αφορμές, για να εκφωνούμε «λόγους κενούς των ποιητών πάνω σε δρόμους ποδοπατημένους».

Ο άλλος τρόπος είναι να ανιχνεύουμε αυτά τα γεγονότα στη ζωή μας, να ενστερνιζόμαστε τα μηνύματά τους και να νοηματοδοτούμε με αυτά την ύπαρξή μας.

Βέβαια πιο βολικός δρόμος είναι ο πρώτος αλλά ταυτόχρονα μάταιος, απρόσφορος και άδικος. Ο Χριστός έτσι μετατρέπεται σε χάρτινη φιγούρα για βιτρίνες, που ψαλιδοκόβεται ανάλογα με τις διακοσμητικές ανάγκες και στα σίγουρα είναι ανίκανη να λυτρώσει, μιας και μετατρέπεται σε αξία δεύτερης κατηγορίας.

Ένας τέτοιος δρόμος δε μας ταιριάζει, γι΄ αυτό και η Εκκλησία δεν τον προτείνει.

Αντίθετα ζει καθημερινά τη Γέννηση και την Ανάσταση και μας προετοιμάζει αυτές τις μέρες για το γιορτασμό μιας χειμωνιάτικης Πασχαλιάς.

Για την Εκκλησία και σήμερα γεννιέται όπως και κάθε μέρα, σήμερα σπαργανώνεται και μας καλεί κοντά Του σε μια πορεία μυστικής ένωσης μαζί Του.

Είναι καιρός λοιπόν να πούμε τα λιγοστά μας λόγια αφτιασίδωτα και να αναζητήσουμε τα χνάρια του Χριστού μέσα μας.

Γνωρίζουμε  καλά όσοι απευθυνόμαστε σε παιδιά πως απευθυνόμαστε σε παιδιά μιας γενιάς που μεγαλώνουν ανάμεσα σε ένοχα μάτια, βαρύγδουπα λόγια και απαίσια εικόνα. Σε  παιδιά- θεατές της παγκόσμιας αισχρότητας , αθλιότητας και αγριότητας, σε παιδιά μιας κατ΄εξοχήν εικονολατρικής εποχής,

Η Εκκλησία του Χριστού είναι αυτή που καθαγιάζει την εικόνα, γι΄ αυτό ας αφήσουμε τη Γραφή να μας μιλήσει μέσα από  δυο εικόνες.

Η πρώτη εικόνα  μέσα από την Παλιά Διαθήκη.Φανταστήτε την .

Η άλλη είναι αυτή που θα προσκυνήσουμε σε λίγες ώρες από τώρα . Η εικόνα της Γέννησης.

Εικόνα Α΄

Σε μια πατρίδα που έγινε ξένη για τον εκλεκτό του Θεού τον προφήτη Ηλία, σε δρόμους που πλήγωναν τις ψυχές και δημιουργούσαν σκιάχτρα θανάτου, βρέθηκε εξόριστος να φωνάζει και να παρακαλάει με τα λόγια του ψαλμωδού

«Μην με αποπαίρνεις Κύριε στο θυμό Σου. Έλεος Θεέ μου κάνε, άρρωστος είμαι. Γιάνε με και ταράχτηκαν βαθιά τα κόκαλά μου.»

Σε μια τέτοια στιγμή λοιπόν ο Θεός καλεί τον εκλεκτό Του και του λέει. «Βγες αύριο στο ξέφωτο και θα περάσω μπροστά σου να με δεις.»

Και εκείνος βγήκε και περίμενε. Περίμενε και έτρεμε.. Τότε ήρθε ανεμοστρόβιλος δυνατός. Θόρυβος και φασαρία. Για μια στιγμή θάρρεψε πως εκεί ήταν ο Θεός. Πήγε να πέσει στα γόνατα να τον προσκυνήσει. Μα όμως στάθηκε . Κατάλαβε.

Ο Θεός δεν ήταν εκεί. Έπειτα σείστηκε ο κόσμος συθέμελα. Δυνατός σεισμός τράνταξε τη γη. Φόβος και τρόμος. Μα όμως ο Θεός δεν ήταν εκεί.

Και όταν κόπασε ο ανεμοστρόβιλος και σταμάτησε ο σεισμός, αύρα λεπτή δροσερό αεράκι ήρθε και χάιδεψε το βασανισμένο πρόσωπο του διαλεχτού του Θεού.

Τότε κατάλαβε . Εκεί ήταν ο Θεός.

Κατέβηκε λοιπόν γρήγορα στον κόσμο που ήταν γεμάτος σεισμό και ανεμοδούρα και φωτιά , που τα προσκυνούσαν κιόλας για Θεό και φώναζε.

« Σε άνομους δρόμους πλανιόμαστε και άδικα πληγώνουμε τα πόδια μας πάνω στα αγκάθια που μόνοι μας σπέρνουμε. Ο Θεός είναι δροσιά , είναι αγάπη και ελπίδα.»Τότε οι πιο πολλοί τον περιγέλασαν , του φόρεσαν κουρέλια  και έβαλαν γύρω του φωτιά με μια φωνή γεμάτη τρόμο. Ας έρθει τώρα ο Θεός σου να σε σώσει.

Παρ΄ όλα αυτά εκείνος δεν κάηκε, η φωνή του δεν έσβησε και συνέχισε ακόμα να φωνάζει. Συνέχισε να τους λέει να μην αποστάσουν να περιμένουν και να αγωνίζονται για τη δροσιά του Θεού και τη γιατρειά του κόσμου.

Και ενώ ακόμα κυβερνούσε η φωτιά , ο σεισμός, ο δυνατός αέρας σε μια εποχή ίδια περίπου με τη δική μας, τότε ο Θεός κάλεσε και πάλι τους εκλεκτούς του, μαζί με αυτούς και εμάς και φανερώνεται πια με σάρκα και έτσι περνάμε στη

δεύτερη εικόνα.

 

Αυτή τη φορά έρχεται στην παγωνιά του κόσμου, μέσα από τη σκοτεινή σπηλιά της Βηθλεέμ ,που εικονίζει τη σκοτεινιά της άγνοιας και του θανάτου.

 Ανατέλλει ως ο νοητός Ήλιος της Δικαιοσύνης και σπαργανώνεται στη φάτνη των αλόγων για να νικήσει το κακό  και να συντρίψει τον Άδη.

Ο Θεός ως βρέφος τελείως αδύναμος και  ανυπεράσπιστος.

Δίπλα Του ευλαβικά και σιωπηλά , παραστέκει το κεντρικό πρόσωπο της εικόνας της Γέννησης. Είναι η μάνα- Παναγιά, η γυναίκα που διαλέχτηκε ως άξια για τη μεγαλύτερη  τιμή ανάμεσα στις γυναίκες, αλλά και τον  μεγαλύτερο πόνο ταυτόχρονα.

Χαμογελάει γλυκά στο μικρό Ιησού, αλλά στέκεται με δέος και σοβαρότητα ταυτόχρονα έτσι όπως αρμόζει στην κάθε γυναίκα – μάνα απέναντι στο μεγαλείο της Ζωής. Μόνο που το δικό της παιδί δεν είναι μόνο αυτό .

 Είναι ταυτόχρονα και ο Κύριος της κτίσης Θεός ισχυρός , Άρχων ειρήνης, Πατέρας του μέλλοντος αιώνος, έτσι όπως τον είχε προφητέψει αιώνες πριν ο προφήτης Ησαΐας. Νανούρισμά του το αλληλούια , δόξα του ο δρόμος προς το Γολγοθά και τη θυσία

Εικονίζεται σπαργανωμένος στο λίκνο Του, που δεν είναι μια συνηθισμένη κούνια. Είναι ο Τάφος Του σε μικρογραφία, το μετέπειτα κενό μνημείο της Ανάστασης και οι φασκιές  Του μοιάζουν με τα Αναστάσιμα ρούχα Του Το άστρο της δόξας του είναι ο Σταυρός Του από όπου θα έρθει η λύτρωση

Ήδη το πέρασμα προς την οριστική σύγκρουση με το κακό και το θάνατο ξεκίνησε. Μόνιμα από εδώ και στο εξής θα απειλείται και θα καταδιώκεται, από τον Ηρώδη ως τον Πιλάτο.

Όμως είναι ο Θεός και η φύση το ξέρει. Οι βράχοι του σπηλαίου γέρνουν για να τον προσκυνήσουν . Δίπλα του παραστέκουν τα άλογα ζώα , που συμβολίζουν το μικρό υπόλοιπο του ευσεβούς Ισραήλ, που όπως τα ζώα είναι το μόνο που γνωρίζει τον Αφέντη του κατά τον προφήτη Ησαΐα. Οι βοσκοί πιο πέρα παραστέκονται με συγκατάβαση και οι άγγελοι ψάλλουν « Δόξα στο Θεό και Ειρήνη στους ανθρώπους»

Οι μάγοι που παρά το γεγονός ότι φτάνουν αργότερα εικονίζονται στην ίδια εικόνα για να δείξουν πως όλοι αναζητούν την αλήθεια. Οι βοσκοί εκπροσωπούν τους Ιουδαίους , οι μάγοι τον εθνικό κόσμο. Ο Χριστός ήρθε στη γη για όλους.

Ο Ιωσήφ είναι μακριά. Δίπλα του ο πειραστής βοσκός είναι αυτός που συδαυλίζει την αμφιβολία και τον βάζει σε δοκιμασία όπως τον κάθε άνθρωπο . Μα όμως εκείνος θα νικήσει τις αμφιβολίες του και θα γίνει για πάντα ο προστάτης των παιδικών χρόνων του Χριστού. Πιο κάτω το λουτρό του Χριστού , μια σκηνή ανθρώπινη παρμένη μέσα από τα απόκρυφα Ευαγγέλια, για να δείξει την ανθρώπινη πλευρά Του,  μέσα από συνηθισμένες απλές και καθημερινές ανθρώπινες σκηνές.

Στην εικόνα αυτή ο χώρος και ο χρόνος υπερβαίνονται . Ο Χριστός είναι στη φάτνη και στο λουτρό , οι μάγοι και έρχονται και προσκυνούν ,οι χοροί των μαρτύρων και των αγίων είναι εκεί . Γήινα και ουράνια, ανθρώπινα και Θεία όλα συνυπάρχουν και η εικόνα κατανοείται σε πολλά επίπεδα. Από τη μια τονίζεται η ταπείνωση του Ιησού, η κένωση και από την άλλη δοξάζεται ,προσκυνείται και υμνείται ως Θεός.

Ο Υιός του Θεού , Υιός της Παρθένου γίνεται και φέτος όπως και κάθε χρόνο σε ένα κόσμο αιματοβαμμένο, πεινασμένο, φοβισμένο και αλλοπρόσαλλο .

Έρχεται πάλι μικρός και αδύναμος, φασκιωμένος με την ανθρώπινη σάρκα και ανοίγει χώρο μπροστάρης και οδηγητής για μια καινούρια έξοδο, τη δική μας.

Καλεί σαν υπηρέτης τον καθένα από μας συνδαιτυμόνα στο τραπέζι της Βασιλείας Του. Μόνα Του εφόδια απέναντι στο δικό μας πάνοπλο κόσμο η ταπείνωση και η αγάπη, η ειρήνη και η δικαιοσύνη, η δύναμη που δεν υποκύπτει σε καμιά συμβατικότητα.

Αυτή τη φορά δεν περνάει απλά μπροστά μας. Έρχεται κοντά μας με απλωμένα χέρια, ζητώντας μας ως δώρο το φορτίο μας.

Είναι θέμα επομένως δικό μας, πολύ προσωπικό  αν θα θελήσουμε να ξεφύγουμε από το ψεύτικο κλίμα του καιρού μας και να κινηθούμε προς αυτόν. Μένει να σκεφτούμε τους δυνατούς του δικού μας κόσμου και τις υποσχέσεις τους.Αυτούς που σήμερα μετατρέπουν τους ανθρώπους σε αριθμούς , την αγάπη σε δημόσιες σχέσεις και βαφτίζουν το Θεό Διευθυντή του Σύμπαντος Α.Ε. και Υιός μακρινό και απρόσωπο.

Αυτούς που κλαίνε τα θύματά τους με την υποκρισία της φώκιας, όταν κλαίει τον πνιγμένο για να αρμυρήνει με τα δάκρυα  το κορμί και ύστερα να κάτσει να το φάει.

Και τα  παιδιά ….

Παιδιά μιας γενιάς που ζητάει ειλικρίνεια, μιας γενιάς που όλοι προσπαθούν να την ξεγελάσουν με φανταχτερά χαρτιά περιτυλίγματος και λαμπιόνια, μιας γενιάς με μια στυφή γεύση μοναξιάς στα χείλη.

Όμως είμαστε Χριστιανοί και Χριστιανός σημαίνει άνθρωπος που δεν έχει το δικαίωμα να απελπίζεται. Μπορεί να σκοντάφτουμε και να πέφτουμε, όμως μπορούμε

αν θέλουμε να γίνουμε δοξάρι στα χέρια του Θεού, που αντέχει να λυγάει δίχως να σπάει. Φτάνει να περάσουμε τη μοναδική γέφυρα που ενώνει με τη φάτνη , την ταπείνωση

Έτσι ακουμπώντας στο λίκνο Του να απιθώσουμε ως δώρο το φορτίο μας και τις ενοχές μας  σαν εκλεκτοί του προσκεκλημένοι λέγοντας

« Ιδού Κύριε μπροστά Σου οι αμαρτίες και οι αδυναμίες μου που ξέρω και οι αρετές μου που δεν τις ξέρω. Συγχώρεσέ με για τις πρώτες και στήριξέ με στις δεύτερες»

                                                                     Καλά Χριστούγεννα.