Λόγοι Ιωάννου Χρυσοστόμου

ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ``ΚΑΚΟ``
(Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τὴν Α΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς, Ὁμιλία, θ΄, γ’.
Μετάφραση: Νικοπόλεως Μελέτιος.
Περιοδικό: Λυχνία Νικοπόλεως, Ἱ. Μ. Νικοπόλεως, Νοέμβριος 2010, Ἀρ. Φ. 328)

Σκοτάδι εἶναι τὸ κακό. Θάνατος εἶναι. Νύχτα εἶναι. Μιὰ κατάσταση τόσο κακή, ποὺ μᾶς κάνει καὶ δὲν βλέπουμε, ἐκεῖνα ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ τὰ βλέπαμε καὶ δὲν κάνουμε τίποτε ἀπὸ ἐκεῖνα, που ἦταν τὸ πιὸ καλὸ γιὰ μᾶς νὰ τὰ κάναμε!
Οἱ πεθαμένοι παίρνουν ἄσχημη ὄψη· δυσάρεστη σὲ μᾶς· καὶ γρήγορα βρωμᾶνε.
Τὸ ἴδιο καὶ οἱ ψυχὲς ἐκείνων ποὺ ζοῦν βουτηγμένοι στὸ κακό. Εἶναι γεμᾶτες βρώμα καὶ δυσωδία.
Κλειστὰ τὰ μάτια. Σφιγμένα τὰ χείλη. Ἀκίνητοι καὶ ἄσειστοι, κολλημένοι στὸ κακό! Ὑπάρχει καὶ κάτι ἀκόμη χειρότερο.
Γιατί; Γιατί, αὐτοὶ εἶναι, τοὐλάχιστον, καὶ γιὰ τὰ δύο (σῶμα καὶ ψυχή), νεκροὶ καὶ πεθαμένοι. Ἐνῶ κάτι ἄλλοι ποὺ ζοῦν σωματικά, εἶναι γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὸ καλό, ἐντελῶς ἀναίσθητοι, ἐντελῶς πεθαμένοι, γεμᾶτοι ζωντάνια στὸ νὰ κάνουν τὸ κακό!...
Καὶ πάρε παράδειγμα:
Χτύπα πεθαμένο! Δὲν αἰσθάνεται τίποτε. Καὶ δὲν ἀντιδρὰ καθόλου! Καὶ ὅπως ἕνα ξύλο ἅμα πάρει φωτιὰ ``καίει``, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ ποὺ εχασε τὴν ζωή, ``καίει``, ἁπλὰ καίει. Χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἀντιδράσει στὴν φωτιὰ ποὺ τὴν καίει! Καὶ ὅσο καὶ ἄν τὴν χτυπᾶς ἤ τὴν τρυπᾶς, τίποτε δὲν καταλαβαίνει, τίποτε δὲν τῆς προκαλεῖ πόνο! Καὶ δὲν πέφτει καθόλου ἔξω, αὐτὸς ποὺ θὰ εἰπεῖ, ὅτι ὁ ὑποδουλωμένος στὸ κακό, μπορεῖ νὰ συγκριθῆ μόνο μὲ τρελλό, ἤ μεθυσμένο!
Ὁ τρελλός, σὲ ὅ,τι καὶ ἄν κάμει βρίσκει κατανόηση· γιατὶ τὴν κακή του κατάσταση δὲν τὴν διάλεξε. Δὲν εἶναι προαιρέσεως τὸ νόσημά του, ἀλλὰ φύσεως. Απὸ ἄλλη αἰτία τοῦ ἦρθε. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος ποὺ ζεῖ μὲ τὸ κακό, καὶ τὴν ἁμαρτία, πῶς νὰ βρεῖ κατανόηση; Πῶς νὰ τοῦ δείξει κανεὶς συμπόνια;
Ἀπὸ ποὺ μᾶς ξεφύτρωσε τὸ κακό;
Πῶς κατάντησαν τόσοι ἄνθρωποι στὸ κακό;
Ἀπὸ ποῦ; Μὲ ἐρωτᾶς; Πές το μου σύ. Ἀπὸ ποῦ μᾶς ξεφύτρωσαν τόσες ψυχικὲς ἀῤῥώστιες; Ἀπὸ ποῦ ἔρχεται ἡ φρενοβλάβεια; Ἀπὸ ποῦ ἡ ἀναισθησία; Ὄχι ἀπὸ τὴν χαλάρωση τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγώνα;
Καὶ ἄν ακόμη καὶ τὰ σωματικά μας νοσήματα ξεκινᾶνε απὸ τὰ δικά μας λάθη, ἀπὸ δική μας κακὴ διάθεση καὶ κακὴ ἐπιλογή, πόσο πιὸ πολύ, σε κακή μας προαίρεση καὶ ἐπιλογή, ὀφείλονται τὰ ψυχικὰ καὶ πνευματικά μας ἀῤῥωστήματα.
Πῶς μᾶς κόλλησε ἡ μέθη; Ὄχι ἐπειδὴ δὲν φροντίσαμε νὰ συγκρατήσουμε τὶς ὀρέξεις μας; Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καὶ μὲ ὅλα τὰ ψυχικά μας πάθη-ἀῤῥωστήματα. Ἀρχίζουν. Ἐμεῖς δὲν φροντίζομε νὰ τὰ χαλιναγωγήσουμε, νὰ τὰ κόψουμε, και μετὰ ῥιζώνουν καὶ γίνονται τόσο δυνατά, ποὺ ἡ δύναμη ἡ δική μας δὲν ἀρκεῖ πιὰ νὰ τὰ ξεριζώσει.
Γιὰ αὐτὸ ἀδελφοί μου, σᾶς παρακαλῶ: ὅσο εἶσθε ἀκόμα καλά, μὴ διστάζετε νὰ ἀναλάβετε κάθε κόπο, προκειμένου νὰ καταντήσετε νὰ σᾶς πιάσει ἡ πνευματικὴ νύστα, ποὺ κάνει τὸν κάθε ἄνθρωπο νὰ χάνει κάθε ὄρεξη γιὰ ζωὴ πνευματική· γιὰ ἀγώνα, ἀνάμεσα στὸ καλὸ καὶ στὸ κακό.
ΝΥΧΤΩΜΑ, ΞΥΠΝΗΜΑ-ΝΗΨΗ
(Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ὅ. π.)
Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος:
Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε τῆς ``νύκτας``. Δὲν κάνουμε ἔργα τοῦ σκότους. Μὰ δὲν ἀρκεῖ αὐτό. Δὲν κάνει ``νὰ κοιμόμαστε``! Ξύπνιοι πρέπει νὰ ζοῦμε. Μὲ τὰ μάτια ἀνοιχτά. Ἐκεῖνοι ποὺ ζοῦν στὸ σκοτάδι, καλὰ κοιμοῦνται. Ἔχουν τάχα καὶ ἄλλη ἐπιλογή; Καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ζοῦν μεθυσμένοι, ντοπαρισμένοι, ἀπὸ λάθος ἀντιλήψεις, καλὰ ζοῦν στὴν κοσμάρα τους, σὰν μεθυσμένοι. Ἐμεῖς ποὺ θέλουμε νὰ ζοῦμε στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, σὰν ἡμέρας τέκνα, ἔχουμε χρέος νὰ ἔχουμε τὰ μάτια μας ἀνοιχτά (Α΄ Θεσσαλ. 5, 5-8)
Στὸν κόσμο αὐτό, δὲν εἶναι δικό μας θέμα πότε ἔχουμε ἡμέρα καὶ πότε νύχτα· πότε ξημερώνει καὶ πότε νυχτώνει. Εἶτε τὸ θέλουμε, εἶτε ὄχι· εἴτε μᾶς ἀρέσει, εἴτε ὄχι, ἡ νύχτα καὶ ἡ ἡμέρα ἐναλάσσονται μὲ τὸν δικό τους ῥυθμό.
Μὰ στὴν περίπτωση τῆς νύχτας τῆς πνευματικῆς, στὴν ὁποία ἀναφερόμαστε, δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο. Ἐδῶ μπορεῖς νὰ ἔχεις τὰ μάτια ανοιχτά, ὅσο θελεις! Στὸ θέμα αὐτὸ μπορεῖς νὰ κρατᾶς τὰ μάτια σου ἀνοιχτὰ γιὰ πάντα.
Τῆς ψυχῆς τὰ μάτια ὁ ἄνθρωπος τὰ κλείνει μέν, ὅταν τὸ θέλει· ὅταν ἀφήσει νὰ κυριαρχήσει μέσα του τὸ κακὸ καὶ ἡ ἁμαρτία. Εἶναι καὶ αὐτὸ ζήτημα ὄχι τῆς φύσης ἀλλὰ τῆς προσωπικῆς μας διάθεσης. Οὐχὶ φύσεως, ἀλλὰ προαιρέσεως.
Ξύπνιοι νὰ εἴμαστε πρέπει! Τὸ λέω καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνω. Γιατὶ ἐδῶ, σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἔχουμε καὶ ανθρώπους ξύπνιους ποὺ κοιμοῦνται πιὰ βαθειά! Ἔχουμε καὶ ἀνθρώπους ποὺ ποτὲ δεν κάνουν κάτι τὸ καλό.
Καὶ γιὰ νὰ καταλήξουμε:
Δεν ἀρκεῖ νὰ μὴν ``κοιμᾶσαι``· δὲν ἀρκεῖ νὰ εἶσαι ``ξύπνιος``· πρέπει καὶ νὰ ξέρεις ποὺ κοιτᾶς καὶ γιατὶ κυττᾶς! Καὶ γιὰ να τὸ κάνεις αὐτὸ πρέπει νὰ ἔχεις το νοῦ σου καθαρό.
Ὥστε, συμπεραίνει ὁ Ἅγιος: γρηγορήσεως ἐπίτασις η νῆψίς ἐστιν.
Πηγή:http://voutsinasilias.blogspot.com/2012/01/blog-post_7609.html