Νικηφόρος Βρεττάκος ''Τό δύσκολο ὄρος''

Πῆρε τούς μαθητές του ὁ Ἰησοῦς κι ἀνηφόρισε
στό δύσκολο Όρος, στήν κορφή του ὅπου εἶναι
μόνος κανείς, σέ σύννεφα ἀνάμεσα καί σέ ἀνέμους.
Καί εἶπε, χωρίς νά ξέρει ἄν ἀκούγεται:
“Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀλήθεια κ’ ἡ ἀλήθεια ἀγάπη”.
Καί τό ὅτι κανείς δέν κατάλαβε τίποτε
τό εἶδε στά πρόσωπα τῶν μαθητῶν του
πού κοιταζόντουσαν. Νιώθοντας μόνος
ἀνάμεσα στό κενό καί τό ψύχος,
ἔμεινε ἀκίνητος ὡς νά μαρμάρωσε
καί βυθίστη σέ συλλογή: “Γιά πόσον καιρό;”
Καί βλέποντας κάτω τή θάλασσα,
ταράχθηκε σφόρδα: “Ὥσπου τό πλήρωμα
νά ρθεῖ τῆς ἀγάπης, μπορεῖ νά χρειαστοῦν
τόσα δάκρυα ὅσα εἶναι ὅλες οἱ θάλασσες”.
Καί ξεκίνησε ἔπειτα, ἔτσι ὅπως ἤτανε,
γιά τούς αἰῶνες. Μετακινιόταν τό Ὅρος,
μέ αὐτόν στήν κορφή, διπλωμένον στά σύννεφα.