Πώς να κρατήσουμε ανοιχτή την επικοινωνία με τα παιδιά

Δεν είναι πάντα εύκολο να συζητήσουμε με τα παιδιά μας, κυρίως από μια ηλικία και μετά και κυρίως όταν υπάρχει κάτι που νιώθουμε ότι πραγματικά πρέπει να κουβεντιάσουμε μαζί τους. Η προσπάθεια να «ανοιχτεί» ένα παιδί και να εκφράσει ό,τι το απασχολεί είναι δύσκολη ακόμα και για τους ψυχοθεραπευτές, όπως μας διαβεβαιώνει ο καθηγητής ψυχολογίας και συγγραφέας του βιβλίου Pride and Joy: A Guide to Understanding Your Child's Emotions and Solving Family Problems, Κένεθ Μπάρις. Όμως με την απαραίτητη προσπάθεια μπορούμε να κρατήσουμε πάντα ανοιχτό έναν δίαυλο επικοινωνίας με τα παιδιά μας και να τους αποδείξουμε ότι το να μοιράζονται τα συναισθήματά τους είναι απλό, φυσιολογικό και πολύ απελευθερωτικό. Για να το καταφέρουμε, ο δρ. Μπάρις μάς προτείνει να ξεκινήσουμε άμεσα να…

 …δείχνουμε ενθουσιασμό για τα ενδιαφέροντα του παιδιού (ακόμα κι αν δεν είναι αυτά που εμείς θα επιλέγαμε). Είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να ξεκινήσετε έναν ειλικρινή διάλογο με τα παιδιά κάθε ηλικίας.

…δείχνουμε κατανόηση για τις απογοητεύσεις, τις απώλειες και το θυμό τους. Όταν ένας ψυχοθεραπευτής έχει απέναντί του ένα παιδί που αρνείται να μιλήσει και να επικοινωνήσει μαζί του, ξέρει πως αν το ρωτήσει τι θεωρεί άδικο στη ζωή του, εκείνο θα αρχίσει να ανοίγεται. Οι γονείς μπορούμε να ξεκινήσουμε μια κουβέντα με φράσεις όπως «ξέρω ότι νιώθεις ότι αδικήθηκες όταν…» ή «καταλαβαίνω ότι έχεια απογοητευτεί…» ή «πόσο πολύ θύμωσες όταν…». Έτσι όχι μόνο βοηθάμε τα παιδιά να μας μιλήσουν για τα συναισθήματά τους αλλά επιπλέον τους δείχνουμε ότι η απογοήτευση είναι μέσα στη ζωή κι ότι ο θυμός ή το αίσθημα αδικίας είναι φυσιολογικό και δεν θα κρατήσει για πάντα.

…τους μιλάμε για τις δικές μας εμπειρίες. Διηγηθείτε τους περιστατικά από τη δική σας ζωή, κυρίως όταν νιώθουν θλίψη, άγχος ή απογοήτευση. Δείξτε τους ότι καταλαβαίνετε πώς νιώθουν ακριβώς επειδή έχετε βρεθεί σε παρόμοια θέση.

… αφήνουμε τα παιδιά να συμμετέχουν στην επίλυση καθημερινών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η οικογένεια. Συζητήστε μαζί τους και ζητήστε τη γνώμη τους. Πείτε, για παράδειγμα, «το πρωί όταν πρέπει να ετοιμαστείς για το σχολείο κι εμείς να φύγουμε για τη δουλειά, πάντα κάτι προκύπτει και δεν είναι κανείς στην ώρα του Εσύ, τι προτείνεις να κάνουμε;» Συνήθως τα παιδιά συμμετέχουν με ενθουσιασμό σε μια τέτοια διαδικασία, κυρίως εάν στη δική σας τοποθέτηση δείξετε κατανόηση για τα δικά τους συναισθήματα, και πολλές φορές δίνουν τις καλύτερες λύσεις.

…αναγνωρίζουμε τα λάθη μας. Όταν εμείς παραδεχόμαστε τα λάθη μας, είναι πιο πιθανό τα παιδιά να έρχονται να μας μιλήσουν ότι νιώθουν ότι εκείνα έχουν κάνει λάθος.

…δείχνουμε στοργή και ευγένεια όταν ασκούμε κριτική στα παιδιά. Ακόμα κι όταν διαφωνείτε πάνω σε κάτι, πείτε στο παιδί πρώτα τι από αυτά που ισχυρίζεται θεωρείτε σωστό και μετά τι θεωρείτε λάθος.

…κουβεντιάζουμε κάθε μέρα για 10 λεπτά πριν τον ύπνο. Είναι ο χρόνος που αφιερώνουμε να ακούσουμε τις ανησυχίες ή ό,τι άλλο θέλει να μας πει. Αν εκείνο δεν έχει κάτι να πει, διηγηθείτε εσείς κάτι που συνέβη στην ημέρα σας, ίσως κάτι που σας άγχωσε ή κάτι που σας φάνηκε αστείο. Ρωτήστε το τι περιμένει με ανυπομονησία ή το αγχώνει για την επόμενη μέρα. Για τα παιδιά αυτές οι στιγμές είναι τόσο σημαντικές όσο αυτές του παιχνιδιού.

…τους δίνουμε χρόνο. Όταν συζητάτε κάτι με το παιδί, μη το πιέζετε να σας δώσει απαντήσεις εδώ και τώρα. Ιδιαίτερα τα αγόρια χρειάζονται αρκετό χρόνο προκειμένου να απαλλαγούν από την αμυντική θέση στην οποία μπαίνουν αυθόρμητα. Πείτε απλά «καταλαβαίνω πώς νιώθεις, ας το ξανακουβεντιάσουμε αύριο και ίσως έχουμε κάτι καινούριο να πούμε».

…είμαστε προσεκτικοί όταν μιλάμε για άλλους. Εάν είστε συχνά επικριτικοί απέναντι στους άλλους, τα παιδιά σας είναι πιθανό να αισθάνονται άγχος για πώς κρίνετε και τη δική τους συμπεριφορά.
 Από: Ελένη Καραγιάννη
 http://www.imommy.gr/mama/sxeseis/article/4133/pws-na-krathsoyme-anoixth-thn-epikoinwnia-me-ta-paidia/#.UvaqzmPO3Jo.facebook

Τα ασήκωτα φορτία.

ημερολόγιο

Ήταν μια φορά και έναν καιρό, ένας νεαρός άντρας που κουβαλούσε στην πλάτη ένα χαλίκι. Ήταν σκυφτός, σαν να έπεσε στις πλάτες του το βάρος όλου το κόσμου. Έσερνε τα πόδια του με κόπο, το βλέμμα προσηλωμένο στο μονοπάτι του, τα χέρια κρατούσαν σφιχτά το χαλίκι του. Το πρόσωπο του ήταν κάπως αυλακωμένο, παράταιρο στην ηλικία του.

Στη διαδρομή συνάντησε μια μεσήλικη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα που κουβαλούσε στην πλάτη ένα άδειο, χρυσό κλουβί. Δε μίλησαν, δε συστήθηκαν, παρά μόνο συνέχισαν να περπατάνε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση. Εκείνη κοιτούσε που και που λαθραία το νεαρό και απορούσε για κείνο το μικρό χαλίκι. Εκείνος ήταν περίεργος για το χρυσό κλουβί, αλλά δεν τη ρώτησε τίποτα.

Λίγο πιο κάτω, προστέθηκε στην παρέα τους ένας ηλικιωμένος κύριος. Τους χαμογέλασε και άρχισε να περπατά μαζί τους, χωρίς πάλι να γίνουν οι απαραίτητες συστάσεις. Ο ηλικιωμένος έσερνε ένα μπαούλο με το αριστερό του χέρι, ενώ με το δεξί κρατούσε τη μαγκούρα του. Κρατιόταν καλά για την ηλικία του, ήταν αξιοπρεπής κύριος, ευγενής. Κοιτούσε και αυτός κλεφτά τους άλλους δυο και αναρωτιόταν για το χαλίκι και το κλουβί. Ο νεαρός σκέφτηκε για τον παππού «Μα καλά, γέρος άνθρωπος που πάει με το μπαούλο; Γιατί δεν κάθεται σπίτι του;». Η γυναίκα πάλι αναρωτιόταν γιατί να μην έχει κάποιον να τον βοηθήσει και γιατί να είναι σημαντικό για κείνον.

Συνέχισαν έτσι για λίγη ώρα, αναρωτώμενοι ο ένας για τον άλλον. Στην πορεία τους εμφανίστηκε ένα μικρό κορίτσι που έτρεχε γελώντας. Όταν την πλησίασαν αρκετά, το κοριτσάκι στάθηκε, τους κοίταξε έναν έναν και γεμάτη απορίες άρχισε να ρωτά..

Άρχισε με τον νεαρό..
Κοριτσάκι: Γιατί είσαι λυπημένος;
Νεαρός : Έχω μια θλίψη μεγαλύτερη από μένα. Και να , έχω και αυτό το φορτίο στην πλάτη που με βαραίνει.
Κοριτσάκι: Μα ποιο φορτίο;
Νεαρός: Δεν βλέπεις το χαλίκι;
Κοριτσάκι: Ναι. Μα αυτό είναι τόσο βαρύ; Γιατί δε δοκιμάζεις να το βάλεις για αρχή στην τσέπη σου;

Συνέχισε με την κυρία…
Κοριτσάκι: Ωραίο είναι το κλουβί σας. Είχε μέσα κάποιο πουλί; Πού πήγε;
Κυρία: Είχε έναν όμορφο παπαγάλο γλυκό μου κοριτσάκι. Μα έφυγε..
Κοριτσάκι: Και τώρα πού το πάτε;
Κυρία: Το παίρνω όπου πάω μαζί μου για να το θυμάμαι.
Κοριτσάκι: Μα θα το θυμάστε όπου και αν πάτε, δεν χρειαζόμαστε κλουβιά για να αισθανόμαστε ελεύθερα με τις αναμνήσεις μας. Τις κουβαλάμε μέσα μας. Έτσι μου πε η μαμά μου, όταν πέθανε η γιαγιά.

Και τέλος πλησίασε τον ηλικιωμένο..
Κοριτσάκι: Φαίνεστε μεγάλος και κουρασμένος, γιατί το κουβαλάτε;
Ηλικιωμένος: Εδώ μέσα έχω όλες μου τις αναμνήσεις. Τις φωτογραφίες του γάμου μου, τα πρώτα ρουχαλάκια των παιδιών μου, αναμνηστικά των εγγονιών μου, το μετάλλιο μου από τον πόλεμο.
Κοριτσάκι: Και γιατί δεν σας βοηθά κανείς παππουλάκο;
Ηλικιωμένος: Παιδί μου, είναι δικά μου δώρα αυτά, τα προνόμια της ζωής μου και είναι χρέος μου να τα κουβαλήσω με τα χέρια μου.
Κοριτσάκι: Α κατάλαβα. Και γιατί δεν τα βάζετε στο σπίτι σας, να τα έχετε ενθύμια να τα βλέπετε και να χαίρεστε; Πρέπει να τα κουβαλάτε;

Και οι τρεις έμειναν αμίλητοι να κοιτάνε το μικρό κορίτσι, που μες την αθωότητα του, απαλλαγμένο από τα βάρη της ζωής, συνέχισε να τρέχει χαρούμενο.

Ο νεαρός, πέταξε με φόρα μακριά το χαλίκι και σταμάτησε να καμπουριάζει..
Η κυρία, άφησε με προσοχή κάτω το κλουβί, άνοιξε το πορτάκι και το κρέμασε στο πιο κοντινό δέντρο να μπαινοβγαίνουν τα πουλιά..
Ο ηλικιωμένος, άνοιξε το μπαούλο και άπλωσε τις αναμνήσεις του στον ήλιο, ενώ το μπαούλο το χάρισε στον πρώτο πλανόδιο που πέρασε..

Και μετά συνέχισαν και οι τρεις την πορεία τους με ένα ελαφρύ μειδίαμα. Μα κοίτα να δεις. Όποιος τους παρατηρούσε από μακριά θαρρείς και νόμισε πως ψήλωσαν έναν πόντο.
  
Ράνια Πανουργιά Ψυχολόγος
Πηγή: http://www.newsplus.gr/sthles//Ta_asikota_fortia/?n=182869

Φαρισαίος - Τελώνης 0-1...

" Μισητή έναντι Κυρίου και ανθρώπων υπερηφανία" θα μας παραγγείλει η Σοφία Σειράχ (1, 7)
 κι όμως είναι ο εγωισμός το αρχαιότερο είδωλο στην ανθρώπινη ιστορία..Χαρακτηρισμοί πολλοί δίνουν το στίγμα του: βαριά αρρώστια της ψυχής, επικίνδυνο μικρόβιο, δηλήτηριο του πνεύματος, βδέλυγμα στο Θεό, κατάρα στους ανθρώπους, σύννεφο που σκεπάζει τον ήλιο, σκουριά που καταστρέφει την λαμπάδα της αρετής.  Είναι ομοιος με διπλό φακό που μεγαλώνει τον εαυτό μας και μικραίνει τους άλλους.  Λερναία Ύδρα με τις πολλές κεφαλές . Η προβολή του εγώ είναι στην φύση του παλαιού ανθρώπου και το πιο αδύναμο σημείο του χαρακτήρα μας...Για τους πρωτοπλάστους η αχίλλειος πτέρνα , ο πόθος της ισοθείας που τους κατήντησε μισόθεους..... Ο πνευματικός διακριτικά θα τσακίσει σε κείνον που΄ χει θέληση για να ταπεινωθεί το κακό Εγώ ενώ δεν θα τραυματίσει το δημιουργικό εγώ που προάγει την ζωή...Ασφαλώς είναι πολύ δύσκολο να ταπεινωθούμε...κείνο που μας διακρίνει σήμερα είναι η ταπεινολογία που αφθονεί στον κόσμο και που είναι καθαρή υποκρισία όπως του Φαρισαίου .... Η ταπείνωση συνιστά πολύ προσευχή, επιβολή στον εαυτό μας, ομολογία των λαθών, αυταπάρνηση, αγάπη,αυτοεξαίταση, αυτοκριτική, περιφρόνηση επαίνων, εξομολόγηση ειλικρινή όπως έκανε ο Τελώνης ..... Φτάσαμε σε μια εποχή ανθροπωκεντρική, θεοποίησης της λογικής. Κατά συνέπεια επιτρέπονται όλα τα παράλογα, η ζωή υπάρχει να ευφραίνει την ψυχή σήμερα κι αυτό είναι αυτοσκοπός....Ασφαλώς το αποτέλεσμα είναι άκρως αντίθετο του αναμενόμενου και τούτο δεν κρύβεται .....Ο άνθρωπος θεός, τα αμέτρητα αδούλωτα εγώ, είναι τόσο αχόρταγα και κτηνώδη που δεν χορταίνουν αν δε φάνε τις σάρκες του συναθρώπου..... Η υψηλοφροσύνη είναι παραφροσύνη μέτριας μορφής ίσως η πιο μεγάλη απάτη.....
 Φαρισαίος - Τελώνης 0-1...

Ένας αιώνιος πανανθρώπινος αγώνας στο είναι μας... Αληθινός και ψεύτικος εαυτός σε διαρκή σύγκρουση.... Το κίτς, ο επαρχιωτικός ξυπασμός, το δήθεν μιας κάστας μασκοφορεμένων Φαρισαίων σε όλους τους τομείς του κοινωνικού ιστού προσπαθεί και πάντα το πετυχαίνει να καταπίνει όποιον Τελώνη σκάφτει βαθιά την ψυχή του για ν ανασύρει και να πετάξει τα ξεχασμένα σκουπίδια της αμαρτίας και τον βόρβορο της κακίας, όποιον ξεμασκαρεύεται μόνος του και δημόσια αναγνωρίζοντας συνάμα ταπεινά την εύθραστη ανθρώπινη φύση του..... Όμως αν στην κοινωνία των φελών που επιπλέουν μοιάζει πως το πάνω χέρι έχουν οι μασκοφόροι της συμφοράς των λαών, η τελική νίκη και δικαίωση έρχεται να στεφανώσει τους αφανείς ήρωες, τις γλυκιές ταπεινές ψυχούλες που γελούν άτσαλα σαν παιδιά, παίζουν στην λάσπη, φορούν σκισμένα ρούχα, τρώνε κρεμύδι, πίνουν μπύρα απ'  το μπουκάλι , τρέχουν χέρι χέρι στην παραλία, ρουφούν την ζωή ως το μεδούλι, αμαρτάνουν μετανοούν και νοιώθουν ως μιάσματα της κοινωνίας. Και ναι ρε κοινωνία των τύπων, της ψευτιάς , της κατάκρισης, της μακιγιαρισμένης σαπίλας, είναι ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων απο πηλό με πάθη και πολλές πολλές αδυναμίες.... Ευτυχώς που για τον γλυκύτατο Χριστό της Ναζαρέτ, της Βηθλεέμ, του φρικτού Γολγοθά, άγιος είναι ο μετανοημένος αμαρτωλός .Αλλιώς σίγουρα οι πλήστοι εξ ημών σήμερα θα΄μασταν στην πυρά που ετοιμάζουν οι αμαρτάνοντες ευσεβώς. Θαυματοποιοί, ευσεβείς των πνευματικών σαλωνιών, που ασφαλώς δεν είναι ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων..... 'Οσο ποιο γρήγορα νοιώσουμε πόσο εφήμεροι ήμαστε, πόσο ανθρωπάκια, πόσο βούρκο κρύβουμε μέσα μας, πως ήρθαμε, είδαμε, υποψιαστήκαμε την ζωή και φεύγουμε, τόσο ποιο γρήγορα θα βρούμε τα αιώνια και σωτήρια ανταλακτικά της ψυχής να μπούμε στην αιωνιότητα για να γευτούμε την όντως ζωή..... Απ την άλλη αργά ή γρήγορα οι μάσκες πέφτουν οι μουτζούρες όμως μένουν κι αφήνουν για πάντα αγιάτρευτες πληγές . .
Πρεσβύτερος Εμμανουήλ Εμ. Γεωργιακάκης

Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. 100 χρόνια μετά!

Φέτος γιορτάζονται με διάφορες εκδηλώσεις σε πολλές χώρες τα 100 χρόνια από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, του λεγόμενου Μεγάλου Πολέμου. Στο ίντερνετ μπορείτε να περιηγηθείτε στα διάφορα σχετικά σάϊτ, να ενημερωθείτε για τους εορτασμούς και να μάθετε γεγονότα που ίσως σας είναι άγνωστα.

Το People & Ideas συμμετέχει μεταφράζοντας για τους φίλους του ένα απόσπασμα από το ογκώδες βιβλίο «Τραγωδία κι ελπίδα» του σημαντικού Αμερικανού ιστορικού Carroll Quigley που αναφέρεται στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία.

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος αποτέλεσε καταστροφή τέτοιου μεγέθους που ακόμα και σήμερα η φαντασία δυσκολεύεται να το συλλάβει. Το έτος 1916, σε δύο μάχες (του Βερντέν και του Σομ) οι δύο πλευρές είχαν συνολικές απώλειες 1.700.000 ατόμων. Κατά την ομοβροντία του πυροβολικού με την οποία ξεκίνησε η Γαλλική επίθεση στο Chemin des Dames τον Απρίλιο του 1917 έπεσαν 11 εκατομμύρια οβίδες σε ένα μέτωπο 48 χιλιομέτρων μέσα σε 10 ημέρες. Τρεις μήνες αργότερα, σε ένα μέτωπο 18 χιλιομέτρων στο Passchendaele, οι Βρετανοί έριξαν 4.250.000 οβίδες που στοίχισαν 22 εκατομμύρια λίρες σε μια προκαταρκτική ομοβροντία και 400 χιλιάδες άνδρες στην επίθεση του πεζικού που ακολούθησε. Κατά την γερμανική επίθεση του Μαρτίου 1918, 62 μονάδες με 4500 βαρειά όπλα και χίλια αεροπλάνα αναπτύχθηκαν σε μέτωπο πλάτους μόνον 72 χιλιομέτρων. Σε όλα τα μέτωπα καθ’όλη την διάρκεια του πολέμου περίπου 13 εκατομμύρια άνδρες από διάφορες ένοπλες δυνάμεις πέθαναν από τραύματα και αρρώστιες.

Προφανώς οι απώλειες ανθρώπων και περιουσιών σε τέτοιο επίπεδο απαιτούσαν τεράστια κινητοποίηση πόρων σε όλο τον κόσμο και δεν μπορούσαν παρά να έχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην σκέψη και τις πράξεις των ανθρώπων που είχαν αναγκαστεί να υποστούν τέτοια ταλαιπωρία. Ορισμένα κράτη καταστράφηκαν ή σημαδεύτηκαν για πάντα. Υπήρξαν βαθιές τροποποιήσεις στα οικονομικά, στις κοινωνικές σχέσεις, στην πνευματική ζωή και στα συναισθήματα. Πάντως, δυο γεγονότα πρέπει ν’αναγνωρίσει κανείς. Ο πόλεμος δεν έφερε τίποτα καινούριο στον κόσμο. Μάλλον επέσπευσε τις διαδικασίες αλλαγής που είχαν ξεκινήσει εδώ και αρκετό διάστημα και θα συνεχίζονταν ούτως ή άλλως, με αποτέλεσμα οι αλλαγές που θα συνέβαιναν σε μια περίοδο τριάντα έως πενήντα ετών εν καιρώ ειρήνης να επέλθουν μέσα σε πέντε χρόνια στην διάρκεια του πολέμου. Επίσης, οι αλλαγές ήταν πολύ μεγαλύτερες σε αντικειμενικά γεγονότα και στην οργάνωση της κοινωνίας παρά στις ιδέες των ανθρώπων γύρω από αυτά τα γεγονότα ή την οργάνωση. Θα μπορούσε να πει κανείς πως οι αλλαγές υπήρξαν πάρα πολύ γρήγορες για να τις δεχτεί ο νους των ανθρώπων ή, -το πιο πιθανόν- ότι οι άνθρωποι, βλέποντας τις μεγάλες αλλαγές που συνέβαιναν παντού, τις αναγνώριζαν αλλά υπέθεταν ότι ήταν απλώς προσωρινές διαταραχές εξ αιτίας του πολέμου που όταν θα ερχόταν η ειρήνη θα έφευγαν και όλοι θα επέστρεφαν στον αργό, ευχάριστο κόσμο του 1913. Αυτή η άποψη που κυριαρχούσε στην σκέψη της δεκαετίας 1920 ήταν πολύ διαδεδομένη και πολύ επικίνδυνη. Στην προσπάθειά τους να επιστρέψουν στο 1913, οι άνθρωποι αρνούνταν να αναγνωρίσουν ότι οι αλλαγές του πολέμου ήταν λίγο πολύ μόνιμες και αντί να προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα που προέκυψαν από αυτές τις αλλαγές, ύψωναν μια ψεύτικη πρόσοψη προσποίησης, ζωγραφισμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να θυμίζει το 1913, προκειμένου να σκεπάσουν τις μεγάλες αλλαγές που είχαν συμβεί. Έπειτα, φερόμενοι λες και η πρόσοψη ήταν πραγματική και παραμελώντας την απροσάρμοστη πραγματικότητα που κινείτο από πίσω, οι άνθρωποι της δεκαετίας 1920 βρέθηκαν σε έναν αγχώδη κόσμο ψευδαισθήσεων μέχρι την ύφεση του 1929-1935 οπότε οι διεθνείς κρίσεις που ακολούθησαν έσκισαν την πρόσοψη και έδειξαν την τρομερή πραγματικότητα που επί πολύ καιρό είχαν παραμελήσει.
Μετάφραση αποσπάσματος: Λητώ Σεϊζάνη
Πηγή:  http://peopleandideas.gr/2014/02/05/first-world-war/