Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Η 28η Οκτωβρίου με το δικό μου ήρωα!

 Πατέρα μου αγαπημένε!
Αν ήξερες πώς μου λείπεις τέτοια μέρα!
 Πώς μου λείπει η ματιά σου όταν, παρά τις χαρακιές του χρόνου στο πρόσωπό σου, έβγαζε εκείνη τη λάμψη της νιότης κάθε φορά που  μιλούσες για τα γεγονότα του 1940. Λίγο πριν φύγεις από τη ζωή, μου χάρισες μια σέλα ή καλύτερα το σκελετό μιας σέλας, που για χρόνια είχες καλά κρυμμένη. Ήταν αυτή που σε συντρόφευσε σε όλο το διάβα σου στα βουνά της Αλβανίας, όταν καβάλα στο άλογο πολεμούσες στην πρώτη γραμμή. Αυτή που αργότερα απογυμνώθηκε για να σου χαρίσει το δέρμα της,  που έγινε παπούτσια στα μαύρα χρόνια που ακολούθησαν. Η χλαίνη σου με τα εννιά τρυπήματα από σφαίρες  είχε χαθεί, επομένως δεν μπορούσες να μου την κληροδοτήσεις. Μου χάρισες όμως το συμπέρασμά σου για τη ζωή. "Η σφαίρα παιδί μου έχει όνομα" έλεγες. Έτσι φαίνεται πατέρα. Γύρισες πίσω σώος και περιέγραφες για χρόνια πολλά το πώς ο πόλεμος ξεπερνάει τα ανθρώπινα σε φρίκη αλλά και σε μεγαλείο.
Φρίκη να βλέπεις στο χιόνι τα τυμπανισμένα πτώματα Ιταλών και Ελλήνων δίπλα-δίπλα, ανθρώπων φιλήσυχων που άφησαν πίσω τους αγαπημένους, όνειρα, ελπίδες και σφαγιάστηκαν ως θυσία στον ανθρώπινο παραλογισμό.  Φρίκη να βγαίνει  η κάλτσα μαζί με το δέρμα όταν μετά από μέρες έβγαζες την αρβύλα, φρίκη να βρέχεσαι, να κρυώνεις και να πολεμάς νηστικός,  μέρες και νύχτες.
Φρίκη να ακούς τα ουρλιαχτά του πόνου και το κροτάλισμα των μηχανών της κόλασης.
Αλλά και μεγαλείο να μοιράζεσαι τη  μια βρεγμένη κουβέρτα με τον συμπολεμιστή σου, να μετράς τις σταφίδες και να χαρίζεις την παραπανίσια στο φίλο σου, να κουβαλάς με κίνδυνο της ζωής σου στην πλάτη τον τραυματισμένο συνάδελφο. 
Μεγαλείο να ξεπερνάς τα όσα έζησες στα αφιλόξενα βουνά της Αλβανίας εξ αιτίας των Ιταλών και  να κρύβεις Ιταλό πολεμιστή - αντίπαλο για έξη μήνες,όταν μετά μέσα στην κατοχή οι Ιταλοί βρέθηκαν κυνηγημένοι από τους συμμάχους τους τους Γερμανούς. Το Τζιοβάνι που έφυγε για τη Νεράιδα της Καρδίτσας με σκοπό να σμίξει με συμπατριώτες του και να γυρίσει  από εκεί στην πατρίδα του. Μέχρι το τέλος της ζωής σου αναρωτιόσουν τι απέγινε τελικά και αν έφτασε ποτέ στο σπίτι του.
 Δεν το χωράει ανθρώπου νους έλεγες!
 Πώς να χωρέσει τέτοια βαρβαρότητα, πώς να χωρέσει τα όσα ακολούθησαν! Πώς να χωρέσει τις ώρες που ο αδερφός σκότωνε τον αδερφό! Αλλά και πώς να χωρέσει το σήμερα της πατρίδας μας! Πώς να χωρέσει  ότι η θυσία αυτής της γενιάς, όχι μόνο στον πόλεμο αλλά και στην ειρήνη για την ανοικοδόμηση μιας πατρίδας που έβγαινε μέσα από τις στάχτες και τα ερείπια, εξανεμίστηκε στο βωμό της λαμογιάς. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου λέει η Γραφή για να είσαι μακροχρόνιος επί της γης. Τίμα δηλαδή τους προγόνους σου και την ιστορία σου αν θέλεις να έχεις μέλλον! 
Αναπαύσου πατέρα μου! Σ΄ευχαριστώ για τον αγώνα σου και την προσφορά σου.
Να ήξερες πώς μου λείπεις!